"অনুৰাগ আছিল বাবেই"অনুৰাগ আছিল বাবেই সেইদিনা বলীয়া ফাগুনৰ বতাহজাকে উৰুৱা ধূলিয়ৰি বাটেৰে লক্ষ্যপ্ৰাপ্তিৰ বাবে মই বাট বুলিছিলোঁ৷অনুৰাগ আছিল বাবেই সেইদিনা প্ৰেক্ষাগৃহত বহিছিলোঁ, শুনিবলৈ জীৱন কবিতাৰ সৰল পাঠ৷অনুৰাগ আছিল বাবেই আজিও মই বসন্তৰ বৰষুণজাকত
তিতি তিতি গাব পাৰোঁ গান, লিখিব বিছাৰোঁ সূৰ্যমুখী কবিতা৷
অনুৰাগ আছিল বাবেই!
Sunday, 19 October 2014
মৰমৰ সাৰদা বা,
(চিঠি-৩)
মৰমৰ সাৰদা বা, with Sarada Shrestha
মৰমৰ সাৰদা বা, with Sarada Shrestha
হিয়াৰ মৰমবোৰ ল’ব৷ আশাকৰোঁ সৰ্বশক্তিমান ভগৱানে আপোনাক কুশলে ৰাখিছে ৷
আজি আপোনালৈ জয়পুৰ ভ্ৰমণৰ বিষয়ে লিখিবলৈ লৈছোঁ৷
আগ্ৰাৰ পৰা জয়পুৰ যোৱাৰ পথত ফতেহপুৰ চিক্ৰিত সোমালোঁ ৷ ফতেহপুৰ মহামতি আকবৰৰ ফৰ্ট বুলি আমাক গাইডে ক’লে ৷ মহামতি আকবৰৰ প্ৰতি সৰুৰে পৰা অন্তৰত শ্ৰদ্ধা অনুভৱ কৰি আহিছোঁ ৷ সেয়ে আকবৰৰ ফৰ্টত ভৰি দিলোঁ বুলি ভাবি আনন্দত উতলা মন ……গাইডে আমাক ফতেহপুৰ ফৰ্টৰ মাজভাগত থকা চেইন্ট চলমান চিষ্টিৰ সমাধিথলিলৈ লৈ গ’ল৷ তালৈ গলে মূৰত কাপোৰ লগাব লাগে, মই মোৰ চূৰ্ণি খনকে ব্যৱহাৰ কৰিলোঁ৷ সমাধিৰ ওপৰত বিশেষ কাপোৰ ভক্তিপূৰ্ণভাৱে দি এডাল ৰঙা সূতাৰে সমাধিৰ কাষতে থকা গ্ৰীলত তিনিবাৰ বান্ধিব লাগে মনত তিনিটা আশা বান্ধি৷চেইন্ট চালিম চিষ্টিৰ আশীষতে মহামতি আকবৰৰ পুত্ৰ জাহাঙ্গীৰৰ জন্ম হৈছিল, সেয়ে তেনে এক বিশ্বাস আজিও তাত চলি আহিছে৷গাইডে আমাক জধা আকবৰ থকা ঘৰটোও দেখুৱালে৷ ফতেহপুৰ ফৰ্টত পুৰণিদিনৰ এয়াৰ কন্ডিচন ব্যৱস্হা দেখুৱালে৷ “আনাৰকলিক” যিখন দুৱাৰেদি পাকিস্তানলৈ পলুৱাই পঠাইছিল সেই দুৱাৰখন দেখুৱালে৷ মনটো ভাল লাগিল এইবোৰ চাই৷
আগ্ৰাৰ পৰা জয়পুৰ যোৱাৰ পথত ফতেহপুৰ চিক্ৰিত সোমালোঁ ৷ ফতেহপুৰ মহামতি আকবৰৰ ফৰ্ট বুলি আমাক গাইডে ক’লে ৷ মহামতি আকবৰৰ প্ৰতি সৰুৰে পৰা অন্তৰত শ্ৰদ্ধা অনুভৱ কৰি আহিছোঁ ৷ সেয়ে আকবৰৰ ফৰ্টত ভৰি দিলোঁ বুলি ভাবি আনন্দত উতলা মন ……গাইডে আমাক ফতেহপুৰ ফৰ্টৰ মাজভাগত থকা চেইন্ট চলমান চিষ্টিৰ সমাধিথলিলৈ লৈ গ’ল৷ তালৈ গলে মূৰত কাপোৰ লগাব লাগে, মই মোৰ চূৰ্ণি খনকে ব্যৱহাৰ কৰিলোঁ৷ সমাধিৰ ওপৰত বিশেষ কাপোৰ ভক্তিপূৰ্ণভাৱে দি এডাল ৰঙা সূতাৰে সমাধিৰ কাষতে থকা গ্ৰীলত তিনিবাৰ বান্ধিব লাগে মনত তিনিটা আশা বান্ধি৷চেইন্ট চালিম চিষ্টিৰ আশীষতে মহামতি আকবৰৰ পুত্ৰ জাহাঙ্গীৰৰ জন্ম হৈছিল, সেয়ে তেনে এক বিশ্বাস আজিও তাত চলি আহিছে৷গাইডে আমাক জধা আকবৰ থকা ঘৰটোও দেখুৱালে৷ ফতেহপুৰ ফৰ্টত পুৰণিদিনৰ এয়াৰ কন্ডিচন ব্যৱস্হা দেখুৱালে৷ “আনাৰকলিক” যিখন দুৱাৰেদি পাকিস্তানলৈ পলুৱাই পঠাইছিল সেই দুৱাৰখন দেখুৱালে৷ মনটো ভাল লাগিল এইবোৰ চাই৷
তাৰপিছত আমি জয়পুৰ পালোঁগৈ৷জয়পুৰত ৰাতিটো কটাই পিছদিনা আৰম্ভ কৰিলোঁ আমাৰ দিন৷জয়পুৰ চুপাৰ চিটি, হাৱা মহল, জল মহল , যন্তৰ-মন্তৰ, আম্বেৰ ফৰ্ট আদি চালোঁ৷ পিছদিনা যিহেতু দিল্লীলৈ ওভতাৰ কথা, সেয়ে সময়ৰ অভাৱত জয়পুৰৰ বহু ঠাই চাবলৈ থাকি গ’ল৷আম্বেৰ ফৰ্ট চাই খুব ভাল লাগিল৷ ৰজা মান সিংহৰ ফৰ্ট আছিল সেইটো৷ তাতে জধা আকবৰৰ জন্ম৷ গাইডে ক’লে যে জধা আকবৰ চিনেমা খনৰ এটা অংশ ইয়াতে চুটিং লোৱা হৈছিল বোলে৷ আম্বেৰ ফৰ্টৰ অনুপম কাৰুকাৰ্যই মনটো সজীৱ কৰি তুলিলে৷ গধূলীলৈ অলপ বজাৰ সমাৰ কৰিলোঁ আৰু ৰাতিটো জয়পুৰত কটাই পিছদিনা দিল্লীলৈ পুনৰ ওভতি আহিলোঁ৷আবেলি দিল্লী পালোঁহি৷দিল্লীৰ কেৰল বাগত বজাৰ কৰিলোঁ,বজাৰত মানুহৰ ভীৰ দেখি কেৰল বাগৰ বজাৰ খন গুৱাহাটীৰ ফাঁচীবজাৰখনৰ দৰে লাগিল৷
পিছদিনা পুৱা ৭ বজাতে এয়াৰপৰ্ট পালোঁহি৷ তাতে ব্ৰেকফাষ্ট কৰিলোঁ আৰু ৯-৫০ৰ জেট এয়াৰৱেইজৰ ফ্লাইটত উঠিলোঁ৷ অনু বা হঁতক লগ নকৰাৰ দুখ এটা ৰিণি ৰিণি বাজি থাকিল যদিও ভ্ৰমণৰ মিঠা স্মৃতিখিনিও মনৰ মাজত গুণগুণাই থাকিল৷
দিল্লীৰ পৰা ডাৱৰৰ মাজে মাজে আকাশেৰে উৰা মাৰি তিনি ঘন্টাৰ অন্তত ডিব্ৰুগড়ৰ মোহনবাৰী এয়াৰপৰ্ট পালোঁহি৷
সাৰদা বা, ইমানতে মোৰো ভ্ৰমণৰ অন্ত পৰিল৷
আজিলৈ সামৰোঁ৷ মোলৈ চিঠি লিখিব দেই৷
বহুতো মৰম আৰু শুভকামনাৰে…
ইতি
আপোনাৰ ভন্টী
মৌ
১৯/১০/২০১৪
মৌ
১৯/১০/২০১৪
মৰমৰ সাৰদা বা
পত্ৰৰ আৰম্ভণিতে আপোনাৰ কুশল কামনা কৰিলোঁ৷আশাকৰোঁ, ভগৱানৰ আৰ্শীবাদত আপোনাৰ ভাল৷আমাৰো ভালেই৷
এইয়া, আপোনালৈ দ্বিতীয়খন চিঠি লিখিবলৈ বহিছোঁ৷
সেইদিনা বৃন্দাবন, মথুৰাৰ পৰা ওভটোতে গৃহস্হই ক’লে—“ইয়াতে মামণি ৰয়ছম বাইদেৱে থাকি উপন্যাস ৰচনা কৰিছিল”৷মইও ভাবিলোঁ, কথাটো হয়—তেখেতৰ আত্মজীৱনী “আধালেখা দস্তাবেজত” এইকথাৰ উল্লেখ পাওঁ৷মামণি বাইদেৱে জীৱনৰ এছোৱা সময় বৃন্দাবনত কটাইছিল৷সাৰদা বা, আপুনি মামণি বাইদেউৰ উপন্যাসবোৰ পঢ়িছেনে?তেওঁৰ লেখা পঢ়ি আপোনাৰ কেনে লাগে জনাবছোন৷
সেইদিনা বৃন্দাবন, মথুৰাৰ পৰা ওভটোতে গৃহস্হই ক’লে—“ইয়াতে মামণি ৰয়ছম বাইদেৱে থাকি উপন্যাস ৰচনা কৰিছিল”৷মইও ভাবিলোঁ, কথাটো হয়—তেখেতৰ আত্মজীৱনী “আধালেখা দস্তাবেজত” এইকথাৰ উল্লেখ পাওঁ৷মামণি বাইদেৱে জীৱনৰ এছোৱা সময় বৃন্দাবনত কটাইছিল৷সাৰদা বা, আপুনি মামণি বাইদেউৰ উপন্যাসবোৰ পঢ়িছেনে?তেওঁৰ লেখা পঢ়ি আপোনাৰ কেনে লাগে জনাবছোন৷
আমাৰ ড্ৰাইভাৰে ক’লে—তাজমহল বোলে আবেলি ৫ বজাতে বন্ধ হয়!সেয়ে আমি পোনে পোনে হোটেলত জিৰণী নলৈ তাজমহললৈকে পোনালোঁ৷আবেলি ৩ বজাত তাজমহল পালোঁগৈ৷বহুবছৰৰ পৰা তাজমহল নিচেই ওচৰৰ পৰা চাবলৈ পোৱাৰ কিমান যে হেঁপাহ আছিল মোৰ!বা, আজি সেই হেঁপাহে দিঠকত ৰূপ পালে৷
ড্ৰাইভাৰজনে তেওঁৰ চিনাকী গাইড এজন ঠিক কৰি দিলে৷এটা কথা মন কৰিলোঁ, আগেয়ে গৈ নোপোৱা ঠাইত গাইড নহ’লে একো আগ-পিছ গম পোৱা নাযায় আৰু এই টুৰিষ্ট প্লেচ বিলাকত গাইড সকল ব্যৱসায়িক ভাৱে লাভান্বিতও হয়৷
গাইডজনে আমাক তাজমহললৈ বুলি আগবঢ়াই নিলে আৰু তাজমহলৰ বিষয়ে ক’বলৈ আৰম্ভ কৰি দিলে৷গাইডজনৰ পাকঘূৰণি খোৱা হিন্দী আধা বুজিলোঁ, আধা নুবুজিলোঁ৷
গাইডজনে আমাক তাজমহললৈ বুলি আগবঢ়াই নিলে আৰু তাজমহলৰ বিষয়ে ক’বলৈ আৰম্ভ কৰি দিলে৷গাইডজনৰ পাকঘূৰণি খোৱা হিন্দী আধা বুজিলোঁ, আধা নুবুজিলোঁ৷
সাৰদা বা, স্কুলত মোৰ বুৰণ্জী নাছিল, এডভান্স মেথ্চ আছিল, গতিকে বুৰণ্জী ওপৰে ওপৰেহে জানো, গভীৰত নাজানো৷বা, স্কুলত আপোনাৰ ইলেক্টিভ ছাবজেক্ট কি আছিল বাৰু?
এজন ফটোগ্ৰাফাৰ আগবাঢ়ি আহিল৷ আমাৰ নিজৰ কেমেৰা আছিল যদিও আমি ফটোগ্ৰাফাৰজনৰ কেমেৰাতো ফটো উঠিবলৈ সন্মত হ’লো৷তাৰপিছত তাজমহলক কেন্দ্ৰ কৰি লৈ আমাৰ ফটো উঠা আৰম্ভ হ’ল৷কিমানযে ভংগীমাত ফটো নুঠিলোঁ!!!
ফটো উঠাৰ ভংগীমা শেষ কৰি আমি তাজমহলৰ ভিতৰলৈ বুলি আগবাঢ়িলোঁ৷গাইডে আমাক তাজমহলৰ বিষয়ে কৈ গ’ল৷তাজমহলৰ সকলোখিনি নিৰ্মাণ কৰি শেষ কৰোঁতে ২২ বছৰ লাগিছিল৷মোগল সম্ৰাট চাহজাহানে তেওঁৰ প্ৰিয়তমা পত্নী মমতাজৰ স্মৃতিত তাজমহল নিৰ্মাণ কৰোৱাইছিল৷তাজমহল নিৰ্মাণ কৰোৱাৰ আগতে তেওঁ বোলে সপোনতে এনে এক নিৰ্মাণ কাৰ্য দেখিছিল আৰু যাক বাস্তৱত সাকাৰ ৰূপ দিছিল৷তাজমহল নিৰ্মাণ কৰোঁতে ২২০০০ মিস্ত্ৰীয়ে কাম কৰিছিল৷বগা মাৰ্বল পাথৰৰ দ্বাৰা কাৰুকাৰ্য খচিত এই অমৰ প্ৰেমৰ সাক্ষী “তাজমহল” পৃথিৱীৰ সাতোটা আশ্চৰ্যতম বস্তুৰ ভিতৰত এটা৷
সাৰদা বা, তাজমহল হাতেৰে চুই চালোঁ, চকুৰে ইয়াৰ ৰূপসুধা পান কৰিলোঁ…….আপুনি বাৰু তাজমহললৈ কেতিয়াবা আহিছেনে?
সাৰদা বা, তাজমহল হাতেৰে চুই চালোঁ, চকুৰে ইয়াৰ ৰূপসুধা পান কৰিলোঁ…….আপুনি বাৰু তাজমহললৈ কেতিয়াবা আহিছেনে?
সেইদিনা তাজমহলত মানুহৰ ভীৰ বহুত আছিল৷পূজা বন্ধৰ কাৰণেই ইমান ভীৰ আছিল নে আনকালেও এনেকৈয়েই ভীৰ হয়, বুজি নাপালোঁ৷তাজমহলৰ একেবাৰে ভিতৰত চাহজাহান আৰু মমতাজৰ সমাধি দুটা আছে—চাহজাহানৰ সমাধিটো ডাঙৰ আৰু মমতাজৰ সমাধিটো সৰু৷তাজমহলৰ কাষেৰে যমুনা নদীখন বৈ গৈছে৷
তাজমহল চাই উঠি ওভতোটে খোজকাঢ়ি থকাৰ বাবে ভৰিৰ তলুৱা দুটা বিষাইছিল, ভোকে-পিয়াহে ভাগৰুৱা হৈ পৰিছিলোঁ৷হোটেলত গৈ জিৰণী লৈহে ভাগৰ আঁতৰিল৷
আজিলৈ ইমানতে সামৰোঁ৷ জয়পুৰ ভ্ৰমণ পিছৰখন চিঠিত লিখিম৷
আপোনালৈ বহুতো মৰম আৰু শুভকামনাৰে…
আপোনালৈ বহুতো মৰম আৰু শুভকামনাৰে…
ইতি
আপোনাৰ ভন্টী
মৌ
১৩/১০/১৪
আপোনাৰ ভন্টী
মৌ
১৩/১০/১৪
Sunday, 4 May 2014
“পত্ৰবান্ধৱী” (গল্প)
“পত্ৰবান্ধৱী” (গল্প)
অৰুন্ধতীৰ ফেচবুক একাউন্ট খোলা বেছি দিন হোৱা নাই।হঠাতে এদিন তাই বন্ধু-বান্ধৱী বিচাৰি থাকোঁতে পৰীক দেখা পালে।তাই আনন্দতে জপিয়াই উঠিল, লগে লগে তাই পৰীৰ বাৰ্তা বাকচত লিখিলে—
“পৰী, কি খবৰ? বহু বছৰৰ মূৰত তোমাক ফেচবুকত দেখা পাই ইমান যে ভাল লাগিছে!এতিয়া ক’ত তুমি?মোলৈ লিখিবা দেই”।
পৰীলৈ বুলি বাৰ্তা লিখি অৰুন্ধতীয়ে “ফ্ৰেণ্ড ৰিকুয়েষ্ট” পঠাবলৈ বুলি তাইৰ একাউন্টটোত চকু ফুৰালে; নাই তাই “ফ্ৰেণ্ড ৰিকুয়েষ্ট” পঠাব পৰা ব্যৱস্হা ৰখা নাইচোন! “মেচেজ বক্স”ৰ হে ব্যৱস্হা ৰাখি থৈছে।যি কি নহওঁক তাই খুব আশাৰে অপেক্ষা কৰি ৰ’ল পৰীৰ উত্তৰলৈ।কিন্তু এদিন গ’ল, দুদিন গ’ল উত্তৰ নাহিল।উত্তৰ নহা দেখি তিনিদিনৰ পিছত তাই পুনৰ লিখিলে—
“পৰী, তুমি মোৰ বাৰ্তা পাইছা যেন বোধ হ’ল যদিও উত্তৰ নাপাই বৰ মন বেয়া লাগিছে...আশা কৰোঁ, কিবা এটা লিখিবা”।
এইবাৰ দুদিন অপেক্ষাৰ অন্তত অৰুন্ধতীৰ ফেচবুক বাৰ্তা বাকচটো জিলিকি থকা দেখা পালে।ল’ৰাল’ৰিকৈ তাই বাৰ্তা বাকচটো খুলিলে। পৰীয়ে লিখিছে—
“আপোনাৰ মেচেজ পাইছোঁ ।কিন্তু ক্ষমা কৰিব, মই আপোনাক চিনি পোৱা নাই।অৰুন্ধতী নামৰ মোৰ কোনো বান্ধৱী নাছিল বা মইচোন তেনে নামৰ কাকো চিনি পাওঁ বুলি মনত পেলাব পৰা নাই।আপুনি হয়তো বেলেগ কোনোবা বুলি মোকে ভাবিছে”।
পৰীৰ উত্তৰ পাই অৰুন্ধতীৰ চকুহাল সেমেকি উঠিল।তাই পৰী নহয়!!এইয়া কেনেকৈ সম্ভৱ!তাৰোপৰি মোলৈ “আপুনি” বুলিও লিখিছে!যাক ইমান বছৰে বিছাৰি বিছাৰি হঠাৎ পাই যোৱা যেন লাগিছিল অথচ যি তাইক চিনি নাপাওঁ বুলি কৈছে, ইয়াতকৈ আৰু দুখৰ কথা কিবা থাকিব পাৰেনে?
এৰা, পৰীয়ে পাহৰিবওটো পাৰে তাইক। আজি ১২ বছৰেই হ’ল পৰীৰ স’তে যোগাযোগ নথকা।১২ বছৰত হয়তো বহু কথাই পাহৰি থাকিব পাৰি! পৰীয়ে তাইক পাহৰিলে – এইয়া কোনো অস্বাভাৱিক কথা নহয় হয়তো।কিন্তু তাই পৰীক পাহৰিব পৰা নাই কিয়? হয়তো অৰুন্ধতীৰ বাবে পৰীয়েই আছিল শৈশৱৰ প্ৰিয় বান্ধৱী!সৰুকালৰ ভাল লগা বন্ধু-বান্ধৱীক কোনোবাই বাৰু পাহৰিব পাৰেনে? অন্তত: অৰুন্ধতীয়ে নোৱাৰে।
অৰুন্ধতীহঁত যেতিয়া স্কুলত আছিল তেতিয়া আজিৰ দৰে ম’বাইল, অৰকুট, ফেচবুক, টুইটাৰ, ৱাটচআপ আদিৰ কোনো সুবিধা নাছিল।সেই সময়ত চিঠি-পত্ৰই আছিল যোগাযোগৰ মাধ্যম।ৰাস্টাৰ কাষে কাষে ঠিয় হৈ থকা ৰঙা ৰঙৰ ডাক-বাকচটোৰ বেচ আদৰ আছিল তেতিয়া।মানুহৰ মনৰ কথাবোৰ ডাক-বাকচটোৰ মাধ্যমেৰে ইঠাইৰ পৰা সিঠাইলৈ গৈছিল আৰু ডাকোৱাল জন আছিল বহুলোকৰ বাবে দেৱদূতস্বৰূপ!!আজিকালি ধূলিৰে পোতখাই অনাদৰ-অৱহেলাৰে পৰি থকা ডাক-বাকচবোৰ দেখিলে অৰুন্ধতীৰ মনটো বেয়া লাগি যায়।
এদিন এখন মাহেকীয়া আলোচনীৰ পত্ৰবন্ধু শিতানৰ পৰা অৰুন্ধতীয়ে তুলি লৈছিল পৰীৰ ঠিকনা।পৰীলৈ তাই চিঠি লিখিছিল পত্ৰবান্ধৱীৰ প্ৰস্তাৱেৰে আৰু খুব সোনকালেই পৰীৰ পৰা উত্তৰো আহিছিল।অৰুন্ধতীৰ আজিও মনত আছে তাই পৰীলৈ লিখিছিল যে দুয়োজনীৰ মাজৰ চিঠিৰ আদান-প্ৰদান যেন শাকখোৱা-ভাতখোৱা কথাৰ মাজতে সীমাৱদ্ধ নাথাকে, চিঠিলিখাৰ যোগেদি যেন একপ্ৰকাৰ সাহিত্য চৰ্চাৰ কচৰৎ হয়!অৰুন্ধতীৰ খুব মন যায় ভৱিষ্যত জীৱনত তাই এগৰাকী সুলেখিকা হ’ব।অৰুন্ধতীয়ে বান্ধি দিয়া নীতিকেইটাক পৰীয়ে অতি সহজে মানি লৈছিল।তাৰপিছত কিমান যে কথাৰ আলোচনা নহৈছিল দুইজনীৰ মাজত—অৰ্থনীতিৰ পৰা বিজ্ঞানলৈ, কবিতাৰ পৰা গল্পলৈ আৰু ভৱিষ্যতৰ লক্ষ্যক লৈ....।পৰীয়ে লিখিছিল তাইৰ বোলে লতা মংগেশকাৰৰ দৰে কোনোবা বিখ্যাত গায়িকা হ’বলৈ মন যায়।অৰুন্ধতীৰ যদি ডাক্তৰ হ’বলৈ মন যায় পৰীৰ তেতিয়া প্ৰশাসনীয় বিষয়া হ’বলৈহে মন যায়! পিছৰ চিঠিবোৰত অৱশ্যে পৰীয়ে ডাক্তৰ হ’বলৈহে মন বান্ধিছিল। অৰুন্ধতীয়ে আশা কৰিছিল তাইৰ আৰু পৰীৰ চিঠিবোৰে যেন এদিন সাহিত্যৰ মানদণ্ডৰে গোটেই জগততে জিলিকি উঠে।সেয়ে তাই এখন এখনকৈ ধুনীয়েকৈ চিলাই ৰাখিছিল পৰীৰ সুমধুৰ সাৱলীল চিঠিবোৰ!এৰা, আজিও সোণালী স্মৃতিৰ সাক্ষী হৈ পুৰণি বাকচত সযতনে পৰি ৰৈছে পৰীৰ এসময়ৰ চিঠিবোৰ!
অৰুন্ধতী বাস্তৱলৈ উভতি আহিল। তাই পৰীৰ চিঠিবোৰৰ ওপৰত হাত ফুৰালে।তেতিয়াৰ চিঁয়াহী কলমেৰে লিখা পৰীৰ চিঠিবোৰ পুনৰবাৰ পঢ়িলে তাই আৰু উভতি গ’ল অতীতলৈ।
তাই ভাৱিলে—“কি এই আকৰ্ষণ যি তাইক পিছুৱাই লৈ গৈ থাকে?” বীৰুৱে ঠিকেই কৈছিল—“তুমি, একেবাৰে বাস্তৱত থাকিব নাজানা”।“হয় নেকি কথাটো?” –অৰুন্ধতীয়ে ভাবে।
তাই আকৌ পৰীৰ চিঠিবোৰৰ টুকুৰা কিছুমান পঢ়ি গ’ল--
“মই ইতিমধ্যে আমাৰ জিলা পুথিভঁৰালটোৰ সকলো শিশু সাহিত্যই পঢ়ি শেষ কৰিছোঁ ।এতিয়া কিতাপ, গান আৰু তোমাৰ চিঠিবোৰৰ মাজতে মই বিচৰা সকলোবোৰ পাইছোঁ”।
তাই আন এখন চিঠিৰ ওপৰত চকু ফুৰালে—
“...কটনলৈ আহি ভয় লাগিছিল, এই পৰিৱেশ, এই প্ৰতিযোগিতাৰ বতাহ..মই বাৰু চম্ভালিব পাৰিমনে? কিন্তু তোমাৰ মাথো এখন চিঠিয়ে কটনৰ এই নতুন পৰিৱেশ চম্ভালি লোৱাত মোক মনোবল দিলে।তোমাৰ চিঠিবোৰে মোকচোন জীৱনৰ বাটত আগবাঢ়িবলৈ প্ৰেৰণা দিয়ে।তোমাৰ এই ধাৰ মই কেনেকৈ সুজিম অৰুন্ধতী?”
“পৰী, কি খবৰ? বহু বছৰৰ মূৰত তোমাক ফেচবুকত দেখা পাই ইমান যে ভাল লাগিছে!এতিয়া ক’ত তুমি?মোলৈ লিখিবা দেই”।
পৰীলৈ বুলি বাৰ্তা লিখি অৰুন্ধতীয়ে “ফ্ৰেণ্ড ৰিকুয়েষ্ট” পঠাবলৈ বুলি তাইৰ একাউন্টটোত চকু ফুৰালে; নাই তাই “ফ্ৰেণ্ড ৰিকুয়েষ্ট” পঠাব পৰা ব্যৱস্হা ৰখা নাইচোন! “মেচেজ বক্স”ৰ হে ব্যৱস্হা ৰাখি থৈছে।যি কি নহওঁক তাই খুব আশাৰে অপেক্ষা কৰি ৰ’ল পৰীৰ উত্তৰলৈ।কিন্তু এদিন গ’ল, দুদিন গ’ল উত্তৰ নাহিল।উত্তৰ নহা দেখি তিনিদিনৰ পিছত তাই পুনৰ লিখিলে—
“পৰী, তুমি মোৰ বাৰ্তা পাইছা যেন বোধ হ’ল যদিও উত্তৰ নাপাই বৰ মন বেয়া লাগিছে...আশা কৰোঁ, কিবা এটা লিখিবা”।
এইবাৰ দুদিন অপেক্ষাৰ অন্তত অৰুন্ধতীৰ ফেচবুক বাৰ্তা বাকচটো জিলিকি থকা দেখা পালে।ল’ৰাল’ৰিকৈ তাই বাৰ্তা বাকচটো খুলিলে। পৰীয়ে লিখিছে—
“আপোনাৰ মেচেজ পাইছোঁ ।কিন্তু ক্ষমা কৰিব, মই আপোনাক চিনি পোৱা নাই।অৰুন্ধতী নামৰ মোৰ কোনো বান্ধৱী নাছিল বা মইচোন তেনে নামৰ কাকো চিনি পাওঁ বুলি মনত পেলাব পৰা নাই।আপুনি হয়তো বেলেগ কোনোবা বুলি মোকে ভাবিছে”।
পৰীৰ উত্তৰ পাই অৰুন্ধতীৰ চকুহাল সেমেকি উঠিল।তাই পৰী নহয়!!এইয়া কেনেকৈ সম্ভৱ!তাৰোপৰি মোলৈ “আপুনি” বুলিও লিখিছে!যাক ইমান বছৰে বিছাৰি বিছাৰি হঠাৎ পাই যোৱা যেন লাগিছিল অথচ যি তাইক চিনি নাপাওঁ বুলি কৈছে, ইয়াতকৈ আৰু দুখৰ কথা কিবা থাকিব পাৰেনে?
এৰা, পৰীয়ে পাহৰিবওটো পাৰে তাইক। আজি ১২ বছৰেই হ’ল পৰীৰ স’তে যোগাযোগ নথকা।১২ বছৰত হয়তো বহু কথাই পাহৰি থাকিব পাৰি! পৰীয়ে তাইক পাহৰিলে – এইয়া কোনো অস্বাভাৱিক কথা নহয় হয়তো।কিন্তু তাই পৰীক পাহৰিব পৰা নাই কিয়? হয়তো অৰুন্ধতীৰ বাবে পৰীয়েই আছিল শৈশৱৰ প্ৰিয় বান্ধৱী!সৰুকালৰ ভাল লগা বন্ধু-বান্ধৱীক কোনোবাই বাৰু পাহৰিব পাৰেনে? অন্তত: অৰুন্ধতীয়ে নোৱাৰে।
অৰুন্ধতীহঁত যেতিয়া স্কুলত আছিল তেতিয়া আজিৰ দৰে ম’বাইল, অৰকুট, ফেচবুক, টুইটাৰ, ৱাটচআপ আদিৰ কোনো সুবিধা নাছিল।সেই সময়ত চিঠি-পত্ৰই আছিল যোগাযোগৰ মাধ্যম।ৰাস্টাৰ কাষে কাষে ঠিয় হৈ থকা ৰঙা ৰঙৰ ডাক-বাকচটোৰ বেচ আদৰ আছিল তেতিয়া।মানুহৰ মনৰ কথাবোৰ ডাক-বাকচটোৰ মাধ্যমেৰে ইঠাইৰ পৰা সিঠাইলৈ গৈছিল আৰু ডাকোৱাল জন আছিল বহুলোকৰ বাবে দেৱদূতস্বৰূপ!!আজিকালি ধূলিৰে পোতখাই অনাদৰ-অৱহেলাৰে পৰি থকা ডাক-বাকচবোৰ দেখিলে অৰুন্ধতীৰ মনটো বেয়া লাগি যায়।
এদিন এখন মাহেকীয়া আলোচনীৰ পত্ৰবন্ধু শিতানৰ পৰা অৰুন্ধতীয়ে তুলি লৈছিল পৰীৰ ঠিকনা।পৰীলৈ তাই চিঠি লিখিছিল পত্ৰবান্ধৱীৰ প্ৰস্তাৱেৰে আৰু খুব সোনকালেই পৰীৰ পৰা উত্তৰো আহিছিল।অৰুন্ধতীৰ আজিও মনত আছে তাই পৰীলৈ লিখিছিল যে দুয়োজনীৰ মাজৰ চিঠিৰ আদান-প্ৰদান যেন শাকখোৱা-ভাতখোৱা কথাৰ মাজতে সীমাৱদ্ধ নাথাকে, চিঠিলিখাৰ যোগেদি যেন একপ্ৰকাৰ সাহিত্য চৰ্চাৰ কচৰৎ হয়!অৰুন্ধতীৰ খুব মন যায় ভৱিষ্যত জীৱনত তাই এগৰাকী সুলেখিকা হ’ব।অৰুন্ধতীয়ে বান্ধি দিয়া নীতিকেইটাক পৰীয়ে অতি সহজে মানি লৈছিল।তাৰপিছত কিমান যে কথাৰ আলোচনা নহৈছিল দুইজনীৰ মাজত—অৰ্থনীতিৰ পৰা বিজ্ঞানলৈ, কবিতাৰ পৰা গল্পলৈ আৰু ভৱিষ্যতৰ লক্ষ্যক লৈ....।পৰীয়ে লিখিছিল তাইৰ বোলে লতা মংগেশকাৰৰ দৰে কোনোবা বিখ্যাত গায়িকা হ’বলৈ মন যায়।অৰুন্ধতীৰ যদি ডাক্তৰ হ’বলৈ মন যায় পৰীৰ তেতিয়া প্ৰশাসনীয় বিষয়া হ’বলৈহে মন যায়! পিছৰ চিঠিবোৰত অৱশ্যে পৰীয়ে ডাক্তৰ হ’বলৈহে মন বান্ধিছিল। অৰুন্ধতীয়ে আশা কৰিছিল তাইৰ আৰু পৰীৰ চিঠিবোৰে যেন এদিন সাহিত্যৰ মানদণ্ডৰে গোটেই জগততে জিলিকি উঠে।সেয়ে তাই এখন এখনকৈ ধুনীয়েকৈ চিলাই ৰাখিছিল পৰীৰ সুমধুৰ সাৱলীল চিঠিবোৰ!এৰা, আজিও সোণালী স্মৃতিৰ সাক্ষী হৈ পুৰণি বাকচত সযতনে পৰি ৰৈছে পৰীৰ এসময়ৰ চিঠিবোৰ!
অৰুন্ধতী বাস্তৱলৈ উভতি আহিল। তাই পৰীৰ চিঠিবোৰৰ ওপৰত হাত ফুৰালে।তেতিয়াৰ চিঁয়াহী কলমেৰে লিখা পৰীৰ চিঠিবোৰ পুনৰবাৰ পঢ়িলে তাই আৰু উভতি গ’ল অতীতলৈ।
তাই ভাৱিলে—“কি এই আকৰ্ষণ যি তাইক পিছুৱাই লৈ গৈ থাকে?” বীৰুৱে ঠিকেই কৈছিল—“তুমি, একেবাৰে বাস্তৱত থাকিব নাজানা”।“হয় নেকি কথাটো?” –অৰুন্ধতীয়ে ভাবে।
তাই আকৌ পৰীৰ চিঠিবোৰৰ টুকুৰা কিছুমান পঢ়ি গ’ল--
“মই ইতিমধ্যে আমাৰ জিলা পুথিভঁৰালটোৰ সকলো শিশু সাহিত্যই পঢ়ি শেষ কৰিছোঁ ।এতিয়া কিতাপ, গান আৰু তোমাৰ চিঠিবোৰৰ মাজতে মই বিচৰা সকলোবোৰ পাইছোঁ”।
তাই আন এখন চিঠিৰ ওপৰত চকু ফুৰালে—
“...কটনলৈ আহি ভয় লাগিছিল, এই পৰিৱেশ, এই প্ৰতিযোগিতাৰ বতাহ..মই বাৰু চম্ভালিব পাৰিমনে? কিন্তু তোমাৰ মাথো এখন চিঠিয়ে কটনৰ এই নতুন পৰিৱেশ চম্ভালি লোৱাত মোক মনোবল দিলে।তোমাৰ চিঠিবোৰে মোকচোন জীৱনৰ বাটত আগবাঢ়িবলৈ প্ৰেৰণা দিয়ে।তোমাৰ এই ধাৰ মই কেনেকৈ সুজিম অৰুন্ধতী?”
ক’ব নোৱাৰাকৈয়ে অৰুন্ধতীৰ দুগাল তিতি গ’ল।এনে লাগিল, পৰীক যেন কান্দি কান্দি সাৱটি ধৰিব।ক’ত আছে বাৰু তাই? ফেচবুকৰ এই পৰী জনী যে তাইৰ পত্ৰসখী পৰী নহয়!!
“....অৰুন্ধতী, এতিয়া অৰূপ আৰু মোৰ পঢ়া-শুনাৰ মাজতে মোৰ পৃথিৱীখন ঘূৰিব লাগিছে।জীয়াই থাকিব শিকিছো প্ৰতিটো পল! কবৰৰ পৰা উঠি অহা মৰাশ এটাই হয়তো আম এটা খাব পালে তাৰ গুটি পৰ্যন্ত চুহি চুহি খাব বিচাৰিব ঠিক তেনেকৈয়ে মইও জীৱন ধিয়াইছো বুলি ধৰি ল’বা।তুমি সুখী হোৱা....”
“অৰু, অৰু...ক’ত আছা তুমি?”
বীৰুৰ চিঁয়ৰ শুনি অৰুন্ধতীয়ে ল’ৰাল’ৰিকৈ চকুপানী মোহাৰিলে আৰু পৰীৰ চিঠিবোৰ সামৰি থলে।
“অ’, মই গ’ম পাইছিলোৱেই তোমাক আকৌ অতীতে ৰিঙিয়ালে নহয়?কিমান বাৰ কৈছো তোমাক পাৰ হৈ যোৱা দিনবোৰে তোমাক শূণ্যতাৰ বাদে একো নিদিয়ে....”
“ছ’ৰি বীৰু, তোমাৰ কথা মই শুনা নাই।ফেচবুকত পৰীক দেখা যেন লাগিছিল, কিন্তু গ’ম পালো তাই বোলে মোৰ বান্ধৱী পৰী নহয়”।
বীৰুৱে হা: হা: কৈ হাঁহি পেলালে.. “আঁকৰী ছোৱালীজনী, এই দুনিয়াখনত পৰী নামৰ আৰু একে উপাধিৰ কত’জনী ছোৱালী থাকিব পাৰে, তুমি আৰু এজনীকে ধৰি লৈ তোমাৰ অতীতৰ বান্ধৱীজনী বুলি ভাবি থাকিলে কেনেকৈ হ’ব?”
“বাস্তৱত থাকা, মোৰ সোণজনী; তুমি যে পৰীৰ কথা ভাবা, পৰীয়ে জানো কাহানিবা তোমাৰ কথা ভাবিছে?আজিৰ সৰু পৃথিৱীখনত পৰীয়ে তোমাৰ কথা ভবা হ’লে তাই তোমাক কেতিয়াবাই বিচাৰি ওলিয়ালেহেঁতেন।অৰু, আজিৰ পৃথিৱীত বেছিভাগ মানুহেই নিজৰ সুখৰ কথাহে চিন্তা কৰে, ইমান সৰলচিতীয়া হ’লে কেনেকৈ হ’ব কোৱাছোন? ব’লা ব’লা, নদীৰ পাৰলৈ যাওঁ, অলপ বতাহ খাওঁগৈ!তোমাক যদি আকৌ কেতিয়াবা এনেকৈ দেখা পাওঁ মই কিন্তু তোমাৰ লগত খেলিবলৈ নাহিম আৰু!”
বীৰুৰ সৰু ল’ৰাৰ দৰে কোৱা কথাটোত অৰুন্ধতীয়ে মিচিকিয়াই হাঁহিলে।
“চোৱা, মই কি আনিছো?” এইবুলি কৈ বীৰুৱে পকেটৰ পৰা দুখন কাগজৰ নাও ওলিয়ালে।
“ব’লা, নদীত কাগজৰ নাও উটুৱাওগৈ”...অৰুন্ধতীক হাতত ধৰি বীৰু নদীৰ কাষ পালেগৈ।অৰুন্ধতী আৰু বীৰু নদীৰ পাৰৰ সেউজ ঘাঁহনিডৰাত বহি পৰিল; এজাক নদীময় বতাহে দুয়োকে চুই গ’ল।নদীৰ সিটো মূৰত অস্তগামী বেলিৰ হেঙুল আভা আকাশে-নদীয়ে বিয়পি পৰিল।
“অৰু, চোৱাছোন পৃথিৱীখন কিমান ধুনীয়া, আমি মাথো চাবলৈ জানিব লাগে।সৌৱা চোৱা, নীড়মুখী এজাক পখী, অস্তগামী সূৰুযৰ সেন্দুৰী আভা, সেউজ দলিচাত এহাল প্ৰেমিক প্ৰেমিকা, গহীন নদী আৰু এজাক নদীময় বতাহ! আহ, কি সুন্দৰ! ভাবিলেই ভাল লাগি যায়”।
বীৰুৰ চিঁয়ৰ শুনি অৰুন্ধতীয়ে ল’ৰাল’ৰিকৈ চকুপানী মোহাৰিলে আৰু পৰীৰ চিঠিবোৰ সামৰি থলে।
“অ’, মই গ’ম পাইছিলোৱেই তোমাক আকৌ অতীতে ৰিঙিয়ালে নহয়?কিমান বাৰ কৈছো তোমাক পাৰ হৈ যোৱা দিনবোৰে তোমাক শূণ্যতাৰ বাদে একো নিদিয়ে....”
“ছ’ৰি বীৰু, তোমাৰ কথা মই শুনা নাই।ফেচবুকত পৰীক দেখা যেন লাগিছিল, কিন্তু গ’ম পালো তাই বোলে মোৰ বান্ধৱী পৰী নহয়”।
বীৰুৱে হা: হা: কৈ হাঁহি পেলালে.. “আঁকৰী ছোৱালীজনী, এই দুনিয়াখনত পৰী নামৰ আৰু একে উপাধিৰ কত’জনী ছোৱালী থাকিব পাৰে, তুমি আৰু এজনীকে ধৰি লৈ তোমাৰ অতীতৰ বান্ধৱীজনী বুলি ভাবি থাকিলে কেনেকৈ হ’ব?”
“বাস্তৱত থাকা, মোৰ সোণজনী; তুমি যে পৰীৰ কথা ভাবা, পৰীয়ে জানো কাহানিবা তোমাৰ কথা ভাবিছে?আজিৰ সৰু পৃথিৱীখনত পৰীয়ে তোমাৰ কথা ভবা হ’লে তাই তোমাক কেতিয়াবাই বিচাৰি ওলিয়ালেহেঁতেন।অৰু, আজিৰ পৃথিৱীত বেছিভাগ মানুহেই নিজৰ সুখৰ কথাহে চিন্তা কৰে, ইমান সৰলচিতীয়া হ’লে কেনেকৈ হ’ব কোৱাছোন? ব’লা ব’লা, নদীৰ পাৰলৈ যাওঁ, অলপ বতাহ খাওঁগৈ!তোমাক যদি আকৌ কেতিয়াবা এনেকৈ দেখা পাওঁ মই কিন্তু তোমাৰ লগত খেলিবলৈ নাহিম আৰু!”
বীৰুৰ সৰু ল’ৰাৰ দৰে কোৱা কথাটোত অৰুন্ধতীয়ে মিচিকিয়াই হাঁহিলে।
“চোৱা, মই কি আনিছো?” এইবুলি কৈ বীৰুৱে পকেটৰ পৰা দুখন কাগজৰ নাও ওলিয়ালে।
“ব’লা, নদীত কাগজৰ নাও উটুৱাওগৈ”...অৰুন্ধতীক হাতত ধৰি বীৰু নদীৰ কাষ পালেগৈ।অৰুন্ধতী আৰু বীৰু নদীৰ পাৰৰ সেউজ ঘাঁহনিডৰাত বহি পৰিল; এজাক নদীময় বতাহে দুয়োকে চুই গ’ল।নদীৰ সিটো মূৰত অস্তগামী বেলিৰ হেঙুল আভা আকাশে-নদীয়ে বিয়পি পৰিল।
“অৰু, চোৱাছোন পৃথিৱীখন কিমান ধুনীয়া, আমি মাথো চাবলৈ জানিব লাগে।সৌৱা চোৱা, নীড়মুখী এজাক পখী, অস্তগামী সূৰুযৰ সেন্দুৰী আভা, সেউজ দলিচাত এহাল প্ৰেমিক প্ৰেমিকা, গহীন নদী আৰু এজাক নদীময় বতাহ! আহ, কি সুন্দৰ! ভাবিলেই ভাল লাগি যায়”।
অৰুন্ধতীয়ে মাথো বীৰুৰ মুখলৈ চাই কথাবোৰ শুনি গ’ল।বীৰুৱে আকৌ কৈ উঠিল—“ব’লা, নদীত নাও দুখন উটুৱাই দিওঁ..সৰুতে আমি কিমানযে কাগজৰ নাও সাজি পানীত উটুৱাইছিলোঁ...বৰ ভাল লাগে..ব’লা ব’লা...”
বীৰুৱে তাইক টানি উঠালে আৰু দুয়ো মিলি কাগজৰ নাও দুখন পানীত মেলি দিলে।
সেইদিনাৰ হেঙুল আবেলিটোত কাগজৰ নাও দুখন পানীত ভাঁহি ভাঁহি বীৰু আৰু অৰুন্ধতীৰ পৰা আঁতৰি গৈ থাকিল।বীৰুৱে লাহেকৈ অৰুন্ধতীৰ কান্ধত হাত থ’লে আৰু তাই বীৰুৰ কান্ধত মূৰটো থৈ পানীলৈ চাই থাকিল।অৰুন্ধতীৰ এনে লাগিল তাই যেন পত্ৰবান্ধৱী পৰীক বিদায় জনাবলৈহে ইয়ালৈ আহিল!
সেইদিনাৰ হেঙুল আবেলিটোত কাগজৰ নাও দুখন পানীত ভাঁহি ভাঁহি বীৰু আৰু অৰুন্ধতীৰ পৰা আঁতৰি গৈ থাকিল।বীৰুৱে লাহেকৈ অৰুন্ধতীৰ কান্ধত হাত থ’লে আৰু তাই বীৰুৰ কান্ধত মূৰটো থৈ পানীলৈ চাই থাকিল।অৰুন্ধতীৰ এনে লাগিল তাই যেন পত্ৰবান্ধৱী পৰীক বিদায় জনাবলৈহে ইয়ালৈ আহিল!
Subscribe to:
Posts (Atom)