“সংকল্প”

“সংকল্প”

পুৱা শুই উঠাৰ পৰাই তপস্যাৰ চকু আৰু মূৰৰ বিষ আৰম্ভ হয়৷কুম দুটা এনেকৈ টিংটিঙাই থাকে যে কাৰো কথাই তাইৰ শুনিবলৈ মন নাযায়৷খংটো টিঙিচকৈ উঠি আহেই৷অফিচত বহি কামত মন লগাব নোৱাৰে তাই৷কাষতে বহা কথকী অনামিকাৰ কথাবোৰ শুনি শুনি সহ্যৰ বাহিৰ হয় তাইৰ৷ধেমালিকৈ তাইক কিবা এষাৰ ক’লেই গালি পাৰি দিয়ে৷গালি শুনি অলপ দেৰিৰ বাবে অনামিকা মৌন হৈ ৰয়৷অনামিকাৰ মুখখন দেখি তপস্যাৰ বেয়া লাগে৷মুৰৰ বিষৰ বাবে তাইৰ খংটো বেছি হৈছে বুলি অনামিকাক কয় তাই৷অনামিকাই ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ যাবলৈ পৰামৰ্শ দিয়ে৷

সিদিনাও তাই মূৰৰ প্ৰচণ্ড বিষ লৈ অফিচত বহি আছিল৷সুনন্দ দত্তই তাইক ক’লে – “আপোনাৰ ট্ৰান্সফাৰ হ’ব বুলি শুনা পাইছোঁ!নামনি অসমৰ ফালে হ’ব নেকি!” হঠাতে তাইৰ কৰপৰা জানো খংটো উঠি আহিল ৷ “এনেকুৱা অমংগলীয়া মুখ এখন লৈ মোৰ ওচৰলৈ কিয় আহিছে?ক’লে ভাল কথা ক’ব৷অনুগ্ৰহ কৰি এতিয়াই আঁতৰি যাওক,মোৰ মূৰ বিষাইছে৷” তাইৰ কথা শুনি সুনন্দ দত্তই অপমানবোধ কৰিলে৷ তপস্যাৰ টেবুলতে ভুকু দুটামান দি তেওঁ উঠি গ’ল৷সুনন্দ দত্ত উঠি যোৱাৰ ফালে চাই তাই ভাবিলে –“মোৰ ইমান খং উঠিবলৈ কি হে পালে? মইতো তেওঁৰ লগত ভালকৈও কথা পাতিব পাৰিলোহেঁতেন!” সুনন্দ দত্ত,অনামিকাহঁতে তপস্যাৰ বিষয়ে কোৱা-কুই আৰম্ভ কৰিলে – অলপ পাগলী হৈছে নেকি বুলি!!

তপস্যাৰ খংটো যে মূৰৰ বিষৰ কাৰণেহে উৎপতি হৈছে ঠিক তেনেকুৱাও নহয়৷তাই অনুভৱ কৰে –তাইৰ খংটো এনেয়েও বেছি৷সৰুৰে পৰা মৰম-আদৰত ডাঙৰ হোৱা ছোৱালী আছিল তাই৷মাকে গাত লগা কথা এষাৰ ক’লেই ওফোন্দ পাতিছিল৷মৰমেৰে ওফোন্দ ভাঙিব লগা হৈছিল ঘৰৰ মানুহে৷তাই নিজকে পাৰফেক্ট বুলি ভাবিছিল৷তাই কৰা কোনো কামকেই কোনেও ভুল ধৰিব নোৱাৰিব,কোনেও তাইক টানকৈ বা বেয়াকৈ এষাৰ ক’ব নোৱাৰিব – সেয়া আছিল তাইৰ জীৱনৰ নীতি৷মাক-দেউতাকেও তাইক এনেকৈ ডাঙৰ কৰিলে যে খং উঠাৰ তেনেকৈ সুযোগেই পোৱা নাছিল তাই তাইৰ জীয়ৰী জীৱনত৷ কিন্তু তাইৰ জীৱনত পয়মাল লাগিল তেতিয়া যেতিয়া তাই এখন ঘৰৰ বোৱাৰী হ’ল৷শাহুৱেকে যেতিয়া এনেকৈ নকৰিবা,তেনেকৈ নকৰিবা,এনেকৈহে কৰিবা,তেনেকৈহে কৰিবা আদি কথাবোৰ তাইক কবলৈ ধৰিলে৷যেতিয়া স্বামী সুব্ৰতে তাইক কথাই প্ৰতি অভিমান – আব্দাৰ কৰিবলৈ ধৰিলে –তাইৰ জীৱনটোৱেই খেলি মেলি হৈ যোৱা যেন লাগিল৷

এদিন সুব্ৰতে তাইক অভিমান কৰি ক’লে –“তুমি মোক নজনোৱাকৈ তালৈ যোৱা উচিত নাছিল৷” কথাষাৰ শুনিবলৈহে পালে তপস্যা খঙত উতলি উঠিল৷

“মোৰ কি স্বাধীনতা বোলা কোনো বস্তু নাই!সৱ তোমাক সুধিয়েই কৰিব লাগিব?” –এইবুলি কৈ তাই হাতত লৈ থকা মবাইল ফোনটো পকাত থেকেচা মাৰি পেলাই দিলে৷সুব্ৰতেও তাইৰ খং দেখি –“তোমাৰ খংটো অলপ বেছি,মাৰাক লগাইছো ৰবা,এতিয়াই ফোন কৰিছোঁ….” –এইবুলি কৈ তপস্যাৰ মাকলৈ ফোন লগাবলৈ ধৰিলে সি৷তপস্যাৰ খং এইবাৰ চূড়ান্ত হৈ পৰিল৷

“সৱ কথাতে মোৰ মা-দেউতাক টেনছন দিব আঁহা ..” –এইবুলি কৈ কোঠাত থকা সকলো বস্তু এফালৰ পৰা দলিয়াবলৈ লাগি গ’ল তাই৷তাইৰ যখিনী ৰূপ দেখি সুব্ৰতে ভয় খালে আৰু তপস্যাক শান্ত কৰিবলৈ সাৱতি ধৰিলে৷

“এৰা কৈছো,মোক এৰি দিয়া…আজি মই সৱ শেষ কৰিম….” –সুব্ৰতৰ বাহুবন্ধনৰ পৰা তাই পাগলীৰ দৰে ওলাবলৈ যত্ন কৰিলে৷

সুব্ৰতে পিছত তাই নজনাকৈ তপস্যাৰ মাক-দেউতাকৰ লগত কথা পাতিলে –তপস্যাৰ খংটোৰ বিষয়ে৷মাক-দেউতাকে তাক ক’লে যে –“তপস্যাক আমি ইমান মৰমত ডাঙৰ কৰিলোঁ তাইৰ খংটো কোনোদিন দেখাই নাপালোঁ৷তাই এজনী শান্ত ছোৱালী বুলিহে আমি জানো৷”মাক-দেউতাকৰ কথাবোৰ সুব্ৰতে মানি লবলৈ টান পালে৷

০০০০০০

সুব্ৰতৰ স’তে হোৱা সংসাৰখনে চাৰিবছৰ পূৰ্ণ কৰিলে৷এই চাৰিবছৰে যিমান মৰম-ভালপোৱা থাকিল সিমান খোঁটখাঁটৰ অন্তও নাছিল দুয়োজনৰ মাজত৷বিয়া হোৱাৰ পৰা তপস্যাৰ সুব্ৰতৰ প্ৰতি এটাই অভিযোগ আছিল – সি তাইৰ মাক-দেউতাকক গুৰুত্ব নিদিয়ে,খবৰ খাতি নলয় ইত্যাদি ইত্যাদি৷তাই তেনেধৰণৰ অভিযোগ কৰিলেই সিও জ্বলা জুইত ঘিউ ঢালি দিয়াৰ দৰে প্ৰতিক্ৰিয়া দেখুৱায়৷এদিন সুব্ৰত-তপস্যাৰ কাজিয়া ইমান তুংগত উঠিল যে মাত-বোল বন্ধ হ’ল দুয়োজনৰ মাজত৷তপস্যাই সুব্ৰতৰ চকুলৈ চাবলৈকে বাদ দিলে৷মাত-বোল নকৰাকৈ দুয়োজনে ঘৰুৱা কামবোৰ কৰে আৰু ভাগে ভাগে অফিচলৈ যায়গৈ৷এনেকৈ মাত-বোল বন্ধ হৈ থাকোঁতে সুব্ৰতৰ দদায়েক এজন ঢুকাল৷এতিয়া খবৰ লবলৈ নগ’লেই নহয়৷সুব্ৰতৰ মাকে দুয়োজনকে খবৰ লবলৈ যাবলৈ ক’লে৷মাকৰ আজ্ঞা শিৰোধাৰ্য কৰি দুয়ো যাবলৈ ওলাল৷সুব্ৰতে গাড়ী ষ্টাৰ্ট কৰিলে৷তপস্যা কাষত বহিল৷সুব্ৰতে তপস্যাৰ মুখলৈ চালে৷তপস্যা নিমাত৷

:তোমাক দেখিবলৈ ধুনীয়া লাগিছে – সুব্ৰতে তপস্যাক ক’লে৷

তপস্যা নিৰুত্তৰ

:কিবা এটাতো কোৱা! – সুব্ৰতে পুনৰ কৈ উঠিল৷ সুব্ৰতৰ কথা কোৱাৰ ধৰণ দেখি তপস্যাৰ ফিচকৈ হাঁহিটো ওলাই আহিল৷

:উহ ৰক্ষা!হাঁহিলা যে৷ – সুব্ৰতে স্বস্তিৰ নিশ্বাস পেলালে৷

:ৰাজেন দদাইটিৰ আত্মাৰ সদগতি কামনা কৰিলোঁ৷-সুব্ৰতে পুনৰ কৈ উঠিল৷

:দদাইটি কেনেকৈ ঢুকাল? – তপস্যাই সুধিলে সুব্ৰতক

:উহ!কিমান দিন যে তোমাৰ মাতটো শুনা নাই৷কাণত মৌ বৰষা যেন লাগিছে৷ – সুব্ৰতে চকু মুদি কৈ উঠিল

:সুব্ৰত,মই তোমাক কি সুধিছো???? মোৰ আকৌ খং উঠিব…. তপস্যাই কৈ উঠিল

:খং নুঠিবা মোৰ মা-গোসাঁনী….দদাইটি এনেকৈ…. সুব্ৰতে সবিস্তাৰে ৰাজেন দদাইটি কেনেকৈ ঢুকাল কবলৈ লাগিল৷

দুদিন মান সুব্ৰত-তপস্যাৰ দিনবোৰ মৰম-চেনেহৰ মাজেৰে ভালদৰেই পাৰ হ’ল ৷এদিন হঠাৎ পুনৰ কথাৰ তৰ্কযুদ্ধ আৰম্ভ হ’ল৷কাজিয়া এনেকৈ বাঢ়িল যে তপস্যাই খঙত একোনাই হৈ সুব্ৰতৰ ফালে আঙুলি টোৱাই গালি পাৰিবলৈ লাগিল৷ তাৰপিছত দিনটোলৈ মাত-বোল বন্ধ৷ খঙটো যেতিয়া শাম কাটিল তপস্যাৰ মনটো বেয়া লাগিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷ সুব্ৰতক তাই আজি প্ৰথমবাৰৰ বাবে আঙুলি টোৱাই কথা ক’লে!ইমান বেয়া পাই নে তাই সুব্ৰতক?নাই বহুত হ’ল৷সীমা ক্ৰছ কৰি খং কৰিলে তাই সুব্ৰতৰ ওপৰত!ইমান অপমান কৰাকৈটো খং কৰাৰ কোনো কাৰণ নাছিল৷খংটো কমাবলৈ কিবা এটা উপায় ওলিয়াব লাগিব – ভাবিলে তপস্যাই৷ৰাতি শোৱাৰ পৰত সুব্ৰতৰ ওচৰত ক্ষমা খুজিলে তাই আৰু ধাৰাসাৰে চকুপানী ওলিয়াই কান্দোন জুৰিলে৷সুব্ৰতে মাথোঁ বুকুৰ মাজত সুমুৱাই ৰাখিলে তপস্যাক৷

তাৰপিছদিনৰ পৰাই তাইৰ মূৰৰ বিষ আৰম্ভ হ’বলৈ ধৰিলে আৰু খংটো শাম কটাতকৈ বাঢ়িবলৈহে লাগিল৷অফিচতো তাই তাইৰ খংটো যাৰে তাৰে ওপৰত প্ৰয়োগ কৰিবলৈ ধৰিলে৷যেনেকৈ তাইৰ খঙৰ চিকাৰ হ’ল অনামিকা আৰু সুনন্দ দত্ত৷

অৱশেষত তাই ডাক্তৰৰ ওচৰ পালেগৈ৷ ডাক্তৰে চাই মেলি ক’লে – “আপোনাৰ মাইগ্ৰেন আছে…এইকেইটা দৰৱ দিছো ..নিয়মীয়াকৈ খাব৷”

:চাৰ,মোৰ খংটো অলপ বেছি,খং কমাবলৈ কিবা উপায় নাইনে? – তপস্যাৰ কথা শুনি ডাক্তৰে হাঁহিলে৷

: আপুনি মেডিটেচন আৰম্ভ কৰক…অনুলোম-বিলোম,কপাল ভাটি আদি কৰাৰ অভ্যাস কৰকচোন৷ANGERৰ আগত D টো লগাই দিলে DANGER হৈ যায়—এই কথা মনত ৰাখিব৷

:চাৰ মই,ঘৰৰ মানুহটো বাদেই মোৰ কৰ্মস্থলীৰ লোক সকলৰ ওপৰতো হকে বিহকে খং কৰা আৰম্ভ কৰি দিছোঁ, পিছত নিজৰে বেয়া লাগে৷ – তপস্যাই কৈ উঠিল৷

:খং নকৰিব৷শত্ৰু বাঢ়িব৷ খং মানেই ডেঞ্জাৰ –এই কথাটো মানি চলিব৷

ডাক্তৰক ধন্যবাদ জনাই ফাৰ্মাচীৰ পৰা ঔষধ পাতি লৈ তপস্যা ঘৰ পালেহি৷কিতাপৰ আলমাৰি খুচৰি যোগাসনৰ কিতাপ এখন টানি আনিলে৷কাইলৈ পুৱাৰ পৰা অনুলোম-বিলোম,পদ্মাসন আদি কৰিব তাই৷ওচৰতে থকা প্ৰজাপিতা ব্ৰহ্মাকুমাৰীৰ “ৰাজযোগ” মেডিটেচনো শিকিবলৈ যাব তাই৷ কথাবোৰ ভাবি থাকোঁতে হোমেন বৰগোহাঞি চাৰৰ “যোগ” সম্পৰ্কে এটি লেখা পঢ়িবলৈ পালে তপস্যাই৷ চাৰে লিখিছে – “মোৰ মনত দৃঢ় বিশ্বাস হৈছিল যে সংকটৰ সন্মুখীন হ’বলৈ যি ধৰণৰ মানসিক শক্তি আৰু প্ৰশান্তিৰ প্ৰয়োজন,সেইটো মোক দিব পাৰিব একমাত্ৰ যোগৰ অনুশীলনেহে৷…..যৌগিক ব্যায়ামে শৰীৰ আৰু মন উভয়ৰে সুস্থতাৰ ওপৰত সমানেই গুৰুত্ব দিয়ে৷শৰীৰ আৰু মনৰ যোগ সাধনেই হ’ল যৌগিক ব্যায়াম৷ই শৰীৰক শক্তিশালী কৰে আৰু মনটোক কৰে প্ৰশান্ত৷মানুহৰ শৰীৰটো যদি সুস্থ হৈ থাকে আৰু একেসময়তে মনটো হৈ থাকে প্ৰশান্ত,তেন্তে কবলৈ গ’লে মানুহৰ বিচাৰিবলৈ আন একো বাকী নাথাকে….”


এটি নতুন জীৱনৰ আৰম্ভণি কৰিবলৈ তপস্যা দৃঢ়সংকল্পবদ্ধ হ’ল৷

(মৌচুমী বৰি)