Friday 25 December 2015

মোৰ কবিতাৰ অনুবাদ

Mousumee Bori


SCULPTURE
A picture of a baby
Asleep in the cosy warmth
Of mother’s loving embrace

A perfect priceless sculpture

The heart burns
When the same picture
Becomes still
In the coldness of death

Tragic heartbroken dumb lifeless
The most difficult woeful sculpture

[ Translated from Assamese by Bibekananda Choudhury ]




SWEET SORROW
I
In the drenched earth
And
Serenity
All around me.

My heart fills up
With the tune of sweet sorrow

Today also I do not understand
For whom
The congenital sorrow of mine.

[ Translated from Assamese by Bibekananda Choudhury ]



SERENE NOON
In the serene noon
A serene tune hummed on

A couple of birds
Sang serenely too

I too hummed
My favourite tune

Enraptured in the serene animated state
Of the serene noon.

[ Translated from Assamese by Bibekananda Choudhury ]




FOR EACH OTHER
I couldn’t cry
Lest you breakdown!

Holding back my tears

Agony in feelings

I feel like crying my heart out
But I can’t
Just for you

Though you are laughing
Looking at me
There is agony in your eyes too

You too cannot cry for me
Lest I breakdown!

We are not able to cry
For each other.

[ Translated from Assamese by Bibekananda Choudhury ]


FATHER
When father fell ill seriously
I lit an earthen diya
And kept it burning continuously
Praying for his early recovery

I wished to keep my father immortal
Through this apprehension of losing him

Today there is pain
In father’s body
I too feel pain at heart
For my father

Everyone says
For every girl
Her father is her heartthrob
And for every father
His daughter
Cynosure of the eye
Most precious possession

[ Translated from Assamese by Bibekananda Choudhury ]




THE TREE HAS SPROUTED NEW LEAVES
The tree has sprouted new leaves
Seeing this tiny ray of hope
Bolted through in my mind

The entire world is today
Full of poetry
Come
Let us sing a song
Holding each other’s hands.

[ Translated from Assamese by Bibekananda Choudhury ]




EMOTION
I walked on by the dusty trail
Left by the dusty wind of spring
Because I had emotion

I sat in the auditorium that day
To listen to the simple lessons
Of the poem named life
Because I had emotion.

Because there had been emotion
Because there is emotion
I can sing a song
Getting drenched in the first rain of spring
Write Sun-bound poem
With the seven hues of the rainbow

[ Translated from Assamese by Bibekananda Choudhury ]


Mousumee Bori : Born 1979 at North Lakhimpur, Assam. Bachelor in Electrical Engineering from Jorhat Engineering College and M Tech from Tezpur University in Electronics Design and Technology. Now Deputy Manager at Betbari 132 KV Grid Sub Station in Sivasagar District in Assam. Her fist published book is Barasun ejakoloi bat chai thokar dore (2015, Like waiting for a bout of rain). Address: Deputy Manager, Betbari 132 KV Grid Sub Station, Dist: Sivasagar, Assam



Bibekananda Choudhury : Born 1964 at Bongaigaon, Assam. Critic, writer, translator; has translated extensively from Assamese into English and Bengali and vice versa; has six books (four poetry books translated into English, one poetry book translated into Bengali and a shortstory book translated into English). Bachelor in Electrical Engineering from Assam Engineering College, Guwahati, M Tech from Birla Institute Technology and Science, Pilani in Systems and Information. Diploma in French Language from GU. An engineer by profession. Has got published works in Indian Literature, Poetry International, Poets International and various other newspapers, magazines, websites etc.. Address : Irrigation Colony, Chandmari, P.O. Silpukhuri, Guwahati, Assam. PIN: 781003, Phone: +91 94354 00498, +91 97060 43498, E-Mail : saswatbibek@gmail.com

অনুবাদ কবিতা



অনুবাদ কবিতা


Sunday 13 December 2015

গল্ফীৰ ডায়েৰি:

গল্ফীৰ ডায়েৰি:
এবাৰ ডিম্বেশ্বৰে সোঁহাতৰ তৰ্জনী আঙুলিটোৰে নিজৰ গাত হেঁচি পালে আৰু বিষ অনুভৱ কৰিলে৷সি এইবাৰ আকৌ নিজৰ শৰীৰৰ বেলেগ এটা অংশত তৰ্জনী আঙুলিটোৰে হেঁচি চালে -- আকৌ বিষ!এনেকৈ সি গোটেই গাতে তৰ্জনী আঙুলিটোৰে হেঁচি হেঁচি চালে--বিষ, বিষ আৰু বিষ!!!সি ভাবিলে -- "এনেকৈ নহ'ব, মই ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ যাবই লাগিব"
ডাক্তৰৰ চেম্বাৰত---
:চাৰ, মোৰ গোটেই গাতে বিষ হৈছে৷চাওক --
(এইবুলি কৈ সি তাৰ তৰ্জনী আঙুলিটোৰে গোটেই গাতে হেঁচি হেঁচি দেখুৱাই উহ-আহ কৰি থাকিল৷)
ডাক্তৰে তালৈ কিছু সময় চাই ৰ'ল আৰু ক'লে--
:তোমাৰ তৰ্জনী আঙুলিটো দেখুওৱা চোন
ডিম্বেশ্বৰে ডাক্তৰক তৰ্জনী আঙুলিটো দেখুৱালে৷ডাক্তৰে চাই ক'লে--
:ঠিক আছে, এই মলমটো লিখি দিছোঁ, তোমাৰ তৰ্জনী আঙুলিৰ মূৰটোতে হোৱা ফোঁহাটোত সদায় লগাবা৷ গাৰ বিষ ভাল হৈ যাব৷

Wednesday 9 December 2015

“মোৰ জীৱনত হোমেন বৰগোহাঞি চাৰৰ প্ৰভাৱ”

“মোৰ জীৱনত হোমেন বৰগোহাঞি চাৰৰ প্ৰভাৱ”

 কিতাপ পঢ়ি ভাল পাবলৈ শিকিছিলোঁ অসমৰ সাহিত্য আকাশৰ বটবৃক্ষস্বৰূপ শ্ৰদ্ধেয় হোমেন বৰগোহাঞি চাৰৰ “কিতাপ পঢ়াৰ আনন্দ” কিতাপখন পঢ়ি৷এক কথাত হয়তো ক’বলৈ গ’লে বৰগোহাঞি চাৰেই মোক কিতাপৰ পৃথিৱীখনৰ স’তে চিনাকী কৰি দিছিল৷এনেকৈয়ে চাৰৰ জীৱন দৰ্শন মূলক প্ৰতিখন কিতাপৰ প্ৰভাৱ মোৰ জীৱনত গভীৰভাৱে পৰিছিল৷ “সুখ-দুখ” পঢ়ি পৃথিৱীখনক ভাল পাবলৈ শিকিছিলোঁ, “আমাক কিতাপ লাগে” পঢ়ি কিতাপৰ প্ৰেমত পৰিছিলোঁ,“প্ৰজ্ঞাৰ সাধনা”,“জীৱনৰ সাধনা”ই মোৰ কৈশোৰজীৱনটোক যেন আলোকময় পথেৰে লৈ গৈছিল৷চাৰৰ আত্মজীৱনী “আত্মানুসন্ধান” পঢ়ি নিজৰ জীৱনটোকো কঠোৰভাৱে বিশ্লেষণ কৰি চোৱাৰ প্ৰয়াস কৰিছিলোঁ৷চাৰৰ কিতাপবোৰ অনবৰতে মই চকুৰ আগত ৰাখিছিলোঁ, জীৱনটো বিশৃংখল যেন লাগিলে বৰগোহাঞি চাৰৰ কিতাপ পঢ়ি যেন সঞ্জীৱনি ঘূৰাই পাইছিলোঁ এনে লাগিছিল৷

চাৰ মোৰ কৈশোৰ কালৰ প্ৰিয় লেখক তথা আদৰ্শ ব্যক্তি হৈ পৰিছিল৷সেইসময়ত কাৰোবালৈ চিঠি লিখিলেও মই চাৰৰ কিতাপৰ উদ্ধৃতি দিহে চিঠি লিখিছিলোঁ৷মোৰ এগৰাকী পত্ৰ-বান্ধৱী আছিল৷তাইও বৰগোহাঞি চাৰৰ কিতাপ পঢ়ি খুব ভাল পাইছিল৷আমাৰ চিঠিবোৰত চাৰৰ কিতাপৰ উদ্ধৃতি নথকাকৈ নাছিলেই৷তাই গুৱাহাটীৰ কটন কলেজত পঢ়ি থাকোঁতে এবাৰ চাৰক লগ কৰিবলৈ গৈ চাৰৰ আগত মোৰ কথা কৈছিল বুলি মোক তাই জনাইছিল৷
চাৰক কেতিয়াবা লগ পোৱাৰ হাবিয়াস মোৰ মনতো উপজিছিল যদিও নিজকে সামান্য ধূলিকণা বুলি ভাবি মনৰ মাজতে মাৰ নিয়াইছিলো মনৰ মাজত ওপজা হাবিয়াসৰ তৰংগ৷

এনেকৈয়ে দিনবোৰ গৈ থাকিল৷চাৰ সম্পাদনাত থকা প্ৰতিখন বাতৰিকাকত কেতিয়াও নিয়মীয়াকৈ নোলোৱাকৈ নাথাকোঁ৷ “প্ৰমা” শিতানৰ অনুপ্ৰেৰণামূলক লেখাবোৰ কেচিৰে কাটি নিজৰ সংৰক্ষণত ৰাখোঁ৷ চাৰৰ “মোৰ টোকাবহীৰ পৰা” মোৰ বাবে অন্যতম প্ৰিয় লেখা৷কেতিয়াবা ভাবিছিলোঁ ---“চাৰে হয়তো কেতিয়াও নাজানিব তেওঁৰ লেখাই মোৰ জীৱনটোক সমৃদ্ধ কৰাৰ কথা, কেতিয়াও নাজানিব তেওঁ যে মোৰ প্ৰিয় লেখক আৰু এজন আদৰ্শ ব্যক্তি…..মোৰ দৰে ধূলিকণা এটিয়ে কেতিয়াও এইকথা চাৰক জনাব নোৱাৰিম৷”

মানুহৰ আকুল প্ৰাৰ্থনাৰ দৰে মনৰ কথাবোৰ এই বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ডৰ ৰহস্যময় শক্তিয়ে শুনা পায়৷হঠাতে চাৰৰ পৰা অহা এটা ফোনকলে ৰহস্যময় শক্তিৰ প্ৰতি থকা বিশ্বাস দৃঢ় কৰি তুলিলে৷হয়, ফোনৰ সিপাৰত সেইয়া চাৰৰেই আশীৰ্বাদ কন্ঠ৷সপোন সপোন যেন লগা এটি দিঠক৷চাৰে “নিয়মীয়া বাৰ্তা”লৈ পঠিওৱা লেখাটিৰ সম্পৰ্কে কোৱাৰ লগতে অতি ঘৰুৱা ভাৱেৰে মোৰ খবৰ, ঘৰৰ খবৰ ল’লে৷চাৰৰ আশীৰ্বাদৰ কন্ঠেৰে ধন্য হ’লো মই৷মোৰ জীৱনৰ আদৰ্শ ব্যক্তি শ্ৰদ্ধাৰ বৰগোহাঞি চাৰক মোৰ মনৰ কথাটো ক’বলৈ ভগৱানে যেন মোক এটা সুযোগহে দিলে – মোৰ এনে অনুভৱ হ’ল৷

চাৰ বহুদিন জীয়াই থাকক সকলোৰে জীৱনৰ প্রেৰণা হৈ৷চাৰৰ সুস্বাস্থ্য কামনা কৰিলোঁ৷


                             

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি:-
ডিম্বেশ্বৰে বেমাৰ দেখুৱাবলৈ ডাক্তৰৰ ওচৰলৈ গ'ল৷ ডাক্তৰে বেমাৰ চাই মেলি দৰৱ লিখি দি প্ৰেছক্ৰিপছনখন ডিম্বেশ্বৰক দেখুৱাই ক'লে--
:দিনে এটাকৈ খাবা হাঁ
ডিম্বেশ্বৰে ভাবিলে ডাক্তৰে তাক দিনে এটাকৈ হাঁহ খাবলৈ কৈছে , সেই ভাবি সি দিনে এটাকৈ হাঁহ খাবলৈ ধৰিলে ৷ হাঁহ খাই তাৰ বেমাৰ ভাল নোহোৱা হ'ল৷ সি আকৌ ডাক্তৰৰ কাষ পালেগৈ আৰু ডাক্তৰক ক'লে--
: চাৰ, হাঁহ খাইছোহে খাইছো, বেমাৰ বেছি হৈছে যেন হে লাগিছে! 
ডিম্বেশ্বৰৰ কথা শুনি ডাক্তৰৰ কপাল কোচখালে এইভাবি যে তেওঁ কেতিয়া তাক হাঁহ খাবলৈ কৈছিল!!

Saturday 5 December 2015

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি:-

এগৰাকী ষাঠিৰ উৰ্ধৰ মহিলা বেংকৰ মেনেজাৰৰ কাষলৈ গ'ল ৷ মহিলা গৰাকীয়ে মেনেজাৰক দহ লাখ টকা ডেপজিত কৰিবলৈ ইচ্ছা কৰাৰ কথা জনালে ৷ মেনেজাৰে সুধিলে--
: আপুনি কি কৰে?
: মই তেনেকৈ একো নকৰোঁ, মাথোঁ অলপ ইফাল সিফাল কৰোঁ -- মহিলা গৰাকীয়ে ক'লে ৷
মেনেজাৰে বয়সষ্ঠ মহিলাগৰাকীৰ মুখলৈ চাই ৰ'ল৷ মহিলা গৰাকীয়ে পুনৰ ক'লে--
: চাৰ, আপোনাৰ চুলিখিনি নকলি হয়নে?
: নাই নাই, মোৰ চুলি নকলি নহয় -- মেনেজাৰে মূৰ জোকাৰিলে৷
: মই ডাঠি ক'ব পাৰো, আপোনাৰ চুলিখিনি নকলি চুলি৷বাজি মাৰিব? --মহিলা গৰাকীয়ে মেনেজাৰক ক'লে ৷
মেনেজাৰে হাঁহি ক'লে --
: কিমান টকাৰ বাজি মাৰিব?
: ২ লাখ টকাৰ, হ'ব?
:ঠিক আছে বাৰু
: কাইলৈ মই ১৹ বাজি ১৹ মিনিটত ইয়ালৈ আহি প্ৰমাণ কৰিম যে আপোনাৰ চুলিখিনি নকলি -- মহিলাগৰাকীয়ে এইবুলি কৈ মেনেজাৰৰ পৰা বিদায় ল'লে৷ মেনেজাৰে ভাবিলে -- মহিলাগৰাকীৰ বোধহয় অলপ মূৰৰ গণ্ডগোল আছে!!
পিছে পিছদিনা ১৹ বাজি ১৹ মিনিটত মহিলাগৰাকীয়ে এজন উকিল লৈ মেনেজাৰৰ সন্মূখত হাজিৰ হ'ল৷
:চাৰ, মই এতিয়া আপোনাৰ চুলিখিনি আচলি নে নকলি প্ৰমাণ কৰিম -- মহিলাগৰাকীয়ে এইবুলি কৈ মেনেজাৰৰ ওচৰলৈ আহিল আৰু মেনেজাৰৰ চুলিখিনিত ধৰি জোকাৰিবলৈ লাগিল আৰু মহিলাগৰাকীৰ লগত অহা উকিলজনে নিজৰ কপালখন খুটা এটাত জোৰ জোৰকৈ মাৰিবলৈ লাগিল ৷ চুলি জোকৰা শেষ হ'লত কন্দনমুৱা হৈ উকিলজনে ১২ লাখ টকাৰ চেকএখন মেনেজাৰৰ হাতত দিলে আৰু মহিলাগৰাকীয়ে মেনেজাৰৰ মুখলৈ চাই ক'লে--
:চাৰ, ২ লাখ টকা আপুনি লওক আৰু ১০ লাখ মোৰ একাউন্টত ভৰাই দিব৷
মহিলাগৰাকীয়ে পুনৰ উকিলজনলৈ চাই হাঁহি হাঁহি ক'লে-
: চাৰ, মই আপোনাক কৈছিলো নহয় মই মেনেজাৰ চাৰৰ চুলি জোকাৰিব পাৰিম বুলি!আপুনিহে কৈছিল নোৱাৰিম বুলি৷বাজিত সাৰিলে আপুনি ৷

Friday 4 December 2015

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি:-
মিকু শংকৰদেৱ শিশুনিকেতনৰ অংকুৰ শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ৷তাৰ মুখত “ৰ” টো নুফুটেই৷মৌখিক পৰীক্ষাত আচাৰ্যই তাক সুধিলে—
আচাৰ্য: কেইটামান চাৰিঠেঙীয়া জন্তুৰ নাম কোৱাচোন মিকু৷
মিকু: চাইঠেঙীয়া জন্তু নাম? গাহই,গঅু,কুকু
আচাৰ্য: বাৰু, তুমি কোন শ্ৰেণীত পঢ়ি আছা?
মিকু: অংকু
আচাৰ্য:ঠিক আছে, কোৱাচোন গৰুৰ ঠেং কেইটা?
মিকু:তিনিটা
আচাৰ্য: কেনেকৈ?
মিকু: পথাঅত গঅু এটা শুই থকা দেখোঁতে তা তিনিটা ঠেং আছিল ৷

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি:
ছয় বছৰীয়া টিংকুক শিক্ষকে সুধিলে—
শিক্ষক:টিংকু, কাউৰীয়ে কেনেকৈ মাতে অ’?

টিংকু: চাৰ,আপুনি আজিলৈকে শিকোৱাই নাই, আমাৰ ঘৰতো কাউৰী নাই,মই কেনেকৈ জানিম কাউৰীয়ে কেনেকৈ মাতে?

Saturday 28 November 2015

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি:
হোষ্টেলৰ চানিয়া মণিপুৰৰ ছোৱালী৷এদিন তাইৰ ৰূমমেট ববিতাই তাইক পিঠাগুৰি জলপান খোৱালে৷জলপান খাই চানিয়াই ইমানেই তৃপ্তি পালে যে ববিতাক সুধিলে জলপানবিধৰ নাম কি৷ববিতাই তাইক ক'লে -- অসমীয়াত পিঠাগুড়ি বোলে আৰু ইংৰাজীত ৰাইচ পাউডাৰ বুলি কয়৷
এদিন চানিয়াই পিঠাগুড়ি কিনিবৰ বাবে দোকান এখনত সোমাল, দোকানীক সুধিলে
:দোকানী ৰাইচ পাউডাৰ আছে নেকি?
:নাই -- দোকানীৰ উত্তৰ
চানিয়াই সেইদিনা কেইবাখনো দোকান ঘূৰিলে "ৰাইচ পাউডা"ৰ বিচাৰি পিছে ক'তো ৰাইচ পাউডাৰ নাপালে৷
গধূলী হোষ্টেললৈ আহি চানিয়াই ৰাইচ পাউডাৰ নোপোৱাৰ দুখৰ কাহিনী লগৰ ছোৱালী বোৰক ক'লে৷চানিয়াৰ কাহিনী শুনি কেইজনীমানৰ হাঁহি হাঁহি চকুপানী ওলাল.........

Thursday 26 November 2015

“নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য’”


  • “নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য’” নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য’ নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য’ নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য’ তোমাৰ মাজত থকা বুদ্ধসত্তা জাগ্ৰত হওক অন্তৰৰ সকলো মলিনতা নাশ কৰি মসৃন জীৱন-যাপনৰ পথত ভৰি দিয়া তুমি৷ নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য’ হৃদয়-মনত অনুভৱ কৰিছা নেকি সমুদ্ৰৰ দৰে গৰ্জন অস্থিৰতা এবাৰ আওৰাই চোৱা নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য’ নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য’ নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য গভীৰ প্ৰশান্তিৰ আলোকিত পথ এটিয়ে তোমাক হাত বাউল দি মাতিব নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য’ নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য’ নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য’ (নাম ম্যহ’ ৰেংগে ক্য’ --- বৌদ্ধ দৰ্শনত ব্যৱহাৰ হোৱা জাপানী শব্দৰ সমষ্টি যাৰ অৰ্থ হৈছে মই এই বিশ্ব ব্ৰহ্মাণ্ডৰ ৰহস্যময়তাক প্ৰণাম কৰোঁ, জন্ম-মৃত্যুৰ চক্ৰ-কৰ্ম আৰু তাৰ ফলাফলত বিশ্বাস কৰোঁ)

গল্ফীৰ ডায়েৰী

গল্ফীৰ ডায়েৰী:-
"শুনক ৰাইজ, শুনক ৷ যি য'তে আছে ত'ৰ পৰাই শুনক, শুই শুনক, বহি শুনক, খাই শুনক, হাঁহি হাঁহি শুনক, য'তে আছে ত'ৰ পৰাই শুনক ......চলিব ধৰিছে ছাৰ্কাচ, জুপিতৰা ছাৰৰৰৰৰৰৰকাছ "
মন্টুৱে ৰিক্সাখনত উঠি মাইকটো মুখত লৈ চিয়ঁৰি গ'ল .... "শুনক ৰাইজ, শুনক ৷ যি য'তে আছে ত'ৰ পৰাই শুনক, শুই শুনক, বহি শুনক ....."

Monday 23 November 2015

“মৌ মিঠা সুগন্ধি”

“মৌ মিঠা সুগন্ধি”

চকুৰ পলক নেপেলোৱাকৈ
ফুলৰ কলিটিয়ে পাহি মেলা চাই ৰ’লো

মৰমবোৰো কিজানি এনেকৈয়ে ফুলে
আলফুলে

হেঁপাহৰ মৰমকণ হেঁপাহ নপলোৱাকৈ বাঢ়ি গৈ থাকে

মৌ মিঠা সুগন্ধি আজি
হৃদয়ৰ তৰপে তৰপে৷


“অভিমান”

অভিমান
হৃদয়ৰ পুতলীজনীক একাষে ৰাখি
ব্যস্ত আছিলোঁ কামত

কামৰ বোজা এনেকৈ বাঢ়িছিল যে
সময় দিবলৈ সময় নাছিল মোৰ হাতত

অভিমানৰ ৰং সানি তাই মোৰ কাষলৈ আহিল
তাইৰ দুচকুত আবদাৰ সনা দুটোপাল অশ্ৰু

কালিৰ পৰা মই তাইৰ অভিমান ভঙাত ব্যস্ত৷


মোৰ জীৱনৰ প্ৰথমখনি কাব্য সংকলন --- "বৰষুণ এজাকলৈ বাট চাই থকাৰ দৰে"




“বৰষুণ এজাকলৈ বাট চাই থকাৰ দৰে” শীর্ষক মৌচুমী বৰিৰ কবিতাপুথিখন প্রায় প্রকাশৰ লগে লগে আমাৰ হাতত পৰিছিল । কবিতা কেইটা পঢ়ি ভাল লগাত একে বহাতে পুথিখন পঢ়ি শেষ কৰিলো । প্রায় ৫০ৰো অধিক কবিতাৰ এখন ধুনীয়া পুথি । কবিৰ মনগহনত মুকুতাৰ দৰে জিলিকি থকা বহু ভাৱৰ বুৰবুৰণি কবিতাৰ ৰূপত ধৰা দিছে । সেয়ে ইয়াত বিভিন্ন স্বাদৰ কবিতা সন্নিবিষ্ট হৈ আছে । তেখেতে প্রত্যেকটো কবিতাই প্রেম আৰু মমতাৰ অৱগাহন কৰি হৃদয়ানুভুতিৰে শব্দসমুহ উপস্হাপন কৰিছে । কবিতাসমূহত সাৱলীল কোমল ভাষা আৰু ব্যঞ্জনাৰ প্রয়োগত কবিয়ে বিশেষ গুৰুত্ব আৰোপ কৰা যেন অনুভৱ হয় । কবিয়ে জটিল বাস্তৱৰ ধামখুমীয়াত তেওঁ অতীতক ৰোমন্হন কৰি কেতিয়াবা বুকু ভৰাই ৰাখিব খুজিছে, কেতিয়াবা যৌৱনৰ প্রখৰ ৰ’দজাকৰ উত্তাপ স্মৃতিৰ অটল তলিৰ পৰা বুটলি আনিছে ....সপোনটো কেতিয়াবা/ আউঁসীৰ ৰাতিত হেৰাইছিল/ আৰু কেতিয়াবা/ স্নিগ্ধ জোনাকৰ কোমল বতাহত / জিৰণি লৈছিল (তুমি মোক হাত বাউল দি মাতিবা ); সেইদৰে শৈশবৰ মিঠা সুৰৰ ঝংকাৰে কবিৰ মন কেতিয়াবা উতনুৱা কৰি তুলিছে....চতিয়না ফুলবোৰ গোন্ধাইছে/ পূজা আহিছে/ বাঁহৰ খুটাঁত সাচতীয়া পইচা কিমানবা হ’ল...(সোঁৱৰণ) । প্রাত্যহিক জীৱনত আমি সকলোৱে অনুভৱ কৰা এখন জীৱন্ত ছবি ...সোণবৰণীয়া সময়বোৰ/ সাধুকথা হৈ যিমানে পৃষ্ঠা ভৰিছিল/ কোনেও নজনাকৈ / ঘাম আৰু চকুপানীৰে সিমানে তিতিছিল..(টেলিপেথি ভাৱনা, ঘাম, চকুপানী ইত্যাদি) । অন্য এটি কবিতা (সোঁৱৰণ) ....এটা নিসহায় ৰাতি ওপঙি থাকিল/ কৰুণ বতাহজাকত/ সেন্দুৰঙী চিত্ৰখনত বিবর্ণতাৰ প্রলেপ দি/ মানুহজন গ’লগৈ/ এতিয়া/ শূণ্যতাৰ কোঁহে কোঁহে / স্মৃতি-ভৰপক তেওঁৰ সোঁৱৰণ.. ইমান গভীৰ চিত্ৰ ইমান সহজভাৱে বাঙ্ময় হৈ উঠিছে এই সৰু কবিতাটিত । সেইদৰে “জাৰ নামিছে” নামৰ সৰু কবিতাটি এক সুন্দৰ চিত্ৰকল্প সজ্জিত হৈছে । এইয়া নিশ্চয় কবিৰ পাৰদশির্তাৰে ফল । কবিতা সমূহত ব্যঞ্জনা/ উপমা ইত্যাদিৰ বিশেষ প্রয়োভৰ নহলেও, যেনে- বৰফ ফুলা বৰষুণ.., বিনীত ৰাতিৰ আকাশ, থোপাথোপে জোনাক সৰিছে, আপেল ৰঙী বেলিটো, নিৰিবিলি প্রণময়তা ইত্যাদি কিছু মন পৰশা সংযোজন ঘটিছে । তেওঁৰ অন্য কেইটিমান মোহনীয় কবিতা হ’ল –কণমাণিটো যেতিয়া আলফুলে শুই থাকে, গধুলি তোমাৰ সতে, শেষ কান্দোন, মা, নিসংগতা । মৌচুমী বৰিৰ এই কবিতাপুথিখন এখন কোমল অন্তৰ পৰশা কিছুমান কবিতাৰ এক গাঁথা ।
--- কনচেঙ বৰগোহাঁই, নয়ডা


কবিতাপুথিখন পঢ়ি শেষ কৰিলোঁ। কবিতাবোৰে জীৱন-যৌৱনৰ বৈচিত্ৰ,প্ৰকৃতি বন্দনা, প্ৰিয়জনৰ সান্নিধ্যৰ পৰম সুখ, বিচ্ছেদৰ বিষাদ,অন্তৰ্জগতৰ আশা-আকাংক্ষা,হুমনিয়াহ,নিসংগতা-এই সকলোবোৰ দিশেই সামৰি লৈছে।কবিতাৰ নামটোতেই এক আশাৰ বাৰ্তা ফুটি উঠিছে।"বৰষুণ এজাকলৈ বাট চাই থকাৰ দৰে"পঢ়ি সুখী হ'লো। এইবাৰ গল্পৰ সংকলন এখন উলিয়াব দেই --- ঈশান জ্যোতি বৰা


বহুত ধন্যবাদ মৌচুমী। সুন্দৰ শব্দৰে মালা গুঠা তোমাৰ কাব্যপুথিখন পঢ়ি ভাল লাগিল। 
“…. এটা চিনাকী সুৰ, অলপ চিনাকী অভিমান…. কিছু চিনাকী মৰম….” – বৰষুণ এজাকলৈ বাট চাই থকাৰ দৰে!! 
গ্ৰন্থখনৰ প্ৰথম কবিতাটিৰ এই শাৰীটো মোৰ বৰ ভাল লাগিল। 
তোমালৈ শুভেচ্ছা থাকিল।


        --- ৰূপালী গগৈ বৰুৱা

বা, আপোনাৰ কবিতাবোৰ সঁচাকৈয়ে অনুপম৷মই কবিতাৰ সমালোচক নহয়, সকলোবোৰ কবিতাৰ গুৰুত্বও বুজি নাপাওঁ৷ তথাপিও কবিতা ভাল পাওঁ, কবিতা উপভোগ কৰোঁ৷ আপোনাৰ পৰা আৰু কবিতা পুথি আশা কৰিলোঁ৷লগতে গল্প পুথি৷ হীৰু দাৰ ভাষাৰে কওঁ --"কবিতা পঢ়ি পাহৰিব পাৰি, পাহৰিব পাৰি কিছু দুখ আনকি গ্লানি/কবিতা জীৱনৰ অন্য বিষয় কুশল/শব্দ-সংঘ ভাঙি তিৰবিৰ/বন তুলসীৰ উজাৰি লুকুৱা সুগন্ধি/দীঘল উপত্যকা
        --- অৰ্চনা কলিতা




'বৰষুণ এজাকলৈ বাট চাই থকাৰ দৰে' -মৌচুমী বৰিৰ সদ্য প্ৰকাশিত কাব্য গ্ৰন্থখন ৩০ছেপ্টেম্বৰ ২০১৫ তাৰিখে পালোঁ।
'পাঞ্চজন্য' গুৱাহাটীৰ দ্বাৰা প্ৰকাশিত সুন্দৰ বেটুপাতৰ কাব্য-গ্ৰন্থখনৰ পৃষ্ঠা সংখ্যা হ'ল- ৬৪ আৰু মূল্য- ১০০ টকা।
কবিয়ে গ্ৰন্থখনিত কোনো বিশেষ ব্যক্তিৰ দ্বাৰা 'পাতনি'ৰ সংযোজন কৰা নাই। কবিৰ 'কিছু ব্যক্তিগত' শীৰ্ষক লেখাৰে আৰম্ভ হোৱা কিতাপখনৰ প্ৰথমটো কবিতাৰ শিৰোনামেৰেই কাব্য-গ্ৰন্থখনিৰ নামাংকণ কৰা হৈছে।
পাঠকৰ দৃষ্টিৰে 'বৰষুণ এজাকলৈ বাট চাই থকাৰ দৰে' গ্ৰন্থখনৰ বিষয়ে অলপ কথা লিখিবলৈ মন আছে।
যিহওক, মৌচুমী বৰিলৈ শুভেচ্ছা থাকিল আৰু কাব্য-গ্ৰন্থখনিৰ সাফল্য কামনা কৰিলোঁ।
                               --- মনোহৰ দত্ত

মৌচুমী বৰিৰ নতুন কবিতা সংকলন .‪#‎বৰষুণ‬ এজাকলৈ বাট চাই থকাৰ দৰে !! হাতত পৰিছেহি একেবহাতে শেষ কৰিলো..ভাল পাইছো পঢ়ি Mousumee তোমাৰ শৱদৰ প্ৰথমজাক বৰষুণত আমিও তিতিবলৈ পাই সুখী !!! শুভকামনা থাকিল...এই যাত্ৰা আমাৰ বাবে অনুপ্ৰেৰণা হব বুলি আশা কৰিছো like emoticon
-- সুভাষ বৰা



এইমাত্ৰ ডাকত আহিল ...
যুৱ কবি মৌচুমী বৰি ( Mousumee Bori ) ৰ
নৱতম কবিতা সংকলন ...
" বৰষুণ এজাকলৈ
বাট চাই থকাৰ দৰে " ...
( এই গ্ৰন্থ খনিৰ শুভ উন্মোচনী
অনুষ্ঠানলৈ আমিও নিমন্ত্ৰিত আছিলো
যদিও বৰদেউতাৰ আকষ্মিক বিয়োগৰ
বাবে ... অনুষ্ঠানটিত বৰতীয়া অৱস্থাৰে
উপস্থিত থাকিব নোৱাৰিলোঁ )
কবি গৰাকীৰ এনে শুভ চিন্তাৰ শলাগলৈ
কৃতজ্ঞতা জ্ঞাপন কৰিলোঁ ...
আশা কৰিম আমাৰ পাঠক সমাজে
এই সংকলনটি আদৰি লব , মৰম যাচিব !!!
               --- ৰাজীৱ কমল



  • বৰষুণ এজাকলৈ বাট চাই থকাৰ দৰে
    বৰষুণ এজাকলৈ বাট চাই থকাৰ দৰে" নবীন কবি মৌচুমী বৰিৰ প্ৰথম কাব্য সংকলন । গুৱাহাটীৰ পাঞ্চজন্য প্ৰকাশনৰ দ্বাৰা প্ৰকাশিত কাব্যসংকলন খন কবিগৰাকীৰ জীৱনৰ প্ৰথমখন কাব্য সংকলন হিচাপে অতিকৈ উন্নত মানৰ বুলিব পাৰি । এইক্ষেত্ৰত কবিগৰাকীৰ কবিতাৰ প্ৰতি থকা আগ্ৰহ তথা একাগ্ৰতা আৰু অধ্যয়নপিপাসু মনৰ উমান পোৱা যায় । মুঠ তেৱন্নটা কবিতাৰে পৰিপূৰ্ণ কাব্য সংকলনখনৰ প্ৰতিটো কবিতাৰে বিষয়-বস্তু নিৰ্বাচন আৰু ইয়াৰ উপস্থাপনৰ ক্ষেত্ৰত কবিগৰাকী সম্পূৰ্ণৰূপে সফল হৈছে বুলি ক'ব পাৰি । নিসংগতা, নীৰৱে সৰিপৰা তোমাৰ চকুপানীৰ টোপাল, শেষ কান্দোন, সোঁৱৰণ, এটা প্ৰেমৰ পদ্য আদিকে ধৰি কবিতাসমূহৰ বিষয় বস্তু বেলেগ বেলেগ যদিও প্ৰতিটো কবিতাৰে আছে নিজস্ব আবেদন । জীৱনৰ প্ৰাপ্তি-অপ্ৰাপ্তি, সুখ-দুখ, প্ৰেম, নিসংগতা আৰু প্ৰকৃতি ইত্যাদি বিষয় সমূহেই সাধাৰণতে মৌচুমী বৰিৰ কবিতাত প্ৰাধান্য লাভ কৰিছে । এনে বিষয় সমূহকে লৈ উপযুক্ত শব্দৰ উপস্থাপনৰ সৈতে কবিতাসমূহক মননশীল মাত্ৰা প্ৰদান কৰিছে । উদাহৰণস্বৰূপে নিসংগতাত কবিতাটোত নিসংগতাত ভাগৰি পৰা কবিয়ে লিখিছে - অ' নিসংগতা / প্ৰত্যাশাৰ এটি প্ৰভাত হৈ / তুমি যদি আহিলাহেঁতেন / অমল জোনাকত তগৰ ফুলৰ সুবাস হৈ । একেদৰেই 'তুমি যেতিয়া মোৰ আই আছিলা ' শীৰ্ষক কবিতাটোত মাতৃত্বৰ গৌৰৱেৰে কবিয়ে লিখিছে - আই, আজি ময়ো আই হ'লো / তুমি যে হ'লা আইতা / চোৱাছোন চৌৱা / কেনেকৈ উলাহত নাচিছে ধুনীয়া ধাননিডৰা । মুঠতে সহজ- সুন্দৰ ভাষা, ইংগিতধৰ্মিতা অনুভৱ আৰু ভৱনাৰ তীব্ৰতা থকা কম কথাৰ বৈশিষ্ট্য পূৰ্ণ কবিতাসমূহে কবিগৰাকীক প্ৰতিভাৱান কৰি তুলিবলৈ সক্ষম হৈছে । শেষত কওঁ যে মৌচুমী বৰিৰ কাব্যিক চৰ্চা অব্যাহত থকাৰ লগতে এই যাত্ৰা অব্যাহত থাকক আৰু কবিতাৰ জগতখনত নিজৰ সুকীয়া পৰিচয় দাঙি ধৰিবলৈ সক্ষম হওঁক । এইগৰাকী নবীন কবিৰ পৰা আমি আশাবাদী ।
    ------শিৱ প্ৰসাদ হাজৰিকা

  • মৌচুমী বৰি ৷ নামটো হয়তো বহুতৰে চিনাকি এগৰাকী সংবেদনশীল আৰু অনুভৱী কবি হিচাপে ৷ “ বৰষুণ এজাকলৈ বাট চাই থকাৰ দৰে ” তেওঁৰ সদ্য-প্ৰকাশিত কবিতা পুথি ৷ কিমান সূক্ষ্ম আৰু সংবেদনশীল তেওঁৰ অনুভৱ -----সন্নিৱিষ্ট প্ৰতিটো কবিতাই তাৰ সাক্ষ্য বহন কৰিছে ৷ বৃত্তিত অভিযন্তা এইগৰাকী কবিয়ে দুখন ভিন্ন জগতত সহাৱস্থান কৰি আমাক এটাই বাণী দিছে ------- যিমানেই নিৰস আৰু সংঘাতপূৰ্ণ নহওক কিয় আজিৰ পৃথিৱী , আমাৰ অনুভূতিৰ কৰ্ষণেৰে উজ্বলাই তুলিব পাৰোঁ জীৱনৰ স্মৃতিসৌধ ৷
    পুৱাৰ পোহৰত তিৰ্‌বিৰাই থকা দুবৰি ডৰাৰ নিয়ঁৰৰ টোপালযেন তেওঁৰ শব্দ-নিৰ্বাচন ৷ প্ৰতিটো কবিতাই কঢ়িয়াই আনিছে তেওঁৰ কবি জীৱনৰ পূৰ্ণ সাফল্যৰ সম্ভাৱনা ৷ মৌচুমীৰ উত্তৰোত্তৰ কামনা কৰিলোঁ ৷
  •                                --- সত্যেন্দ্র বৰদলৈ,বিহপুৰীয়া কলেজ,অসমীয়া বিভাগ


Saturday 21 November 2015

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি:-
ধ্ৰুৱসত্য কথা--
ভাইটি নামৰ ল'ৰা কেতিয়াও ঘৰখনৰ ডাঙৰ সন্তান হ'ব নোৱাৰে!!!

Friday 6 November 2015

"হেঁপাহ"


  • "হেঁপাহ"
    সেইদিনা শৰতৰ ধুনীয়া আকাশখনে আমাক আদৰি নিছিল ঘাটলৈ বুলি
    ঘাটৰ পাৰত ৰৈ আছিল ফেৰী
    বৰলুইতৰ সিপাৰে আয়ে মোলৈ বাট চাই আছিল
    উলিয়াই দিয়া জীয়ৰীৰ আইৰ ঘৰলৈ যিমান হেঁপাহ আইৰো মোলৈ সিমানেই
    হেঁপাহ হেঁপাহ আৰু হেঁপাহ
    নীলা আকাশ, নীলা নদী, নীলা মন সকলোতে হেঁপাহৰ নীলা
    উৰি যোৱা শৰালিজাকে ৰ’দ জিলমিল মুকুতাবোৰে হেঁপাহৰ গান গালে
    ইটো পাৰৰপৰা আমি যেতিয়া সিটো পাৰ পালোঁঁগৈ কণমান গাহৰি পোৱালি এটাই দৌৰি আহি ঘাটৰ পাৰত হেঁপাহেৰে মাকৰ গাখীৰ খালে

Friday 30 October 2015

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি
গল্ফী:- বীৰু, শৰৎ আহিলে নহয়?
বীৰু:- জানো! কলিংবেল বজোৱা গমেই পোৱা নাই দেখোন ৷
গল্ফী:- হ'ব, ফটুৱামি থোৱা, এই গানটো কোনে গাইছে কোৱাচোন (গান এটা গুণগুণাই)
বীৰু:- গায়িকাই গাইছে আকৌ!
গল্ফী:- তোমাৰ ফটুৱামি বৰ বেছি হৈছে দেই ৷ এইবাৰ চিৰিয়াছলি এই কবিতাটোৰ বিষয়ে মতামত দিয়াছোন ৷
বীৰু:- আমি মতা মানুহে কি মতা মত দিম!
অৱশেষত বীৰুৰ লগত নোৱাৰি গল্ফীৰ প্ৰস্থান ৷

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি
এজন ভিখাৰী ৷ ভিক্ষা খুজিবৰ যোৱাৰ আগতে তেওঁ ভগৱানক কৈছে --- "প্ৰভু, আজি মই যিমান টকা পাম তাৰে আধা তোমাৰ চৰণত থ'ম আৰু আধা মই ল'ম৷দহটকা পালে পাঁচটকা তোমাক দিম আৰু পাঁচটকা মোৰ হ'ব৷"
খুজিমাগি গধূলি ঘূৰিবৰ পৰত মানুহ এজনে তেওঁৰ ভিক্ষাৰ পাত্ৰত পাঁচটকা থৈ গ'ল , পাঁচটকাটো পাই ভিখাৰীজনে ভগৱানক ক'লে --" প্ৰভু, তুমি বৰ টেঙৰ৷ মই তোমাক পাঁচটকা নিদিম বুলি ভাবি পাঁচটকা নিজৰ ওচৰত ৰাখি থৈ মোক পাঁচটকা দিলা, হয়নে?"

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি
ভূপেন ককায়ে কিবা এটা কৈছো বুলি কিবা এটা কৈ পেলায় ৷ এবাৰ তেওঁ চাইকেল চলাই গৈ থাকোঁতে ল'ৰা এটাক খুন্দিয়ালে ৷ খুন্দা খাই পৰি যোৱা ল'ৰাটোক তুলি ক'লে -- " তোক খুন্দাটো মাৰি মাফ কৰি দিলোঁ, ভাই!"
(ক'ব লাগিছিল খুন্দা মাৰিলোঁ, মাফ কৰি দিবি , ভাই)

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি
কণমানিয়ে মাকক কৈছে
"মা, সাধু এটা কোৱানা"
কণমানিৰ কথাত মাকে সাধু ক'বলৈ আৰম্ভ কৰিলে --
"এখন হাবিত এটা বান্দৰ আৰু এটা শিয়াল আছিল ৷ এদিন দুয়ো সখী পাতিলে... "
কণমানিয়ে মাকৰ মুখখনত হাত থৈ বাধা দি ক'লে--
"এইটো তোমালোকৰ দিনৰ পুৰণা সাধু৷ মোক আমাৰ দিনৰ নতুন সাধু ক'ব লাগিব"
কণমানিৰ কথাত মাকৰ চকু কপালত উঠিল ৷

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি
মন্টুৱে অংক বৰ টান পায়৷ তাৰ আজি অংক পৰীক্ষা আছিল ৷ পৰীক্ষা পিছে তাৰ বৰ ভাল হ'ল কাৰণ সি শ্ৰেণীৰ আটাইতকৈ চোকা ল'ৰা ৰিকুৰ পৰা নকল কৰি সকলো লিখিলে ৷
পৰীক্ষাহ'লৰ পৰা ওলায়েই সি ভৱেশক লগ পালে ৷ ভৱেশে তাক সুধিলে --
" মন্টু, চাৰি নম্বৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ কি লিখিলি?"
মন্টুৱে তপৰাই উত্তৰ দিলে --
"হ্ৰসই লিখিলোঁ৷"
"হ্ৰসই লিখিলি?"-- ভৱেশৰ কপাল থূপ খালে ৷
ভৱেশৰ কপাল থূপ খোৱা দেখি সি ৰিকুক বিচাৰি গ'ল৷
" ৰিকু, চাৰি নম্বৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰটো কি হ'ব?"
"অ' হাফ হ'ব লাগে মন্টু, তোমাৰ কিমান ওলাল?"
মন্টুৱে আচল উত্তৰটো এতিয়াহে গম পালে৷

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি
মাইনা:- বীৰু মামা, সাধু এটা কোৱানা....মায়ে মোক সদায় পুৰণা পুৰণা সাধুবোৰ কয়৷ তুমি কিন্তু মোক নতুন সাধু ক'ব লাগিব!
বীৰু মামা:- শুনা তেন্তে...
এখন দেশত এটা শিয়াল আছিলে ৷ শিয়ালটোৰ হাতত এটা স্মাৰ্ট মবাইলফোন আছিলে দেই ৷ ৱাটচআপত বায়েকে পঠোৱা ফটো চাই সি গ'ম পালে-- তাৰ বায়েকৰ মতা শিয়াল এটা জগিল ৷ কণমানি ভাগিন শিয়ালটোৰ ফটো সি ফেচবুকত দি তাৰ সকলো বন্ধুকে সি মামা হোৱাৰ খবৰটো জনাই দিলে..তাৰপিছত....

Wednesday 26 August 2015

“হৃদয়ৰ অকথিত কাহিনী”

পানীত শিলগুটি এটা দলিয়াই দিলে যিদৰে তৰংগৰ সৃষ্টি হয় বিৰাজ দাৰ কথাখিনি শুনি মলয়াৰ মনতো একেধৰণৰ তৰংগৰ সৃষ্টি হ’ল ৷ এৰা, এইখন পৃথিৱীৰ সকলো মানুহৰ জীৱনটোৱেই সুখী-অসুখী কাহিনীৰে ভৰা৷ গতিশীল সময়ে কঢ়িয়াই অনা অভিজ্ঞতাৰে চহকী হৈ গৈ থাকে জীৱন ৷
বহু বছৰৰ আগতে এটা গল্প পঢ়া মনত পৰে মলয়াৰ ৷ গল্পটোৰ মূল কাহিনীটো তাই পাহৰিছে যদিও মূলভাবটো আজিও তাইৰ ৰিণি ৰিণি মনত পৰে৷গল্পকাৰে গল্পটোত এজন হোজা মানুহ অংকন কৰিছে৷ হোজা মানুহজনে এজন মানুহৰ ওচৰত ভুলবশত: এটা দোষনীয় কাম কৰে৷সেই দোষনীয় কামটোৰ বাবে হোজা মানুহজনে বিবেকৰ দংশনত ভুগে আৰু যাৰ ওচৰত দোষ কৰিছিল তেওঁৰ ওচৰলৈ ক্ষমা বিচাৰি যায় ৷ সেই মানুহজনে ক্ষমা কৰি দিয়ে যদিও হোজা মানুহজন অনুশোচনাৰ পৰা মুক্ত হব নোৱাৰিলে । সেয়ে হোজা মানুহজনে পুনৰ সেই মানুহজনৰ ওচৰলৈ গৈ ক্ষমা বিচাৰি যায় ।মানুহজনে হোজাক ক্ষমা কৰিলেও হোজা মানুহজন কিন্তু নিজৰ ওচৰত সন্তোষ্ট হ’ব নোৱাৰি বাৰে বাৰে ক্ষমা বিচাৰি মানুহজনৰ ওচৰলৈ গৈ থাকে । এনে কাৰ্যত অতিষ্ঠ হৈ মানুহজনে এদিন খং কৰি হোজাক ঘৰৰ পৰা খেদি পঠিয়ালে ৷ হোজা মানুহজন এইবাৰ ইমানেই বেচি অনুতপ্ত হ’ল যে এই অনুতাপে তেওঁক মৃত্যুৰ মুখলৈকে থেলি দিলে ।
বিৰাজ দাৰ কথাখিনি শুনি এই মুহূৰ্তত মলয়াৰ সেই গল্পটোলৈকে মনত পৰিছে৷ বিৰাজ দা মলয়াৰ বৰদেউতাকৰ ল’ৰা৷ তেওঁ প্ৰায়ে মলয়াহঁতৰ ঘৰলৈ আহি থাকে৷বিৰাজ দাই কথা কৈ ভাল পায়, তেওঁক যি কোনো কথাৰ সুৰুঙা এটা ওলিয়াই দিলেই হ’ল, লানি নিচিগা কথাৰে মহাভাৰত ৰচিব পাৰে ৷ তেওঁৰ কথাবোৰ শুনি মলয়াই ভাল পায় ! গল্প-উপন্যাসৰ দৰে কথাবোৰ কৈ যায় - কথাবোৰ কৈ থাকিলে শুনোঁতা জনৰ চকুত প্ৰতিটো কথাৰে প্ৰতিচ্ছবি ভাঁহি উঠে ৷ মানুহ এজন ৰাস্তাৰে কেনেকৈ গ’ল, চকীখনত কেনেকৈ বহিল, কোঠাৰ ভিতৰত কেনেকৈ প্ৰবেশ কৰিলে, কেনেকৈ খালে, কেনেকৈ কথা ক’লে তাৰ পুঙ্খানুপুঙ্খ বিৱৰণী তেওঁ দিব পাৰে ৷ মুঠতে মলয়াৰ মতে বিৰাজ দা এজন কথাচহকী মানুহ ৷
আজি বিৰাজ দাই তেওঁৰ শৈশৱৰ কাহিনী কৈছিল, কেনেকৈ বীৰেন খুড়াৰ ঘৰৰ পকী থকা তামোল থোকা পাৰি আনি মাকক দিছিল আৰু মাকে আনৰ বস্তু মনে মনে আনিব নাপায় বুলি কৈ তামোল থোকা পুনৰ গছৰ তলত থৈ আহিব কৈছিল, কেনেকৈ ম’হৰ পিঠিত উঠি বিৰাজ দা বাগৰি পৰিছিল ইত্যাদি ইত্যাদি…
বিৰাজ দাই কৈছিল – “জানা মলয়া, সৰুতে মই বৰ দুষ্ট আছিলোঁ ৷ একেখন বেঞ্চতে বহা চন্দনৰ লগত এদিন স্কুলৰ জিৰণী সময়ত খেলি আছিলোঁ৷ আমাৰ স্কুলখনৰ কাষত এটা বৰ ডাঙৰ পুখুৰী আছিল৷খেলি থকাৰ মাজতে কিবা কথাত মই তাৰ ওপৰত খং কৰি তাক পুখুৰীলৈ গতিয়াই দিলোঁ আৰু সি গৈ পুখুৰীৰ পানীত পৰি ককবকাবলৈ ধৰিলে ৷ সি ককবকাই থকা দেখি মই ভয় খালোঁ আৰু তাক পুনৰ মই নিজে পুখুৰীৰ পৰা তুলি আনিলোঁ৷মই সাতুঁৰিব জানিছিলোঁ৷ ভাগ্য ভাল যে আমি দুটাৰ বাদে সেইসময়ত আন কোনো নাছিল৷মই ভাবিলোঁ চন্দনে ছাৰহঁতক কথাটো লগাই দিব আৰু ছাৰহঁতৰ বেতৰ কোব ভালকৈ পৰিব মোৰ ওপৰত ৷ কিন্তু মই দেখিলোঁ, চন্দনে মোৰ ওপৰত খং কৰাটো বাদেই ছাৰহঁতকো এইবিষয়ে একো নক’লে৷মই কৰা ভুলৰ বাবে চন্দনে মোক সম্পূৰ্ণৰূপে ক্ষমা কৰি দিলে ৷ পিছে মলয়া, আটাইতকৈ দুৰ্ভাগ্যৰ কথা কি হ’ল জানা, সি মোক ক্ষমা কৰি দিলে কিন্তু মই নিজকে ক্ষমা কৰিব নোৱাৰা হ’লো৷ একপ্ৰকাৰ বিবেকৰ দংশনত ভুগিব ধৰিলোঁ মই! ই যেন মোৰ অন্তৰত এটুকুৰা ঘাৰ সৃষ্টি কৰিলে ৷ দিনবোৰ গৈ থাকিল৷আমি দুয়োটাই মেট্ৰিক পাছ কৰিলোঁ, সি বাণিজ্য বিভাগ পঢ়িলে আৰু মই পঢ়িলোঁ বিজ্ঞান৷নিজৰ জীৱনৰ গতিপথেৰে আগবাঢ়ি গৈ থাকোঁতে চন্দনক আৰু লগ নোপোৱা হ’লোঁ৷বহুবছৰৰ পিছৰ কথা, তেতিয়া মই মৰিয়ণিত চাকৰি কৰি আছোঁ, আমাৰ দৰমহা হৈছিল ইউ.বি.আই বেংকত ৷ এদিন বেংকত টকা ওলিয়াবৰ বাবে মই শাৰী পুনাই থিয় হৈ আছিলোঁ, হঠাতে মোৰ পিঠিত কোনোবাই সৰুকৈ চাপৰ এটা মাৰিলে৷ মই ঘূৰি চালোঁ --- “আৰে, চন্দন!” মই চিঞৰি উঠিলোঁ ৷সি মোক ক’লে- “ব’ল, মোৰ চেম্বাৰলৈ”
সি মোক মোৰ হাতত ধৰি টানি নিয়াদি তাৰ চেম্বাৰলৈ লৈ গ’ল ৷ মই তেতিয়াহে গ’ম পালোঁ চন্দন সেইটো বেংকৰ ব্ৰাঞ্চ মেনেজাৰ!সি মোক ক’লে—
“মই থাকোঁতে তই ইয়াত লাইন নাপাতিলেও হ’ব, বুজিছ’”
চন্দনে মই বেংকৰ পৰা ওলিয়াব লগা টকা কেইটা ওলিয়াই দিলে আৰু চাহ-তামোল খুৱাই মোক সেইদিনালৈ বিদায় দিলে ৷ পিছে তাক লগ পোৱাৰ পিছত মোৰ অন্তৰত সৃষ্টি হোৱা পুৰণি ঘা টুকুৰাই পুনৰ উক দিলে ৷ মোৰ প্ৰতি দেখুওৱা তাৰ অমায়িক ব্যৱহাৰত মই পুনৰ প্ৰতি মুহূৰ্ততে বিবেকৰ দংশনত ভুগিবলৈ ধৰিলোঁ ৷সি ভাল ঘৰৰ ল’ৰা আছিল বাবেই তাৰ ব্যৱহাৰ ইমান ভদ্ৰ আৰু অমায়িক আছিল৷
ল’ৰালি কালত তাৰ প্ৰতি কৰা সেই ব্যৱহাৰৰ বাবে মোৰ প্ৰাণে পুনৰ কান্দি উঠিল ---“মই কিয় এনে কৰিছিলোঁ?” মলয়া, অনুশোচনাই মোক আমৃত্যু লগ এৰা নিদিব৷”
বিৰাজ দাই কথাখিনি কৈ অলপ দেৰি মনে মনে থাকিল ৷ মলয়াৰ এনে লাগিল তেওঁ যেন পুনৰ কান্দি উঠিছে ৷
:বিৰাজ দা, সেইদিনা যদি পানীত পৰি আপোনাৰ বন্ধু চন্দনৰ মৃত্যু হ’লহেঁতেন আপোনাৰ বিবেক দংশন কিমান বেছি ব্যাপক হ’লহেঁতেন, ভাবি চাওকচোন৷
:নক’বা আৰু মলয়া, মোৰ জীৱন দুৰ্বিসহ হৈ পৰিলহেঁতেন ৷
বিৰাজ দাই এইবাৰ গাটো লৰাই চকীখনত ভালকৈ বহি ল’লে আৰু ক’লে—“তোমাক আৰু এটা কাহিনী কওঁ শুনা ৷ মোৰ এজন বন্ধু আছিল, নামটো ধৰণী বৰুৱা৷ আমি দুয়োটাই প্রদূষণ বৰ্ডৰ চাকৰিৰ বাবে আবেদন কৰিছিলোঁ৷যথাসময়ত আমি লিখিত পৰীক্ষা দিবৰ বাবে গুৱাহাটীলৈ গ’লো ৷ পৰীক্ষা হলত ধৰণী আৰু মই ওচৰা ওচৰিকৈ বহিছিলোঁ৷ প্ৰশ্নকাকতখনত ডাঙৰ ডাঙৰ অংক আহিছিল, ধৰণীয়ে কেলকুলেটৰ অনা নাছিল। সেয়ে মই তাক কেলকুলেটৰ দি সহায় কৰাৰ লগতে সি নোৱাৰা সকলো অংক দেখুৱাইছিলোঁ৷প্ৰশ্নকাকতখনৰ এটা অংক বৰ টান আছিল, মই কৰিব পৰা নাছিলোঁ, ধৰণীয়েও অংকটো কৰিব নোৱাৰোঁ বুলি কৈছিল৷অংকটো তেনেকৈয়ে এৰি আমি উত্তৰবহী জমা দি পৰীক্ষাহলৰ পৰা ওলাই আহিছিলোঁ৷ কৰিডৰেদি আহি থাকোঁতে ধৰণীয়ে মোক ক’লে –
“বিৰাজ, কথা এটা ক’ম, তই বেয়া পাবি নেকি?”
:নাপাওঁ, ক’চোন – মই ক’লো ৷
:তই নোৱাৰা অংকটো মই কৰি আহিলোঁ বুজিছ’!
ধৰণীৰ কথা শুনি মোৰ অন্তৰখন জিকাৰ খাই উঠিল ৷ যিটো ল’ৰাক মই বিশ্বাসেৰে মোৰ কেলকুলেটৰটো দিয়াৰ ওপৰিও সি কৰিব নোৱাৰা অংকবোৰো দেখুৱাইছিলোঁ কিন্তু সি মোক মিছা মাতি মই নোৱাৰা অংকটো মনে মনে কৰি থৈ আহিল ৷মই ধৰণীৰ মুখলৈ চালোঁ আৰু ক’লো—
:হ’ব দে, চাকৰিটো তই পালে মই বৰ সুখী হ’ম৷
“বাৰু মলয়া, এতিয়া কোৱাচোন সি কিয় মোক সঁচা কথাটো ক’লে?” মলয়াৰ উত্তৰলৈ অপেক্ষা নকৰি বিৰাজদাই পুনৰ নিজেই কৈ উঠিল –
“আচলতে তাৰ অনুশোচনা হ’ল বুজিছা ৷ সি অনুশোচনাত দগ্ধ হৈ সঁচা কথাটো ক’বলৈ বাধ্য হ’ল ৷ পিছে মই তাক চন্দনে মোক ক্ষমা কৰাৰ দৰে লগে লগে ক্ষমা কৰি দিলোঁ৷”
:বিৰাজ দা, আপোনাৰ বন্ধু ধৰণী বৰুৱাই আপোনাক আচলতে প্ৰতিযোগী বুলি ভাবিছিল ৷ “বন্ধুত্ব” শব্দটোতকৈ “প্ৰতিযোগিতা” শব্দটো বেছি গধুৰ আছিল তেওঁৰ বাবে --- মলয়াই ক’লে
:ঠিকেই কৈছা ৷ ইয়াত “স্বাৰ্থপৰ” শব্দটোও খাপ খায়৷নিজৰ স্বাৰ্থৰ বাবে মানুহে যিকোনো কাম কৰিব পাৰে, মলয়া ৷
সেইদিনালৈ বিৰাজদাৰ স’তে মলয়াৰ কথা পতা শেষ হৈছিল কিন্তু বিৰাজদাই কোৱা কাহিনীয়ে মলয়াক নতুনকৈ কিছুমান কথা ভাবি চাবলৈ সুযোগ দিলে ৷ পাহিয়ে যে কৈছিল অমলৰ বাবে তাইৰ বহুত বেয়া লাগে, কিয় কৈছিল বাৰু?অমলৰ বাবে তাইৰ অনুশোচনা হয় নেকি? মহাবিদ্যালয়ত পঢ়ি থাকোঁতে অমলক ভালপোৱাৰ প্ৰথম খবৰটো পাহিয়ে মলয়াকে দিছিল ৷পাহি আৰু অমলৰ প্ৰেমৰ প্ৰতিটো মুহূৰ্তৰ সাক্ষী আছিল মলয়া ৷ অমলে লিখা প্ৰেমপত্ৰবোৰ মলয়াৰ যোগেৰে আহি পাহিৰ হাতত পৰিছিল ৷ অমলৰ প্ৰেমপত্ৰই পাহিক সুখী কৰিছিল, উন্মনা কৰিছিল ৷ অমলে কবিতা লিখিছিল ৷ পাহিক লৈ সি কবিতা লিখিছিল, উপন্যাসিকা লিখিছিল আৰু যে প্ৰেমৰ নামত কত’ কি কৰা নাছিল সি! পাহিক উদেশ্য কৰি লিখা প্ৰেমৰ কবিতাবোৰ মহাবিদ্যালয়ৰ আলোচনী, দেৱাল আলোচনীত ভৰি পৰিছিল ৷পঙ্কজ উধাছৰ ৰোমান্টিক গজলেৰে হিয়া মন ভৰি থকা পাহি আৰু অমলৰ প্ৰেমৰ ছন্দপতন হ’ল যেতিয়া নেকি পাহিৰ ককায়েকে অমলৰ পৰা আঁতৰি আহিবৰ বাবে পাহিক শপত দিয়ালে৷ঘৰৰ কথা অমান্য কৰিব নোৱাৰি পাহি আঁতৰি আহিবলৈ বাধ্য হ’ল অমলৰ পৰা৷হঠাতে পাহি আঁতৰি অহাত অমল পাগলৰ দৰে হ’ল আৰু অমল নামৰ প্ৰেমিক ল’ৰাটো এদিন পঢ়া-শুনা এৰি থৈ নাইকীয়া হ’ল ৷ সি ক’ত গ’ল কোনেও বিচাৰি নাপালে ৷পাহিয়ে বলিয়াৰ দৰে মোৰ আগত কান্দিলে ৷পাহিয়ে কৈছিল –“মোৰ বাবেই অমল হেৰাই গ’ল৷মই নিজকে কেতিয়াও ক্ষমা কৰিব নোৱাৰোঁ”৷এৰা, পাহিৰ বাবে অমল “অনুশোচনা” নামৰ শব্দটোৰ এটুকুৰা নুশুকুৱা ঘা হৈ ৰ’ল নেকি!
পাহিৰ কথাবোৰ ভাবি থাকোঁতে মলয়াৰ উদয়নলৈ মনত পৰিল ৷ সি যে চিঠিত মলয়ালৈ লিখিছিল – “তুমি মোৰ জীৱনৰ পৰা যিদিনা আঁতৰি যোৱাৰ সিদ্ধান্ত ল’লা সেইদিনাৰ পৰাই মই তোমাক মোৰ কাষত বেছি অনুভৱ কৰিবলৈ ল’লোঁ৷ তোমাৰ স্মৃতিয়ে মোক লগ নেৰা হৈছে৷ খাওঁতে, শুওঁতে, বহোঁতে মাথোঁ তোমাৰ কথাই ভাবিছোঁ৷তুমি বাৰু উভতি আহিবানে?মোৰ দুহাত সাৱটি লৈ তুমি ক’বানে –“মই তোমাক ক্ষমা কৰি দিছোঁ বুলি?”মলয়া,মই তোমালৈ বাট চাই ৰ’ম…..” উদয়নৰ চিঠিখন পঢ়ি মলয়াৰ হাঁহি উঠিছিল,যিটো ল’ৰাই এদিনতে মানুহৰ গুৰুত্ব কমাই দিব পাৰে সেই ল’ৰাটোৰ পৰা আঁতৰি অহাই ভাল বুলি ভাবিছিল মলয়াই৷তাই অন্তৰেৰে ক্ষমা কৰি দিছিল উদয়নক আৰু পাহৰি পেলাইছিল সকলোবোৰ কথা৷কিন্তু উদয়ন তাইৰ মনলৈ মাজে মাজে অহা গল্পটোৰ হোজা নায়কজনৰ দৰে তাইৰ পিছে পিছে লাগি ৰ’ল৷ উদয়নে তাইলৈ চিঠিৰ পিছত চিঠি লিখি থাকিল আৰু সকলো চিঠিতে ক্ষমা বিচাৰিলে ৷ তাই উদয়নক ক্ষমা কৰি দিছোঁ বুলি জনালে কিন্তু উদয়নে ক্ষমা বিচাৰি চিঠি লিখিবলৈ নেৰিলে ৷ এৰা, তাই আগৰ দৰে উদয়নৰ জীৱনলৈ ঘূৰি যাব নোৱাৰিলে কিন্তু উদয়নে বিচাৰিলে তাই আগৰ দৰে ঘূৰি আহক তাৰ জীৱনলৈ ৷ তাই উদয়নৰ জীৱনলৈ পুনৰ ঘূৰি নগ’ল আৰু সি চিঠি লিখিয়েই থাকিল৷উদয়নৰ বাবে তাই এটুকুৰা শেলুৱৈ আবৃত শিল হৈ পৰিল আৰু উদয়নে সেই শিলত ভৰি দি বাৰে বাৰে পিছল খালে৷উদয়নে হয়তো তাইক ঘূৰাই আনি সি কৰা ভুলৰ শুধৰণিৰ এটা বাট বিচাৰিছিল কিন্তু মলয়াই যে ঘূৰি যাব নোৱাৰিলে!তাই মাথোঁ অন্তৰেৰে তাৰ জীৱনৰ শুভাকাংক্ষী হৈ ৰ’ল৷
“বিৰাজ দাৰ কথাবোৰে তাইক যে কি কি ভাবসাগৰত ডুবাই ৰাখিলে!” – কথাবোৰ ভাবি মলয়াৰ নিজৰে হাঁহি উঠিল৷ বিৰাজ দা আকৌ আহিব হৃদয়ৰ অকথিত কাহিনী ক’বলৈ যিবোৰে মলয়াক পুনৰ কিছুমান কথা ভাবি চাবলৈ সুযোগ দিব ৷
--- মৌচুমী বৰি
-------- ০০০০০০০০ ----------
  • ঈশানজ্যোতি বৰা অনুভূতিসম্পন্ন মানুহৰ মনোজগতৰ যুঁজ-বাগৰ তথা অন্তৰ্দ্বন্দ্ব খুব সুন্দৰকৈ গল্পটোৰ জৰিয়তে প্ৰকাশ পাইছে। সুখপাঠ্য সাহিত্য-কৰ্ম।
  • Mousumee Bori উৎসাহভৰা মন্তব্যৰ বাবে ধন্যবাদ ঈশানলৈ
  • Manohar Dutta দ্বিধা দণ্ডৰ এই জীৱনক বুজাৰ, জনায় যি প্ৰয়াস গল্পটোত প্ৰকাশ হৈছে, সেয়া আদৰণীয়। অৱশ্যে লেখিকাৰ কথনশৈলী আৰু উন্নত হোৱাটো বিচাৰোঁ।
  • Mousumee Bori আপোনাৰ পৰামৰ্শক আদৰিছোঁ মনোহৰ দাদা ৷ গল্প লিখাৰ প্ৰচেষ্টা এটা চলাই চাইছোঁ....মন্তব্যৰ বাবে আপোনালৈ বহুত ধন্যবাদ Manohar Dutta
  • মিনুৰেখা গগৈ ভাল লাগিল পঢ়ি । জীৱনটোক আকৌ জুকিয়াই চাবলৈ মন গ'ল হৃদয়ৰ অকথিত কাহিনী পঢ়ি ।
  • Mousumee Bori অশেষ ধন্যবাদ আপোনালৈ মিনুৰেখা গগৈ
  • Anita Gogoi ভাল লাগিল মৌচুমী । ভাল লাগিল বিৰাজদা নামৰ আপোনভোলা ভাল অন্তৰৰ মানুহজন। বিশেষকৈ সামৰণি অংশই মন চুই গ'ল ..।
  • Mousumee Bori আপোনাৰ মন্তব্যই সুখী আৰু উৎসাহিত কৰিলে ৷ আন্তৰিক কৃতজ্ঞতা জনালোঁ আপোনাক Anita Gogoi