Saturday 9 March 2013
Saturday 23 February 2013
এমিলি ডিকিনছন
“এমিলি ডিকিনছন— কুৰি শতিকাৰ আমেৰিকান মহিলা কবি”
এমিলি ডিকিনছন
আছিল এগৰাকী প্ৰচাৰবিমুখ আমেৰিকান মহিলা কবি,যি নিজ ঘৰৰ চাৰিবেৰৰ মাজত গোটেই জীৱন
কটাইছিল;মাত্ৰ কেইদিনমানৰ কাৰণেহে বোলে তেওঁ ঘৰৰ বাহিৰ ওলাইছিল। তেওঁ কেৱল
ৱাশ্বিংটন,ব’স্টন,ফিলাডেলফিয়া মহানগৰী কেইখনত ভ্ৰমণ
কৰিছিল আৰু মাউন্ট হলিঅ’ক কলেজত এবছৰৰ
কাৰণে শিক্ষালাভ কৰিছিল।জীয়াই থকা কালত খুব কম আমেৰিকানেহে তেওঁক জানিছিল;তেওঁৰ
দ্বাৰা ৰচিত মাথোঁ সাতোটা কবিতাহে তেওঁৰ জীৱনকালত পোহৰলৈ ওলাইছিল আৰু তেওঁ তেওঁৰ
বন্ধু-বান্ধৱ আৰু পৰিয়ালৰ লোকসকলক কৈ গৈছিল যে মৃত্যুৰ পাছত যেন তেওঁৰ কবিতাবিলাকো পুৰি পেলোৱা হয়।কিন্তু ঈশ্বৰৰ
ইচ্ছা আছিল অন্য়ধৰণৰ।এই আমেৰিকান মহিলা কবিগৰাকীয়ে কুৰি শতিকাৰ ইংৰাজী সাহিত্যত শ্ৰেষ্ঠ কবিসকলৰ শাৰীত স্হান লাভ কৰিছে
আৰু তেওঁৰ কবিতাই বিপুল জনপ্ৰিয়তা লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে।
এইগৰাকী মহিলা
কবিৰ জন্ম হৈছিল আমেৰিকাৰ আমহাস্ট চহৰত যি গোটেই জীৱন চিৰকুমাৰী হৈ কেৱল কবিতা
ৰচনাতে ব্ৰতী হৈছিল;তেওঁৰ মুখ খন এক সাংঘাতিক বৈষ্যমৰ আকৰ আছিল – ধুনীয়া নহ’লেও তাত বিৰাজ কৰিছিল সৌম্যতা আৰু কাঠিন্য়তাৰ সমন্বয়ত এক উজ্জল প্ৰদীপ্তি। তেওঁৰ আছিল গভীৰ
ব্ৰঞ্জ বৰনীয়া দুটি চকু,মসৃণ বগা ছাল আৰু মংগোলীয়
বৰণৰ একোছা চুলি।এবাৰ তেওঁৰ এখন ছবি বিছৰা হৈছিল—কিন্তু সেই অনুৰোধ
প্ৰত্যাখান কৰি তেওঁ নিজেই সাধাৰণভাৱে অথচ
স্মৰণীয় ধৰণে নিজৰ ছবি এখন আঁকি পঠাইছিল এনেদৰে—“মোৰ কোনো ছবি নাই।মই মুগা বৰণীয়া সৰু গানগোৱা চৰাইজনীৰ দৰেই নিচেই সৰু।গুটিধৰা
কাঠ বাদাম গছৰ পিংগল আৱৰনৰ দৰেই বিশাল মোৰ চুলিকোছা আৰু মোৰ চকুদুটা আলহীয়ে গিলাচত
এৰি যোৱা শেঁতা বৰণৰ উৎকৃস্ট মদৰ লেখীয়া। এইখিনি হ’লেই নহ’বগৈনে বাৰু?”
এমিলি
ডিকিনছনৰ লিখনীসমূহ অনেক ঠাইত সিঁচৰিত হৈ আছিল।তেওঁৰ মৃত্যুৰ বহু বছৰৰ পিছত আমেৰিকাৰ হাভার্ড বিশ্ববিদ্য়ালয়ে ১৯৫৫ চনত টমাছ এইছ জনছনৰ সম্পাদনাত
লিখনিসমূহ প্ৰকাশ কৰে।টমাছ জনছনে এমিলিৰ আধালেখা কবিতা আদিকে ধৰি সকলো কবিতাকে
সম্পাদনা কৰে;ইয়াৰ পিছত গোটেই পৃথিৱীয়ে এমিলি ডিকিনছন নামৰ এজনী চিৰকুমাৰী মহিলাক
ইংৰাজী সাহিত্যৰ মৌলিক
চিন্তাবিশিস্ট কবিসকলৰ শ্ৰেণীত যে ধৰিব পাৰি সেই কথা বুজি পায়। কবি এমিলিয়ে
ৰহস্য়বাদ,প্ৰেম,প্ৰকৃতি আদি সকলো বিষয় বস্তুকে লৈ কবিতা লিখিছিল।তেওঁৰ দুটামান
কবিতা তলত দিয়া হ’ল—
(১)“পৃথিৱীৰ প্ৰতি মোৰ
চিঠি”
পৃথিৱীৰ প্ৰতি মোৰ
এই চিঠি
যি পৃথিৱীয়ে মোলৈ
কোনোদিন একো লিখা নাই
অতি সৰল ভাষাত মৰমৰ
প্ৰকৃতিয়ে
কোমল গাম্ভীযৰে সেই
খবৰ দি যায়।
অদৃশ্য় হাতৰ যোগেদি
প্ৰকৃতিৰ সেই
প্ৰেমৰ কাৰণেই যেন
মোৰ মৰমৰ দেশবাসীয়ে
মোৰ বিচাৰ কৰে।
(২)“মই দলনি পথাৰ কেতিয়াও
দেখা নাই”
মই দলনি পথাৰ কোনোদিন নেদেখিলো
সমুদ্ৰ দর্শনৰ পৰাও সদায় বঞ্চিত হ’লো
তথাপিতো জোপোহা গছবিলাকক কেনে দেখি জানো।
সমুদ্ৰৰ ঢউকো ভালদৰে চিনো।
মই ঈশ্বৰ ৰ স’তে কথা পতা নাই
বৈকুণ্ঠও কোনোদিন দেখা পোৱা নাই
কিন্তু তেওঁ আৰু তেওঁৰ ঠাই সম্বন্ধে মই নিশ্চিত
তেওঁ মোক যেন দি গ’ল সম্ভেদ
লিখিত।(সহায় লৈ)
সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা দেৱৰ সাহিত্যিক অৱদান
সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ
বেজবৰুৱা দেৱৰ সাহিত্যিক অৱদানৰ ওপৰত এটি চমু আলোকপাত —
পৌৰাণিক যুগৰ পৰা এতিয়ালৈকে শ্ৰীমন্তশঙ্কৰদেৱ মাধৱদেৱকে আদি কৰি শ্ৰেষ্ঠ
দহজন অসমীয়াৰ ভিতৰত সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ
বেজবৰুৱাও এজন বুলি কোৱা হয়।আধুনিক অসমীয়া ভাষা সাহিত্যৰ প্ৰতিষ্ঠাত তেওঁৰ অৱদানেই
আটাইতকৈ বেছি আৰু অসমীয়া সাহিত্যৰ প্ৰতিটো বিভাগতে আছিল তেওঁৰ অখণ্ড ৰাজত্ব।
কবিতা,গল্প,উপন্যাস,ৰস ৰচনা,সমালোচনা
সাহিত্য,সাধুকথা আদি সকলো বিভাগতে তেওঁ অদ্বিতীয় আছিল। কর্মজীৱনৰ আহুকলীয়া পৰিস্হিতিৰ প্ৰতিকূলতাৰ মাজতো তেওঁ সাহিত্য
সৃষ্টি কৰি গৈছিল। নিজ মাতৃভাষাৰ উন্নতিৰ বাবে তেওঁ সাহিত্য সৃষ্টিক যেন এক প্ৰত্যাহবান হিচাবে লৈছিল আৰু
তেওঁৰ স্বকীয় প্ৰতিভা তাতেই উজ্জলি উঠিছিল।
বেজবৰুৱা দেৱে নিজকে কবি বুলি ভাবিব পৰা নাছিল যদিও কবিতা
হওক বা নহওক তেওঁ বহুতো কবিতা লিখিছিল,ইংৰাজী ১৯১৩ চনত তেওঁৰ কবিতা সংকলন “কদমকলি” প্ৰকাশ হয়। তেওঁৰ
দুটা সুন্দৰ দেশপ্ৰেম মূলক কবিতা হৈছে “অ’ মোৰ আপোনাৰ দেশ” আৰু আনটো “আমি অসমীয়া নহওঁ দুখীয়া,কিহৰ দুখীয়া হ’ম”, ইংৰাজী ১৯৬৮ চনত
তেওঁৰ আনখন কবিতা পুথি “পদুমকলি” ছপা হৈ ওলাইছিল, তেওঁৰ “বীণ-ব’ৰাগী” কবিতাটি এটা
উল্লেখ যোগ্য় কবিতা।
তেওঁৰ প্ৰকাশিত সাধুকথাৰ কিতাপ “জুনুকা”(ইং ১৯১৩), “ককাদেউতা আৰু নাতি ল’ৰা” (ইং ১৯১৩)আৰু “বুঢী আইৰ সাধু”। প্ৰতিটো সাধুকথাই সকলো শ্ৰেণীৰ পাঠকক মুগ্ধ কৰে। যুগ যুগ
ধৰি মুখে মুখে প্ৰচলিত সাধুবোৰ বেজবৰুৱাদেৱে নিজ ভাষাৰে লিখি ছপা কৰি উলিয়াইছিল। “বুঢী আইৰ সাধু”ৰ জনপ্ৰিয়তা
সৰবজনবিদিত।
বেজবৰুৱা দেৱক চুটিগল্পৰ জনক আৰু শ্ৰেষ্ঠ চুটি গল্পকাৰ বুলি
কোৱা হয়। তেওঁৰ গল্পবোৰত সুখ-দুখ,হাঁহি-কান্দোন,জীৱন পৰিক্ৰমাৰ চিত্ৰ ফুটি
উঠিছে;তেওঁৰ গল্পবোৰৰ ভিতৰত “ভদৰী” আৰু “মুক্তি” অসমীয়া সাহিত্যৰ প্ৰথম আৰু সকলোসময়ৰে সৰবশ্ৰেষ্ঠ চুটিগল্প।
তেওঁৰ গল্পসংকলন বিলাক ক্ৰমে “সুৰভি”, “সাধুকথাৰ কুকি”, “জোনবিৰি” , “কেহোকলি” আদি।
বেজবৰুৱাদেৱৰ একমাত্ৰ উপন্যাস “পদুম কুঁৱৰী—ঐতিহাসিক সন্দর্ভত
লিখা এখন প্ৰেম
মূলক উপন্যাস-সুখপাঠ্য, সৃস্টিশীল ৰচনা হিচাপে এই উপন্যাস উপন্য়াস খনি অসমীয়া সাহিত্যত জিলিকি
থাকিব।
সাহিত্যৰথী লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাই
তিনিখন ঐতিহাসিক নাটক ৰচনা কৰিছিল—“চক্ৰধ্বজ সিংহ”, “জয়মতী কুঁৱৰী” আৰু “বেলিমাৰ”। জয়মতী কুঁৱৰী নাটক খন প্ৰথম আৰু তৃতীয় সাহিত্যসভাৰ অনুস্হানত মনস্হ হোৱাৰ উপৰিও সেই
নাটক খনেই অসমৰ প্ৰথম বোলছবিৰূপে পৰিগণিত কৰিছিল-ৰূপকোঁৱৰ জ্যোতিপ্ৰসাদ
আগৰৱালাদেৱে।তেওঁৰ ধেমেলীয়া নাটক কেইখনৰ ভিতৰত “লিতিকাই”, “পাচনি”, “নোমল”, “চিকৰপতি নিকৰপতি”–এই নাটক কেইখনে দর্শকক পেটৰ নাৰী ভূৰি
চিঙি যোৱাকৈ হহুঁৱাইছিল।
লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাই লিখি থৈ যোৱা জীৱনীগ্ৰন্হ হ’ল তিনিখন—“ডাঙৰীয়া দীন নাথ
বেজবৰুৱাৰ সংক্ষিপ্ত জীৱন চৰিত”, “শঙ্কৰদেৱ”, “মহাপুৰুষ শ্ৰীশঙ্কৰদেৱ আৰু শ্ৰীমাধৱদেৱ”
তেওঁৰ আত্মজীৱনী “মোৰ জীৱন সোঁৱৰণ”
তেওঁৰ ধর্ম মূলক লেখা—“তত্ব কথা” আৰু “শ্ৰীকৃষ্ণ”
বেজবৰুৱাদেৱে অসমৰ
বাহিৰত জীৱনৰ সৰবাধিক সময় কটালেও কোনো ক্ষণতে অসমী আইৰ কথা পাহৰি যোৱা নাছিল,
তেওঁৰ কাপৰ পৰা সেয়েহে নিগৰি ওলাইছিল অসমৰ জাতীয় সংগীত “অ’ মোৰ আপোনাৰ দেশ”।
বেজবৰুৱাদেৱৰ বিয়োগত অসমে কেৱল যে এজন সাহিত্য কাণ্ডাৰীক হেৰুৱালে এনে নহয়, চিৰজীৱন
প্ৰবসুৱা হৈ থাকিও কেনেকৈ মাতৃভূমিক ভাল পাব পাৰি তাৰে আদর্শ দেখুৱাই থৈ যোৱা এজন প্ৰকৃত স্বদেশ প্ৰেমিককো হেৰুৱালে।(সহায় লৈ)
Wednesday 20 February 2013
এনেকৈয়ে নিজাৰ পৰে বিষন্ন ৰাতিৰ ফুল
এনেকৈয়ে নিজাৰ পৰে বিষন্ন ৰাতিৰ ফুল
সেউজীয়াত মুখ গুজি
পাহৰিব বিচাৰো এপিয়লা দুখ!
পাহৰিব বিচাৰো এপিয়লা দুখ!
"এজাক বৰষুণৰ কথাৰে.."
গুৰি পৰুৱা হেন বৰষুণজাক কোণীয়াকৈ পৰিছিল;সেউজীয়া পাতবোৰ বৰষুণৰ টোপাল পৰি ছন্দোময় হৈছিল।হঠাতে বৰষুণজাক বাঁহীৰ মিঠা সুৰ হৈ মোৰ কোঠা বিয়পাই পলকতে আঁতৰি গ'ল।
আবেলিলৈ বৰষুণজাক গভীৰ হৈ আহিছিল;সেউজীয়া পাতবোৰ ছন্দোময় গতিত ঘন ঘনকৈ লৰিছিল;হঠাৎ বৰষুণজাক পেঞ্চিলৰঙী ছবি হৈ মোৰ কোঠাত জিলিকি ৰ'ল।"
Tuesday 19 February 2013
পত্রসখিলৈ চিঠি
প্ৰিয় পত্ৰসখি,
নতুন বছৰৰ শুভেচ্ছা লবা।আজি কিতাপৰ স’তে থকা মোৰ বন্ধুত্বৰ কথা তোমালৈ লিখিব ওলাইছোঁ;পঢ়াছোন...এইবাৰ জানা; মই আমাৰ অফিচৰ কেইবাজনকো একোখন “কিতাপ” উপহাৰ দি নতুন বছৰৰ শুভেচ্ছা যাচিলোঁ ।তোমালৈও এখন কুৰিয়াৰ কৰি পঠাম বুলি ভাবি আছোঁ; কিতাপ “উপহাৰ” হিচাপে দিয়া দেখি অফিচৰে এজনে ক’লে—“আজিকালি বিয়া-সবাহ,উৎসৱ আদিত কিতাপ উপহাৰ দিয়া প্ৰথাটো বহু কমি গ’ল,প্ৰায় নাইকিয়া হোৱাৰ দৰেই....”,পত্ৰসখি, তুমিও বাৰু এনে অনুভৱ কৰানে?আমাৰ অফিচলৈ আজিকালি এজন কিতাপ বেচা মানুহ আহে-এটা ডাঙৰ মোনাত এগালমান কিতাপ চাইকেলখনত ওলোমাই অফিচ পায়হি;মানুহজন দেখিলেই মই গম পাওঁ যে আজি মোৰ বেগৰ পৰা টকাদুটামান খৰছ হ’বই হ’ব:) কাৰণ তেওঁ আহি চকুৰ সন্মূখত কিতাপখিনি মেলি দিয়াৰ লগে লগে দুখনমান নিকিনাকৈ মই থাকিব নোৱাৰোঁ ।কিতাপৰ স’তে বন্ধুত্ব মোৰ কেনেকৈ হ’ল কওঁ শুনা-হঠাতে কণমান চৰাই এটা চোতালত আহি পৰাৰ দৰে এদিন মোৰ হাতত আহি পৰিছিল এখন সৰু কিতাপ, কিতাপখনৰ নাম আছিল-“কিতাপ পঢ়াৰ আনন্দ”(লেখক-হোমেন বৰগোহাঞি) ; কিতাপখন পঢ়ি থাকোঁতে অনুভৱ কৰিলোঁ মই যেন এখন নতুন জগতত প্ৰৱেশ কৰিছোঁ..কিতাপখনে যেন মোৰ ওপৰত যাদুহে সানিলে...লাহে লাহে কিতাপৰ সুবাসে মোক মতলীয়া কৰিলে।স্কুল ছুটীৰ পিছত ঘৰলৈ উভতোতে মই সদায় কিতাপৰ দোকানত সোমোৱা হ’লোঁ;কিনো বা নিকিনো শাৰী শাৰীকৈ সজাই থোৱা কিতাপবোৰ চাই চাই চকু জোৰাওঁ,নিজৰ হাতত জমা হোৱা খুচুৰা পইচাৰে সাপ্তাহিক,দৈনিক বাতৰি পেপাৰবোৰ কিনি ঘৰত গৈ ৰসগোল্লা-লালমোহনৰ দৰে স্বাদ লওঁ।কাৰোবাৰ ঘৰলৈ ফুৰিবলৈ গ’লেও ড্ৰয়িং ৰূমত মোৰ চকুদুটাই ক’ত কিতাপ-আলোচনীৰ জাপ আছে সেইবোৰকে চাই ফুৰে আৰু দেখা পালেই যি কোনো এখন হাতত লৈ পঢ়াত ব্যস্ত হৈ পৰোঁ । মানহঘৰে কি ভাবে তাক চাবলৈ যেন মোৰ সময় নাথাকে;তাৰোপৰি বন্ধু-বান্ধবীৰ জন্মদিন আদিত কিতাপ উপহাৰ দিওঁ; আমাৰ উত্তৰ লখিমপুৰ চহৰত তেনেকৈ গ্ৰন্হমেলা নহৈছিল;কেতিয়াবা কাচিৎ হে হয়,হ’লে যাওঁৱেই যাওঁ;সাঁচতীয়া ধনেৰে কিতাপ কিনো,মনৰ জোখাৰে টকাৰ অভাৱত কিতাপ কিনিব নোৱাৰোঁ।আধৰুৱা হেঁপাহেৰে উভতিব লগা হয়..কেতিয়াবা কেতিয়াবা কিতাপৰ হেঁপাহতে ডাঙৰ হৈ গ্ৰন্হাগাৰিক হোৱাৰ সপোন দেখোঁ..পিছে গ্ৰন্হাগাৰিক নহলোগৈ হ’লো কিবা হে :)আজিকালি নিজৰ উপার্জেনেৰে টকা কেইটামান পাওঁ আৰু,সেয়েহে কিতাপ কিনিবলৈ গলে হেঁপাহবোৰ আধৰুৱা হৈ নাথাকে।হেঁপাহ পুৰাই কিতাপ কিনো;কিন্তু মই এতিয়া কি অনুভৱ কৰোঁ জানা-আধৰুৱা হেঁপাহতহে জীৱনৰ স্বাদ আছিল...পিছে কিতাপ দেখিলে মোৰ অধিক মাছত বগলী কণা হয় :) তথাপি মনৰ লেকাম লগাই বাছকবনীয়া কেইখনমান কিনি ঘৰলৈ উভতো।তুমিও তোমাৰ কিতাপৰ কাহিনী লিখিবাচোন দেই...আজিলৈ কলম সামৰিলোঁ ।
Subscribe to:
Posts (Atom)