"এটি সপোনৰ কথাৰে…”
এজাক চিপচিপীয়া বৰষুণত তিতি তিতি আলফুলে গেটখুলি ঘৰটোলৈ আগবাঢ়ি গ’ল৷বাৰান্দাত থকা কলিং বেলত হাত দিলে৷অলপ সময়ৰ পিছতে আলফুলৰ বয়সৰে ছোৱালী এজনী দুৱাৰ খুলি ওলাই আহিল৷আলফুলক দেখাৰ লগে লগে তাইৰ ভ্ৰু কোঁচ খালে আৰু পৰম বিৰক্তিৰে আলফুললৈ চালে আৰু ফুঁ ফুঁৱাই ভিতৰলৈ সোমাই গ’ল৷
“ধাৰাম” – দুৱাৰখন বন্ধ হৈ গ’ল
--“হিয়াচাকি শুনাচোন” –আকুল ভাৱে আলফুলে কৈ উঠিল আৰু হঠাতে সাৰপাই গ’ল তাই৷
আলফুলে প্ৰায়ে এই সপোনটো দেখে আৰু সাৰপাই যায়৷
:আলফুল উঠা,অফিচ দেৰি হ’ব
বৌয়েকৰ মাতত আলফুল লৰালৰিকৈ বিচনাৰ পৰা উঠি আহিল৷
অফিচলৈ যাওঁতে আলফুলে ভাবি গ’ল – মনৰ অৱচেতনত হিয়াচাকি এতিয়াও হেৰাই যোৱা নাই৷সপোনটোৱে বাৰে বাৰে তাইক তাকেই সোঁৱৰাই দিয়ে৷হিয়াচাকি তুমি য’তে থাকা ভালে থাকা৷মই তোমাৰ ওচৰলৈ পুনৰ যাম,তুমি দুৱাৰ খুলি মোক আদৰি নিবা….
০০০০০০০০
:গোস্বামী দা, টকা পাঁচশ দিয়ক৷প্ৰবীৰ চেতিয়াৰ বিদায় সভাৰ বাবে তুলা হৈছে৷তেওঁ অহা সোমবাৰে চাকৰি জীৱনৰ পৰা অৱসৰ ল’ব নহয়!
:নাই হে বৰা৷সকলোৰে বিদায় সভাৰ বাবে টকা দিলেও মই এই প্ৰবীৰ চেতিয়াৰ বিদায় সভাত এক পইচাও নিদিওঁ৷মোক তেওঁ এসময়ত যিবোৰ কথা শুনাই থৈছে সেইবোৰ মই পাহৰিম??মৰিলেও লগত লৈ যাম বুজিছে৷—গোস্বামীয়ে ক’লে৷কৈ থাকোঁতে তেওঁৰ মুখখন কঠিন হৈ পৰিছিল৷
:অফিচৰ নিয়ম বুলিহে আপোনাক কথাটো ক’লো৷পিছে দিয়া নিদিয়াটো আপোনাৰ কথা দিয়ক৷—ৰমেন বৰাই কৈ উঠিল৷
:নাই, মই মানুহটো অলপ বেলেগ৷—অহংকাৰ সুৰত গোস্বামীয়ে পুনৰ কৈ উঠিল৷
:আচ্ছা গোস্বামী দা,আপুনি এই ফাইলটো হাতত লওক আৰু হাতখন দহমিনিট ওপৰলৈ উঠাই থওক৷তাৰপিছত কেনে লাগিল মোক কব৷ – আলফুলে গোস্বামী দাক ক’লে৷
:হ’ব আলফুল,মোক জীৱনৰ শিক্ষা দিবলৈ চেষ্টা নকৰিবা৷মই তোমাতকৈ পচিঁশ বছৰৰ ডাঙৰ মানে পচিঁশ বছৰীয়া অভিজ্ঞতা মোৰ তোমাতকৈ বেছি আছে৷ –এইবুলি কৈ সাউতকৈ গোস্বামী আলফুলহঁতৰ কোঠাৰ পৰা ওলাই গ’ল৷ আলফুলৰ এনে লাগিল হিয়াচাকিয়েহে যেন ধাৰাম কৈ দুৱাৰখন পুনৰ বন্ধ কৰি দিলে৷
:আলফুল,গোস্বামী দাৰ এক্সপেৰিমেন্টটো মোকে বুজাই দিয়া – ৰমেন বৰাই হাঁহি হাঁহি ক’লে
:বৰা দা, ফাইলটো লৈ আপুনি যিমানে হাতখন ওপৰলৈ উঠাই থব আপোনাৰ হাতখনৰ ভাৰ বাঢ়ি যাব ঠিক তেনেকৈ আমি যদি কিছুমান সমস্যা মনৰ ভিতৰত সাঁচি ৰাখো তেতিয়াও আমাৰ মনটো মুকলি নহ’ব আৰু মন গধুৰ হৈ থাকিব৷আমি যিমান পাৰোঁ মুক্ত বিহংগৰ দৰে হ’বলৈ চেষ্টা কৰিব লাগে৷মই কোৱা কথাখিনি ভাবি চাবচোন শুদ্ধ হয় নে নহয়?
:সঁচা কথা কৈছা আলফুল, আমুকে এনেকৈ ক’লে,তামুকে তামুক কৰিলে –এনেকৈ ভাবি ভাবি আমি যে আমাৰ জীৱনৰ কিমান মূল্যৱান সময় অপচয় কৰোঁ,নহয়নে?
:হয় বৰা দা …. আলফুলে কৈ উঠিল৷
ড্ৰাফ্ট এখন লিখি আলফুল অফিচ কোঠাৰ পৰা ওলাই আহিল৷নাতিদূৰত প্ৰবীৰ চেতিয়া আৰু গোস্বামী দা—এনেকৈ হাঁহি হাঁহি কথা পাতি আছে যেন তেওঁলোকৰ মাজত মৰমৰ দুলেৰে বন্ধা যুগ যুগৰ মিত্ৰতা৷মূহুৰ্ততে গোস্বামী দাৰ দুখন ছবিয়ে আলফুলৰ মন তৰংগত খেলিমেলিৰ সৃষ্টি কৰিলে৷মানুহ সঁচাই ৰহস্যময় – আলফুলে ভাবিলে৷
কেৱল গোস্বামী দায়েই নহয় অফিচৰ বহুকেইজনৰ মাজত দুটা চৰিত্ৰ তাই দেখা পায়৷যাক নেকি কয়—মুখত এটা পেটত এটা৷—কথাবোৰ ভাবিলে বৰ অস্থিৰ হয় তাই৷ক’তোচোন স্বস্ছতা আৰু পবিত্ৰতা অনুভৱ নহয়৷বাৰে বাৰে হতাশাই আবৰি ধৰে আলফুলক৷
:আলফুল কি ভাবি আছা? চম্পা আৰু কৃষ্ণা তাইৰ ফালে আগবাঢ়ি আহে৷
:ব’লা, কেন্টিনত চাহ খাই আহোঁ৷ --- তিনিওজনী অফিচ কেন্টিনৰ ফালে আগবাঢ়ে৷
চাহত চুমুক দি চম্পাই কৈ উঠে –“কেন্টিনৰ কাপবোৰ বেয়া হৈছে,কেনেকৈ ফাট মেলিছে চাছোন!!”
:অঁ, তেওঁলোকক নতুন কাপ কিনিবলৈ কব লাগিব – কৃষ্ণাই কয়৷
:জাননে এইবাৰ ঘৰলৈ যাওঁতে মোৰ বৰ বেয়া লাগিল৷কথাটো বেয়া লাগিব লগা কথা হয়নে নহয় মই নাজানো কিন্তু মোৰ কথাটো মনত পৰিলেই বেয়া লাগে – চম্পাই দুখেৰে কৈ উঠিল
:কি হ’লনো? – আলফুলে সুধিলে৷
:আমাৰ শশুৰৰ ঘৰখনত প্ৰত্যেকৰে নামত নিজৰ নিজৰ চাহ খোৱা কাপ আছে কিন্তু আমি নাথাকো বাবে আমাৰ নামত চাহখোৱা কাপ নাই৷এইবাৰ ঘৰলৈ যাওঁতে পিছে শাশুমাই মোৰ মানুহজনৰ বাবে এটা ধুনীয়া চাহখোৱা কাপ কিনি থ’লে কিন্তু মোৰ কাৰণে নিকিনিলে৷আমি যেতিয়া ঘৰৰ সকলো সদস্যই একেলগে বহি চাহ খালোঁ মোৰ চকুৰ আগতে সকলোৱে নিজৰ নিজৰ নামত থকা স্পেচিয়েল কাপত চাহ খাই থাকিল, মোৰ কাপটোহে স্পেচিয়েল নাছিল৷মোৰ চাহখোৱা কাপটো স্পেচিয়েল নহ'ল বাবেই মোৰ বৰ গাত লাগিল বুজিছ’,কাৰণ মই ভাবো কথাবোৰ সমব্যৱহাৰ হোৱা উচিত কিন্তু মুঠেও প্ৰতিবাদ নকৰিলোঁ,মনে মনে থাকিলোঁ৷ এই দুখৰ কথা মই কাকো কোৱা নাই আজিহে তহঁতৰ আগত কৈছোঁ৷কথাখিনি দেখিবলৈ সৰু কিন্তু মোৰ বাবে ডাঙৰ হৈ দেখা দিছে—মোৰ এনে লাগিছে –বোৱাৰী হোৱা বাবেই যেন মোৰ প্ৰতি এই অৱজ্ঞা৷ক’ চোন মোক কিয় ইম্পৰটেন্স দিয়া নাই?বোৱাৰী কাৰণেই নহয়জানো?কথাখিনি মনত পৰিলে মোৰ এজনী বাঘিনীলৈ ৰূপান্তৰ হ’ব মন যায়৷অৱজ্ঞা বস্তুটো মই বহুত বেয়া পাওঁ৷এইয়া মোৰ ভুল চিন্তাও হ’ব পাৰে৷মোৰ চিন্তাৰ দুৰ্বলতাও হ’ব পাৰে৷
চম্পাৰ কথাখিনি শুনি আলফুলে নিজৰ জীৱন দৰ্শন কবলৈ সাজু হৈ উঠিল –
:এটা কাম কৰিবা৷এই কথাখিনি কাগজ এখনত লিখিবা আৰু জ্বলাই দিবা৷যাৰ যাৰ ওপৰত তোমাৰ ক্ষোভ উপজিছে তেওঁলোকৰ নামত প্ৰাৰ্থনা কৰিবা৷ক্ষোভ আঁতৰি নোযোৱালৈকে প্ৰাৰ্থনা কৰিবা৷মনৰ মাজত যদি কথাখিনি আকৌ ভূমুকি মাৰে “cancel cancel cancel” তিনিবাৰ কবা৷
আলফুলৰ কথা শুনি কৃষ্ণাই মিচিক মাচাক কৈ হাঁহি থাকিল৷
:আচলতে আমাৰ ইগ’ থকা বাবেই কথাবোৰ গাত লাগে৷—কৃষ্ণাই ক’লে
:সঁচা কথা৷আমাৰ সকলোৰে আত্মসন্মান থকা বাবেই অৱহেলিত অনুভৱ কৰিলেই গাত লাগে কথাবোৰ৷আচলতে পৃথিৱীৰ বেছিভাগ মানুহেই চেন্সিটিভ৷পৃথিৱীৰ প্ৰতিজন মানুহেই বুকুৰ কোনোবা কোণত নিজকেই ভালপাই আটাইতকৈ বেছি —আলফুলে ক’লে৷
আলফুলৰ আকৌ এবাৰ হিয়াচাকিলৈ মনত পৰিল৷
অফিচৰ পৰা আহি গধূলিপৰত বাৰান্দাখনতে বহি পৰিল আলফুল৷বাৰান্দাৰ লাইটটো জ্বলাবলৈ মন নগ’ল তাইৰ৷এন্ধাৰখিনি কিয় জানো আপোন আপোন লাগিল আলফুলৰ৷চোতালত জোনাকী পৰুৱা কেইটামান আপোনমনে উৰি থকা দেখিলে তাই৷আজি বাৰু সপোনটো দেখিবনে? চিপচিপীয়া বৰষুণ….হিয়াচাকিৰ ক্ষোভিত দুচকু…তাৰপিছত ….জোৰকৈ শব্দ কৰি … “ধাৰাম”….
