বীৰু সৰুতে বৰ ক্ষীণ আছিল ৷ মাকৰ সেয়ে বৰ চিন্তা! মাকে এদিন ভাবিলে যে বীৰুৱে ভালপোৱা খাদ্য এভাগৰ সৈতে নিয়ম অকন কৰি দিলে কিজানি বীৰু শকত হয়েই!সেয়ে মাকে বীৰুক ক'লে--
" তোৰ কি খাই ভাল লাগে কবিচোন৷"
মাকৰ কথাখিনি বীৰুৰ ককায়েক হীৰুৱে শুনি আছিল৷ মাক বীৰুৰ কাষৰ পৰা যোৱাৰ পিছত হীৰুৱে বীৰুক শিকাই দিলে --"তই আপেল খাই ভালপাওঁ বুলি ক'বি দেই"
বীৰুৱে ভাবিলে -- "ইচ! কেলেই ক'ম!! তাৰ আপেল খাই ভাল লাগিল বুলিয়েই মোৰো ভাল লাগিব নেকি!!!" সি মাকক নাৰিকল খাবলৈ মন যোৱাৰ কথা ক'লে৷ মাকেও তাৰ কথা মতে গছৰ পৰা নাৰিকল পাৰি বীৰুক ঢৰা এখনত বহুৱাই কলপাতত নাৰিকল কেইটুকুৰামান দি আৰু জ্বলোৱা চাকি এগছিৰে সৈতে বীৰুৰ ফালে আগবঢাই সেৱা কৰি খাবলৈ ক'লে ৷ বীৰুৰ পিছে নাৰিকল দুটুকুৰা মান খায়েই গাল বিষালে৷ সি মনে মনে ভাবিলে --" ছেহ! হীৰুৰ কথা শুনা হ'লেই ভাল আছিল, আপেল বেছিকৈ খাব পাৰিলোহেঁতেন!!!"
No comments:
Post a Comment