Monday 28 May 2018

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি:
বীৰু তেতিয়া ক্লাছ নাইনত৷ পৰীক্ষা হলত লিখি আছে৷পিছৰ বেঞ্চত বহা একে ক্লাছৰ কবীনে বীৰুক ফুচফুচাই সুধি আছে --
"অই বীৰু, মহাত্মা গান্ধীৰ পিতৃৰ নাম কি আছিল?"
বীৰু: খগেন গান্ধী
কবীন:অসমীয়া নাম যেন লাগিছে যে?
বীৰু: মহাত্মা গান্ধীৰ পিতৃ আমাৰ অসমৰ ফালৰ আছিল বুলি নাজান' নেকি??

Wednesday 23 May 2018

ড০ ভূপেন হাজৰিকা আৰু ড০ নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ শৈশৱৰ দুটি ৰসাল ঘটনা


ড০ ভূপেন হাজৰিকা আৰু ড০ নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ শৈশৱৰ দুটি ৰসাল ঘটনা
                                               --- মৌচুমী বৰি
()
ভূপেন দা বোলে সৰুতে বৰ খটাসুৰ আছিল৷ভূপেন দাই ন বছৰ মান বয়সত ভৰলু নৈত সাঁতোৰ শিকিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল৷এনেকৈ এদিন সাঁতোৰ শিকি থাকোঁতে অলপ আঁতৰত এজনী সৰু ছোৱালীয়ে গা ধুই আছিল৷হঠাতে ছোৱালীজনী পানীৰ তললৈ গৈ হাত দুখনহে ওলাই থাকিল৷ভূপেন দাই লগে লগে ছোৱালীজনীক বচাবৰ বাবে পানীত জাঁপ মাৰিলে৷পিছে তেতিয়াও তেওঁ সাঁতুৰিব ভালকৈ নাজানিছিল৷ছোৱালীজনীয়ে ভূপেনদাক সাবটি ধৰিলে আৰু ভূপেনদাই পানীবোৰ হালধীয়া দেখিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷ভূপেন দাৰ এনে লাগিল তাইৰ নাক মুখ যেন বন্ধ হৈ গৈছে,এবাৰ তললৈ গৈছে,এবাৰ ওপৰলৈ৷তাৰ পিচত ভূপেন দাৰ চুলিখিনিত পুলিচ এজনে থাপ মাৰি ধৰি টানি আনিলে৷ছোৱালীজনীয়ে ভূপেন দাক সাবটি ধৰি থকাৰ বাবে তাইও ভূপেন দাৰ লগতে পাৰলৈ আহিল৷তাৰপিছত পুলিচজনে ভূপেন দাক প্ৰচণ্ড ধমক এটা দিলে৷ধমকি খাই ভূপেন দাই মনতে থিৰ কৰিলে যে তেওঁ সাঁতোৰ শিকিবই৷

ভূপেন দা সাঁতোৰ শিকিবৰ বাবে বদ্ধপৰিকৰ হল৷তেওঁ পিছদিনাই ভৰলু নৈলৈ গৈ গোৰোৱাই থোৱা বাঁহ এডাল নদীৰ মাজলৈ ঠেলি দিলে৷ঠেলি দি মাজে মাজে তাত ধৰে আৰু মাজে মাজে নধৰাকৈ সাঁতোৰে৷এনেকৈ জেদতে নিজে নিজে সাঁতোৰ শিকাত পাকৈত হৈ পৰিল৷সাঁতোৰ শিকাৰ পিছত ভূপেন দাৰ প্ৰবল ইচ্ছা হল যে ৰেলৱে দলঙৰ পৰা বাৰিষাৰ ভৰলুৰ বুকুত জাঁপ মাৰিবলৈ৷সুযোগ সুবিধা পালেই ভূপেন দাই গামোচাখন পিন্ধি নাকত ধৰি দলঙৰ পৰা জাঁপ মাৰে৷এনেকৈ পৰি পৰি পানী খাই তেওঁ একপ্ৰকাৰ সাঁতোৰ বিদ্যাত বিশেষজ্ঞই হৈ পৰিছিল৷

এইবাৰ তেওঁ প্ৰত্যাহবান ললে যে ৰেলখন কামাখ্যাৰ পৰা গুৱাহাটীলৈ আহোঁতে ৰেল লাইনৰ দলঙত থিয় হৈ থাকি আৰু ৰেলখন নিচেই কাষ পাওঁতে দলঙৰ পৰা জাঁপ মাৰি দিব৷তেতিয়া ভৰবাৰিষাৰ দিন আছিল৷পানী প্ৰায় দলঙৰ ওচৰতে আছে৷ৰেলখন আহি ভূপেন দাৰ নিচেই কাষ পাওঁতেই ভূপেন দাই পানীলৈ জঁপিয়াই দিলে৷ৰেলখন যোৱাৰ পিছত ভূপেন দাই নৈ খনৰ কাষতে থকা বকুল গছৰ তললৈ উঠি আহিল৷কিন্তু ৰেলখন হঠাৎ ৰৈ গল৷কলা ৰঙৰ কোট এটা পিন্ধি এজন গাৰ্ড নামি আহিল
:এই খোকা,মৰবা নাকি?
গাৰ্ড জনৰ কৌতুহলী প্ৰশ্নত ভূপেন দাই ভয় খাই একেকোবে দৌৰি গৈ আইতাকৰ কাষ পালেগৈ আৰু সকলো কথা কৈ কলে যে গাৰ্ডজনে এতিয়া ভূপেন দাক বিচাৰি আহিছে৷আশী বছৰীয়া আইতাকে ভূপেন দাক খাটৰ তলত সোমাই লুকাই থাকিবলৈ কলে৷ভূপেন দাই আইতাকক কলে –“ তই মা-দেউতাক নকবি,মোক খাই পেলাব৷দেউতাৰ ধুবুৰীত কিনা বন্দুকটো আছে নহয়,বৰ ভয় লাগে৷পিছে গাৰ্ডজনে ভূপেন দাক বিচাৰি আৰু নাহিল৷গাৰ্ডজনৰ ওপৰত ভূপেন দাৰ বৰ খঙ উঠিল আৰু মনতে সিদ্ধান্ত ললে যে ৰেলখন বগৰাব আৰু গাৰ্ডজন মৰিব৷কথামতে কাম৷ এদিন ৰাতি আঠ বজাত বন্ধু এজনৰ সতে মিলি ভৰলুমুখৰ এঠাইত দমাই থোৱা শিলগুটি নি ৰেললাইনৰ ওপৰত থলে৷ৰেল লাইন দুডালৰ ওপৰত সমান্তৰালভাৱে প্ৰায় দহ ফুট মান দীঘলকৈ শিলগুটিবোৰ থৈছিল৷ভূপেন দাই মনতে কল্পনা কৰি সুখী হল যে ৰেলখন আহিব আৰু শিলগুটিবোৰত খুন্দিয়াই ৰেলখন বাগৰি পৰিব আৰু তেতিয়া গাৰ্ডজন মৰিব৷কি যে মজা লাগিব!যাত্ৰী সকলৰ কি হব সেইকথা ভূপেন দাৰ মনলৈকে নাহিল৷মাত্ৰ তেওঁক গালি পৰা গাৰ্ডজন মৰিলেই হল৷শিলগুটি বোৰ দি আহি ভূপেন দা আৰু বন্ধুজনে আইতাকে শিকাই দিয়া টেকনিক মতে খাটৰ তলত লুকাই থাকিল; যেন খাটৰ তলত লুকালে কোনেও ধৰিব নোৱাৰে! লাহে লাহে ৰেল অহাৰ শব্দ হল৷ভূপেন দা আৰু বন্ধুজনৰ বুকু ধপধপাবলৈ ধৰিলে৷ইফালে আনন্দও লাগিছেগাৰ্ডজন মৰিব বুলি!পিছে ৰেলখন আহি ঝক ঝককৈ গুচি গল৷ নাবাগৰিল৷অস্বাভাবিক শব্দ এটা কিন্তু হৈছিল৷পিছত ভূপেন দাই ভাবিলেকোনো নমৰিল,ভালেই হল৷মাহীয়েকে ভূপেন দাৰ এনে দুষ্টামি জানি ভূপেন দাক গালি পাৰিছিল৷

()
নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ বাইদেউ তেতিয়া দ্বিতীয় শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰী৷বাইদেউৰ এগৰাকী বান্ধৱী নিৰ্মালি ফুকনৰ এডাল সেউজীয়া ৰঙৰ কাঠপেঞ্চিল আছিল৷নিৰ্মালিয়ে সেইডালেৰে মেপত পানীৰ ৰঙ দিয়ে বা গছৰ পাত আঁকে৷বাইদেউৰো তেনে পেঞ্চিল এডাল পাবলৈ হেঁপাহ জাগিল৷ঘৰত দেউতাকক কবলৈ ব্যৱসায়ৰ কামত বাহিৰত আছিল৷কিন্তু তেনে এডাল পেঞ্চিল পাবলৈ হেঁপাহতে এদিন মনে মনে বান্ধৱীৰ টেমাৰ পৰা পেঞ্চিল ডাল চুৰ কৰি বাইদেৱে ঘৰলৈ লৈ আহিল৷ঘৰলৈ আনি পেঞ্চিল ডাল কত থব সেইটো এটা ডাঙৰ সমস্যা হৈ দেখা দিলে৷কাৰণ মাকে দেখিলেই চাগে সুধিব –“এইডাল কত পালি?চুৰ কৰিলি?চুৰ কৰিলি!ছি:ছি:ছি:ছি: ইমান বেয়া কাম কৰিব পাৰিলি?” মাকে এনেকৈ কব বুলি ভাবি বাইদেউ জ্বৰে-ঘামে ঘামিবলৈ ধৰিলে৷দিনত অত তত লুকুৱাই থৈ ৰাতি হলত গাৰুৰ তলত সুমুৱাই থলে৷কিন্তু ভয়-উৎকন্ঠাত ৰাতিৰ ৰাতিটো শুব নোৱাৰিলে৷তাৰপিছত হঠাতে বাইদেউৰ ভাৱ হ—“নিৰ্মালিয়ে পেঞ্চিলডাল হেৰুৱাই বেজাৰতে চাগৈ খুব কান্দিছে৷কথাটো ভাবিয়েই বাইদেউ উচুপি উঠিল৷বাইদেৱে কন্দা দেখি বাইদেউৰ ভনীয়েক অকণিয়েও কান্দোন আৰম্ভ কৰিলে৷দুইজনীৰ কান্দোন শুনি গোটেই ঘৰৰ মানুহ দৌৰি আহিল কি হল বুলি!আঁঠুৱা দাঙি,লেপ দাঙি কান্দি থকা বাইদেউৰ মুখলৈ ঘৰৰ মানুহে যেই চালে বাইদেউৰ কান্দোন আৰু চৰিবলৈ ধৰিলে৷বাইদেৱে ফেকুৰি ফেকুৰি কলে—“এইডাল পেনচিল,এইডাল পেনচিল৷কথাৰ আঁতিগুৰি বুজিব নোৱাৰি বাৰে-বাৰে সুধিলত কথাৰ ওৰটো ওলাল৷তেতিয়া বৰমাকে কলে—“যি হল হ,কাইলৈ পেনচিলডাল নিৰ্মালিক ঘূৰাই দিলেই হব আৰু এনে কাম কেতিয়াও নকৰোঁ বুলি কব লাগিব৷

     পাছদিনা সকলোতকৈ আগতে স্কুললৈ গৈ জাৰত কঁপি কঁপি বাইদেৱে নিৰ্মালিৰ বাবে ৰৈ আছিল৷নিৰ্মালি আহিলত বাইদেৱে কলে – “নাকান্দিবি,এইডাল পেনচিল ল৷মই আৰু এনে কাম কেতিয়াও নকৰোঁ৷কিন্তু আচৰিত কথা এয়ে আছিল যে নিৰ্মালিৰ টেমাৰ পৰা পেঞ্চিল চুৰি হোৱাৰ কথা নিৰ্মালিয়ে একো গমেই নাপাইছিল৷বাইদেউৰ এই ঘটনাই ঘৰৰ মানুহক হাঁহিৰ খোৰাক দিছিল৷






Tuesday 1 May 2018

গল্ফীৰ ডায়েৰি:

গল্ফীৰ ডায়েৰি:
পেটৰ অসুখত ভোগা বাবুলীয়ে ৰাতিপুৱা পাঁচবজাতে ডাক্টৰলৈ ফোন লগাই সুধিলে--
"চাৰ, ৰঙালাও ভাজিৰে ভাত খাব পাৰিম নে নাই?

গল্ফীৰ ডায়েৰি:

গল্ফীৰ ডায়েৰি:
শিক্ষক: ৰাম, ক চোন গ্ৰহ কেইটা আৰু তই কোন গ্ৰহত থাক'?
ৰাম:  চাৰ, গ্ৰহ ন টা আৰু মই মংগল গ্ৰহত থাকোঁ : )

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি:
শিক্ষক: ৰাম, sugar  মানে কি?
ৰাম:চাৰ, চুগাৰ  মানে মামীৰ বেমাৰ

গল্ফীৰ ডায়েৰি

গল্ফীৰ ডায়েৰি:
কেতিয়াবা কিছুমান কথা মনত পৰি বৰ হাঁহি উঠে৷ এবাৰ মই আৰু মোৰ ভন্টী এজনীয়ে চাহৰ লগত বিস্কুট খাই আছিলোঁ৷ বিস্কুটৰ পেকেটটোৰ নাম পাহৰিলোঁ এতিয়া৷ বিস্কুটটো খাবলৈ ইমানেই সোৱাদযুক্ত আছিল যে আমি দুইজনীয়ে বিস্কুট পেকেটটোৰ গুণ গাই গাই বিস্কুট খাই আছিলোঁ৷বিস্কুটৰ পেকেটটো শেষ হ'লত ভন্টীজনীয়ে পেকেটটো দাষ্টবিনলৈ দলিয়াই দিলে৷ দাষ্টবিনটো অৱশ্যে চাফা দাষ্টবিনেই আছিল৷ মই লোভনীয় দৃষ্টিৰে দাষ্টবিনত পৰি ৰোৱা বিস্কুটৰ পেকেটটোলৈ চালোঁ৷হঠাতে মোৰ মুখখন উজলি উঠিল৷ মই আনন্দতে কৈ উঠিলোঁ --"ঐ এখন বিস্কুট এতিয়াও সোমাই আছে চোৱা..." ভন্টীজনীয়ে ক'লে--" ব'লা, উঠাই আনি খাই পেলাওঁ"৷