স্নেপশ্বট-১
ৰাতি শোৱাৰ পৰত প্ৰিয়মে দিবাকৰক ক’লে – “ কাইলৈ পুৱা সোনকালে উঠিবা, মন্দিৰলৈ যাম”
:ওঁ, হ’ব বাৰু, এতিয়া শুই থাকা, মোৰ মূৰ বিষাইছে – এইবুলি কৈ দিবাকৰে তাইৰ ফালে পিঠি দিলে ৷
দিবাকৰক সাবটি ধৰিব খুজিও প্ৰিয়ম ৰৈ গ’ল ৷ প্ৰচণ্ড অভিমানত তাইৰ চকুপানী ওলাই আহিল ৷
:আমাৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ মধুৰ দিনটো দিবাকৰে কিয় পাহৰি আছে? নে মনত থাকিও দিবাকৰৰ এইয়া ইচ্ছাকৃত ৷কাইলৈৰ দিনটোৰ কথা মনত পেলাই দিওঁ নেকি তেওঁক ! থাকক ! নিজৰ জীৱনৰ মধুৰতম দিনবোৰ পাহৰি থকাটো উচিত জানো? তেওঁৰ যদি এইয়া ইচ্ছাকৃত তেন্তে মোৰ ক’বলগা একো নাই কিন্তু তেওঁ যদি পাহৰি আছে তেন্তে পিছত নিজৰে অনুসূচনা হ’ব ৷ নকওঁ মই…..
--- এনেকৈ ভাবি ভাবি প্ৰিয়ম টোপনি গ’ল ৷
পুৱা গা পা ধুই তাই গোসাঁই ঘৰত চাকি-ধূপ জ্বলালে তাৰপিছত দিবাকৰে ভাল পোৱা চাদৰ-মেখেলা যোৰ পিন্ধিলে৷ দিবাকৰৰ দৃষ্টি আকৰ্ষন কৰিবলৈ দুই এবাৰ দিবাকৰৰ কাষে পাজৰে অহা-যোৱাও কৰি চালে তাই ! পিছে দিবাকৰৰ খবৰেই নাই ৷ সিও গা পা ধুই মন্দিৰলৈ বুলি ওলাল ৷
: ওলাই হ’ল নে তোমাৰ? – দিবাকৰে প্ৰিয়মক সুধিলে আৰু গেৰেজৰ পৰা গাড়ীখন ওলিয়াবলৈ বুলি গেৰেজ পালেগৈ ৷ প্ৰিয়মেও লৰা-লৰিকৈ ওলাই গৈ গে’ট খন খুলি দিলে ৷ গাড়ীখন গে’টৰ বাহিৰ ওলালত তাই গে’টখন বন্ধ কৰি দিবাকৰৰ কাষৰ চিটত বহিল ৷ দিবাকৰে গাড়ী চলোৱাত ব্যস্ত হৈ পৰিল৷
মন্দিৰত চাকি-ধূপ জ্বলাই দুয়ো একেলগে ভগৱানৰ ওচৰত সেৱা ল’লে ৷প্ৰিয়মে তেওঁলোকৰ যুগ্ম জীৱনৰ বাবে আৰ্শীবাদ বিচাৰিলে ভগৱানৰ ওচৰত ৷ দিবাকৰে ভগৱানৰ ওচৰত কি বিচাৰিলে সেইয়া পিছে প্ৰিয়মে নাজানিলে ৷ তাৰপিছত মন্দিৰৰ পৰা দুয়ো ওলাল ৷ প্ৰিয়মে দিবাকৰৰ মুখলৈ চালে ৷ কোনো ভাবান্তৰ দেখা নাপালে তেওঁৰ মুখত ৷ দিবাকৰৰ মুখ দেখি প্ৰিয়ম আহত হ’ল ৷ প্ৰচণ্ড ক্ষোভত তাই দিবাকৰক এৰি গাড়ীত বহিলহি ৷তাইৰ পিছে পিছে দিবাকৰো আহি ড্ৰাইভিং চিটত বহিল ৷এইবাৰ তেওঁ প্ৰিয়মৰ মুখলৈ চালে আৰু সুধিলে –
: কি হ’ল, হঠাত ফুঁ ফুঁৱাই আহি গাড়ীত বহিলা যে ?
দিবাকৰৰ প্ৰশ্নত সাঁচি থোৱা চকুপানীখিনি ৰাখি থ’ব নোৱাৰিলে তাই ৷ প্ৰিয়মে থোকা-থোকি মাতেৰে সুধিলে –
: আমি কিয় মন্দিৰলৈ আহিছোঁ তুমি নাজানানে?
: তুমি মন্দিৰলৈ আহিম বুলি ভাবি থৈছিলা চাগৈ? তুমি কান্দিছা কিয়?
: আজি কি তাৰিখ তুমি পাহৰি গ’লা ?
প্ৰিয়মৰ প্ৰশ্নত ক্ষন্তেক ৰৈ দিবাকৰে হঠাতে কৈ উঠিল—
: অহ মাই গ’ড, মই একেবাৰে পাহৰি আছিলোঁ, আজিচোন আমাৰ এনিভাৰ্ছেৰী!!ছ’ৰী ডাৰ্লিং, মোক মাফ কৰি দিয়া প্লিজ – এইবুলি কৈ দিবাকৰে প্ৰিয়মৰ হাতত ধৰিলে ৷প্ৰিয়ম উচুপি থাকিল ৷
: এই নাকান্দিবা, মানুহে দেখিলে কি বুলি ক’ব, চাওঁ – দিবাকৰে প্ৰিয়মৰ চকুপানী মচি দিলে ৷
কেক, মিঠাই লৈ দুয়ো ঘৰ পালেহি ৷ ঘৰ পায়েই দিবাকৰে প্ৰিয়মক নিজৰ দুবাহুৰ মাজলৈ টানি আনিলে আৰু মৰমেৰে ক’লে--
: প্ৰি, মোৰ কালি খুব মূৰৰ বিষ হৈ আছিল,আমাৰ যে বিবাহ-বাৰ্ষিকী সেইকথা মই পাহৰিয়েই থাকিলোঁ৷ তুমিটো মোক মনত পেলাই দিব পাৰিলাহেঁতেন?
:মোৰ তোমাৰ ওপৰত অভিমান হৈছিল ৷ তুমি যে মোৰ ফালে পিঠি দি শুই থাকিলা !
: হ’ব, আজি পিঠি দি নুশুওঁ দিয়া ৷ আজি আমাৰ ৰাতিটো দিনৰ পোহৰৰ দৰেই উজ্জ্বল হ’ব৷
দিবাকৰৰ কথাত প্ৰিয়মৰ মুখত সন্তোষৰ হাঁহি বিয়পি পৰিল৷
স্নেপশ্বট -২
ৰাতি ১২ বাজিছে ৷ মলয়ে নাক বজাই বজাই ঘোৰ টোপনিত ৷ মলয়ৰ পত্নী ৰ’দালী ৷ তাইৰ টোপনি ধৰা নাই ৷অভিমানত গাল দুখন লুচি ফুলাৰ দৰে ফুলি আছে ৷ ইকাটি সিকাটি কৰিও টোপনি নাহিলত তাই ইটো কোঠালৈ গৈ লাইটটো জ্বলাই লেপটপ অন কৰিলে আৰু ফেচবুক চাই থাকিল ৷
টোপনিতে বাগৰ সলাওঁতে মলয় সাৰ পাই গ’ল৷দেখিলে ৰ’দালী নাই , কাষৰ কোঠাত লাইট জ্বলি আছে ৷ সি উঠি আহিল ৷
: ইমান ৰাতিখন লেপটপ অন কৰি কি কৰিছা?
: মোৰ টোপনি ধৰা নাই – ৰ’দালীৰ গম্ভীৰ উত্তৰ
: লেপটপত কি চাইছা, ফে’চবুক?
: অঁ ফে’চবুক – জোৰ দি ক’লে তাই
: এই মাজৰাতি তোমাৰ কালৈ মনত পৰিল যে ফে’চবুক খুলিব লগা হ’ল?—মলয়ে খং মিহলি সুৰেৰে ক’লে৷
: মোৰ প্ৰতি যদি তোমাৰ কোনো কেয়াৰ নাই, মই খাইছোঁ নে শুইছোঁ নে পিন্ধিছোঁ তুমি যদি একো গমেই নোপোৱা তেন্তে মই ফে’চবুক চোৱাত তোমাৰ আপত্তি কি?
:ৰ’দালী, বহুত বেছি হৈ গৈছে তোমাৰ, মই তোমাৰ দেউতাক ৰিপৰ্ট কৰিম তুমি ৰাতি ৰাতি ফে’চবুকত কাৰোবাৰ স’তে কথা পাতি থাকা বুলি!
:তুমি মোক সন্দেহ কৰিছা?
:অঁ সন্দেহ কৰিছোঁ
মলয়ৰ কথাত ৰ’দালীয়ে খঙতে লেপটপ সামৰিলে আৰু কোঠাৰ বেৰখনত কপালখন খুন্দিয়াবলৈ লাগিল ৷
“কি কৰিছা, কি কৰিছা” বুলি কৈ মলয়ে ৰ’দালীক বেৰৰ পৰা আঁতৰাই আনিলে৷
:তুমি মোক সন্দেহ কৰিবলৈ আহিছা –এইবুলি কৈ কৈ ৰ’দালীয়ে কান্দোন জুৰিলে
মলয়ে দেখিলে তাইৰ কপালখন ফুলি গৈছে,সি লৰালৰিকৈ ফ্ৰীজৰ পৰা বৰফ আনি তাইৰ কপালত বৰফ লগাই দিলে ৷
: এইবোৰ কি হৈছে ৰুলী, তুমি কিয় এনেখন কৰিছা? --- মলয়ে এইবাৰ ৰ’দালীক মৰমেৰে সুধিলে ৷
: মোৰ জন্মদিন তুমি পাহৰি গৈছা ! মই ভাবি আছিলো তুমি মোক উইছ কৰিবা কিন্তু তুমি নাক বজাই বজাই শুই থাকিলা ৷—ৰ’দালীয়ে অভিমানত কৈ উঠিল৷
মলয়ৰ তেতিয়াহে মনলৈ আহিল ৰ’দালীৰ যে আজি জন্মদিন আছিল!
: ৰুলী, জানাই দেখোন মই জন্মদিনবোৰ পাহৰি যাওঁ!মোৰ নিজৰ জন্মদিনো মনত নাথাকে ! তুমিটো মোক মনত পেলাই দিব পাৰা !
:নিজৰ পত্নীৰ জন্মদিনটোও পাহৰি থাকেনে কোনোবাই?
:ছ’ৰী, আজিৰ পৰা নাপাহৰোঁ দিয়া ৷বেৰত মূৰ খুন্দিওৱা দিন বুলি অন্তত: মনত ৰাখিম !
মলয়ৰ কথাত ৰ’দালীয়ে নাহাঁহি নোৱাৰিলে ৷ ৰ’দালীৰ ফুলি থকা কপালখনত চুমা খালে মলয়ে আৰু ফুচফুচাই ক’লে –“ হেপী বাৰ্থডে ৰুলী !”
স্নেপশ্বট — ৩
অবিনাশে অফিচলৈ বুলি লৰালৰিকৈ ওলাবলৈ সাজু হ’ল আৰু পৰিবাৰ মমীক চিয়ঁৰিলে –
: মমী, মোক ছাৰ্টটো ওলিয়াই দিয়া
: আলমিৰাৰ পৰা নিজেই ওলিয়াই লোৱা,মই মাইনাক “ভীমভিটা” কণ খুৱাই লওঁ
মমীৰ কথাত অবিনাশে অস্বস্তি অনুভৱ কৰিলে কাৰণ কোনো দিনে কৰিব নলগা কাম এটা আজি যেন কৰিব লগা হৈছে তাৰ তেনে লাগিল ৷ আলমিৰাৰ পৰা ছাৰ্ট এটা ওলিয়াই সি গাত লগালে ৷ “মমী মোৰ বেগটো” বুলি ক’ব খুজিও অবিনাশ ৰৈ গ’ল, সি গম পালে আজি মমীয়ে তাক বেগটোও হাতত তুলি নিদিব ৷ হঠাতে তাৰ মনটো বেয়া লাগিবলৈ ধৰিলে৷ সি বেগটো হাতত লৈ মমীৰ কাষ পালেগৈ ৷মমীয়ে সিহঁতৰ এবছৰীয়া কেঁচুৱাটোৰ ডায়েপাৰ সলাই আছে –
: মই যাওঁ – সি গহীনত ক’লে
: অঁ যোৱা, সকলো বস্তু ল’লা নহয়? — মমীয়ে হাঁহি সুধিলে তাক
: ল’লো
অবিনাশ ওলাই গ’ল৷ মমীৰ ব্যতিক্ৰমি আচৰণত সি আহত হ’ল৷অফিচলৈ গৈ কামত মন বহাব নোৱাৰিলে সি৷মমীৰ কথাবোৰে তাক আমনি কৰি থাকিল৷কণমানিটো সিহঁতৰ জীৱনলৈ অহাৰ পৰা তাৰ গুৰুত্ব যেন বহুখিনি কমি গ’ল৷সি কিয় নিজকে অসুখী অনুভৱ কৰিছে?মমী আৰু কণমানিটোক লৈ সিটো সুখী অনুভৱ কৰিব লাগিছিল!
অফিচলৈ যোৱাৰ পৰত মমীয়ে সদায় নিজৰ পচন্দৰ ছাৰ্টটো পিন্ধাই পঠাই তাক ! খুব মৰমেৰে ছাৰ্টৰ বুটামকেইটাও লগাই দিয়ে৷ হাতত বেগটো তুলি দি গে’টৰ লৈকে তাক আগবঢ়াই দিয়ে ৷ সি পৰম সন্তোষেৰে অফিচ পায়গৈ ৷ গোটেই দিনটো তাৰ মনটো ভৰি থাকে আনন্দত ৷ দুপৰীয়া মমীলৈ ফোন কৰে সি ৷ তাই টিফিন খালে নে নাই খবৰ লয় ৷ মমীক জীৱন সংগী হিচাপে পাই সি প্ৰতি মুহূৰ্ততে সুখী অনুভৱ কৰে ৷ কিন্তু এই সুখৰ দৈনন্দিন ৰুটিনত বাধা পৰিল কণমানিটো সিহঁতৰ জীৱনলৈ অহাৰ পৰা ৷
অবিনাশ গধূলী অফিচৰ পৰা আহি ঘৰ সোমাল ৷
: আহিলা ? মুখ-হাত ধুৱাগৈ যোৱা ৷ মই তোমালৈ চাহ কৰোঁ
: মাইনা ক’ত ?
“মাইনা শুই আছে” বুলি কওঁতেই কণমানিটোৱে “পেঁ পেঁ” কৈ কান্দিব লাগিল ৷ মমী দৌৰি যোৱাদি গৈ কণমানিটোৰ ওচৰ পালেগৈ ৷ অবিনাশ বাথৰূমৰ পৰা ওলাই টাৱেলেৰে গা মচি মচি শোৱাকোঠালৈ সোমাই আহিল ৷মমীয়ে বন কৰা ছোৱালী উৰ্বীক চিয়ঁৰি মাতিলে –
: উৰ্বী, ছাৰলৈ চাহ একাপ কৰ
মমীৰ চিয়ঁৰ শুনি অবিনাশ গহীন হৈ পৰিল ৷
: নাখাওঁ চাহ মই – অবিনাশে কৈ উঠিল
: কিয় ? – মমীয়ে কণমানিটোক কোচত লৈ অবিনাশৰ মুখলৈ চালে
সি মুখেৰে একো উত্তৰ নিদিলে ৷ গহীন গম্ভীৰটো হৈ টিভিটো অন কৰি টিভি চাই থাকিল ৷ মমীয়ে কণমানিটো কোচত লৈ তাৰ কাষত বহিলহি ৷উৰ্বীয়ে অবিনাশলৈ চাহ কৰি ডাইনিং টেবুলত থৈ গ’ল৷পিছে অবিনাশে সঁচাকৈয়ে চাহ নাখালে, চাহ কাপ চেঁচা পৰি গ’ল৷
ৰাতি শোৱাৰ পৰত মাতবোল নকৰাকৈ মনে মনে শুই থকা অবিনাশক মমীয়ে সুধিলে –
: কি হ’ল তোমাৰ?
অলপ সময় মৌনতা ৷ অবিনাশৰ পৰা একো উত্তৰ নাপাই মমীয়ে আকৌ সুধিলে –
: অবি, কিবা এটা কোৱা ৷ গা বেয়া নেকি তোমাৰ?
দীঘল হুমুনিয়াহ এটা টানি অবিনাশে ক’লে—
:তোমাৰ আচৰণত মই বৰ দুখ পাইছো মমী, মাইনাক পাই তুমি মোক পাহৰি পেলাইছা ৷
: কিয়, কি কৰিলো মই?
:তুমি মোক অফিচলৈ ওলাওঁতে কৰা আদৰ-সাদৰবোৰে মোক খুব আনন্দ দিছিল, কিন্তু মাইনাৰ জন্মৰ পাছৰ পৰা তুমি মোলৈ নোচোৱা হ’লা
অবিনাশৰ দুচকুত দুটোপাল পানী বিৰিঙি উঠিল ৷তাৰ আবদাৰ ভৰা কথা শুনি মমীৰ অবিনাশক এটা সৰু ল’ৰাৰ দৰে লাগিল ৷
: অ’ মোৰ ডাঙৰ কেচুঁৱাটোৰ অভিমান হৈছে তাৰমানে!—এইবুলি কৈ মমীয়ে তাৰ চুলিখিনিত আঙুলি বুলাই দিলে ৷
স্নেপশ্বট-৪
ৰিয়া আৰু পাহি কম্পেনী এটাত চাকৰি কৰে ৷ ৰিয়াৰ বিবাহিত জীৱনে ইতিমধ্যে পাঁচ বছৰ অতিক্ৰম কৰিছে আৰু পাহিৰ বিয়া ঠিক হৈ আছে ৷ পাহিৰ ফিয়াঞ্চিয়ে অফিচত থাকিলে কেইবাবাৰু পাহিলৈ ফোন কৰে আৰু পাহিয়ে হাঁহি হাঁহি ফোনত কথা পাতি থাকে ৷ পাহিয়ে ফোনত কথা পাতি থাকিলে পাহিৰ মুখখন উজ্জ্বল আভাৰে ভৰি থাকে ৷ ৰিয়াৰ পিছে গৃহস্থৰ পৰা ফোন এবাৰো নাহে ৷ ৰিয়াইও ফোন নকৰে ৷ একেবাৰে দৰকাৰী কথাতহে ফোন কৰে দুয়োজনে ৷যেনে ধৰক, ঘৰত যদি পাচলি নাথাকে ৰিয়াই গৃহস্থলৈ ফোন কৰি গধূলী অফিচৰ পৰা ঘৰলৈ আহোঁতে পাচলি আনিবলৈ মনত পেলাই দিয়ে নতুবা ডেৰবছৰীয়া কণমানিটোৰ ডায়েপাৰ, চেৰেলেক কিনিব লগা হ’লে ফোনত মনত পেলাই দিয়া হয় ৷
এদিন অফিচত খুউব দৰকাৰী কাম এটাৰ বাবে ৰিয়া আৰু পাহিৰ ঘৰলৈ অহা দেৰি হ’ল ৷ সেইদিনাও পাহিৰ ফিয়াঞ্চিয়ে ঘনে ঘনে খবৰ লৈ থাকিল পাহিহঁত কেতিয়া উভতিব বুলি ৷ পিছে ৰিয়াৰ গৃহস্থৰ খবৰেই নাই ৷পাহিৰ ঘনে ঘনে অহা ফোনে ৰিয়াক অনুভৱ কৰাবলৈ বাধ্য কৰালে যে ৰিয়াৰ গৃহস্থৰ তাই দেৰিকৈ ঘৰ অহাক লৈও কোনো খিয়াল নাই ৷ ৰিয়াৰ মনত পৰিল তাইৰ বিয়াৰ প্ৰথম বছৰৰ কথাবোৰ, গৃহস্থৰ মৰম আৰু ৰোমান্টিক অনুভৱবোৰ ৷ লাহে লাহে তাইৰ গৃহস্থৰ প্ৰতি অভিমান বাঢ়ি আহিল ৷ তাইৰ গৃহস্থইটো এবাৰ ফোন কৰি খবৰ ল’ব পাৰে কিয় দেৰি হৈছে বুলি!অভিমানত মনটো মাৰি পেলালে ৰিয়াই ৷
ঘৰ পাই ৰিয়াই দেখিলে গৃহস্থই কণমানিটোৰ লগত খেলি আছে ৷ তাই নীৰৱে বাথৰূমত সোমাল ৷ গা ধুই ফ্ৰেছ হৈ পাকঘৰ পালেগৈ আৰু চাহ উঠাই দিলে৷তাৰপিছত তাই কণমানিটো আৰু গৃহস্থৰ কাষলৈ গৈ কণমানিটোৰ ফালে হাতখন মেলি দিলে ৷ সি মাকক দেখি ফূৰ্তিতে হাতদুখন লৰাই লৰাই কোচলৈ আহিল ৷তাই কণমানিটোক গালতে চুমা এটা খাই বিচনাত বহাই দিলে আৰু পুনৰ পাকঘৰলৈ গৈ একাপ গৃহস্থৰ বাবে আৰু একাপ নিজৰ বাবে চাহ বাকি ওলাই আহিল ৷ টেবুলত চাহ দুকাপ থ’লে তাই আৰু নিজৰ চাহ কাপ লৈ চাহত চুমুক দিলে ৷ ৰিয়াৰ নীৰৱতাত গৃহস্থই সুধিলে –
: কি হ’ল আজি, মুখত মাত-কথা নাই যে ?
: আজিকালি মোৰ প্ৰতি তোমাৰ একো চিন্তাই নহয় ! মৰমবোৰ শিল হ’ল ৷—ৰিয়াই অভিমান মিহলি সুৰত কৈ উঠিল৷
: এনেই এনেই মূৰ গৰম কৰা কথাবোৰ নকবা দেই !—ৰিয়াৰ কথাত গৃহস্থৰ খং উঠিল ৷
: অঁ, মই মূৰ গৰম কৰা কথাই কৈছো ৷ মই যদি ৰাতি কাৰোবাৰ লগত নাচিও থাকোঁ তথাপি তোমাৰ মোলৈ চিন্তা নহ’ব ! --- ৰিয়াই খঙত চিয়ঁৰি কৈ উঠিল
:ৰিয়া, অযথা কথাত কাজিয়াৰ সুৰ ওলিয়াই নল’বা
:ওলিয়ামেই, ওলিয়াবই লাগিব ৷ এনেকৈ সংসাৰ চলে নেকি? মোক এনেকুৱা সংসাৰ নালাগে !—ৰিয়াই চাহ কাপ তাতে এৰি শোৱা কোঠালৈ গৈ বিচনাত পৰি উচুপি উচুপি কান্দিব লাগিল৷
কণমানিটো কোচত লৈ গৃহস্থ ৰিয়াৰ কাষলৈ আহিল ৷কান্দি থকা ৰিয়াৰ মূৰত হাত থ’লে তেওঁ
: ৰিয়া, শান্ত হোৱা ৷ মোক কোৱাচোন তোমাৰ আজি কিয় ইমান খং উঠিছে? আনকালেও তোমাৰ অফিচৰ পৰা অহা দেৰি হয়৷ আজি যেনিবা অলপ বেছি দেৰি হ’ল ৷ তোমাৰ দেৰি হৈছে বুলি মইটো একো ভবা নাই
:কিয় ভবা নাই? ভবা নাই কাৰণেই মোৰ বেয়া লাগিছে ৷ মোৰ এনে লাগিছে তুমি মোক আগৰ দৰে কেয়াৰ ল’ব পাহৰি গৈছা, মৰম কৰিব পাহৰি গৈছা …. এইবুলি কৈ কৈ তাই কান্দি থাকিল ৷
ৰিয়াৰ কথাত অলপ দেৰি মনে মনে ৰ’ল তেওঁ আৰু ক’লে—
:মইও অলপ দিনৰ পৰা অনুভৱ কৰিছোঁ, আমি যেন দিনে দিনে যন্ত্ৰচালিত মানৱ হৈ গৈ আছোঁ, চাকৰি আৰু ব্যস্ততাই আমাক ইজনে সিজনৰ কথা ভাবিবলৈও পাহৰাই পেলাইছে ৷ব’লা, অলপদিন ক’ৰবাত ফুৰি আহোঁ আৰু নতুন জীৱন এটাৰ আৰম্ভণি কৰোঁ
গৃহস্থৰ কথা শুনি ৰিয়াই কান্দোন সামৰি তেওঁৰ বুকুৰ মাজত সোমাই পৰিল৷
---- মৌচুমী বৰি
ৰাতি শোৱাৰ পৰত প্ৰিয়মে দিবাকৰক ক’লে – “ কাইলৈ পুৱা সোনকালে উঠিবা, মন্দিৰলৈ যাম”
:ওঁ, হ’ব বাৰু, এতিয়া শুই থাকা, মোৰ মূৰ বিষাইছে – এইবুলি কৈ দিবাকৰে তাইৰ ফালে পিঠি দিলে ৷
দিবাকৰক সাবটি ধৰিব খুজিও প্ৰিয়ম ৰৈ গ’ল ৷ প্ৰচণ্ড অভিমানত তাইৰ চকুপানী ওলাই আহিল ৷
:আমাৰ জীৱনৰ আটাইতকৈ মধুৰ দিনটো দিবাকৰে কিয় পাহৰি আছে? নে মনত থাকিও দিবাকৰৰ এইয়া ইচ্ছাকৃত ৷কাইলৈৰ দিনটোৰ কথা মনত পেলাই দিওঁ নেকি তেওঁক ! থাকক ! নিজৰ জীৱনৰ মধুৰতম দিনবোৰ পাহৰি থকাটো উচিত জানো? তেওঁৰ যদি এইয়া ইচ্ছাকৃত তেন্তে মোৰ ক’বলগা একো নাই কিন্তু তেওঁ যদি পাহৰি আছে তেন্তে পিছত নিজৰে অনুসূচনা হ’ব ৷ নকওঁ মই…..
--- এনেকৈ ভাবি ভাবি প্ৰিয়ম টোপনি গ’ল ৷
পুৱা গা পা ধুই তাই গোসাঁই ঘৰত চাকি-ধূপ জ্বলালে তাৰপিছত দিবাকৰে ভাল পোৱা চাদৰ-মেখেলা যোৰ পিন্ধিলে৷ দিবাকৰৰ দৃষ্টি আকৰ্ষন কৰিবলৈ দুই এবাৰ দিবাকৰৰ কাষে পাজৰে অহা-যোৱাও কৰি চালে তাই ! পিছে দিবাকৰৰ খবৰেই নাই ৷ সিও গা পা ধুই মন্দিৰলৈ বুলি ওলাল ৷
: ওলাই হ’ল নে তোমাৰ? – দিবাকৰে প্ৰিয়মক সুধিলে আৰু গেৰেজৰ পৰা গাড়ীখন ওলিয়াবলৈ বুলি গেৰেজ পালেগৈ ৷ প্ৰিয়মেও লৰা-লৰিকৈ ওলাই গৈ গে’ট খন খুলি দিলে ৷ গাড়ীখন গে’টৰ বাহিৰ ওলালত তাই গে’টখন বন্ধ কৰি দিবাকৰৰ কাষৰ চিটত বহিল ৷ দিবাকৰে গাড়ী চলোৱাত ব্যস্ত হৈ পৰিল৷
মন্দিৰত চাকি-ধূপ জ্বলাই দুয়ো একেলগে ভগৱানৰ ওচৰত সেৱা ল’লে ৷প্ৰিয়মে তেওঁলোকৰ যুগ্ম জীৱনৰ বাবে আৰ্শীবাদ বিচাৰিলে ভগৱানৰ ওচৰত ৷ দিবাকৰে ভগৱানৰ ওচৰত কি বিচাৰিলে সেইয়া পিছে প্ৰিয়মে নাজানিলে ৷ তাৰপিছত মন্দিৰৰ পৰা দুয়ো ওলাল ৷ প্ৰিয়মে দিবাকৰৰ মুখলৈ চালে ৷ কোনো ভাবান্তৰ দেখা নাপালে তেওঁৰ মুখত ৷ দিবাকৰৰ মুখ দেখি প্ৰিয়ম আহত হ’ল ৷ প্ৰচণ্ড ক্ষোভত তাই দিবাকৰক এৰি গাড়ীত বহিলহি ৷তাইৰ পিছে পিছে দিবাকৰো আহি ড্ৰাইভিং চিটত বহিল ৷এইবাৰ তেওঁ প্ৰিয়মৰ মুখলৈ চালে আৰু সুধিলে –
: কি হ’ল, হঠাত ফুঁ ফুঁৱাই আহি গাড়ীত বহিলা যে ?
দিবাকৰৰ প্ৰশ্নত সাঁচি থোৱা চকুপানীখিনি ৰাখি থ’ব নোৱাৰিলে তাই ৷ প্ৰিয়মে থোকা-থোকি মাতেৰে সুধিলে –
: আমি কিয় মন্দিৰলৈ আহিছোঁ তুমি নাজানানে?
: তুমি মন্দিৰলৈ আহিম বুলি ভাবি থৈছিলা চাগৈ? তুমি কান্দিছা কিয়?
: আজি কি তাৰিখ তুমি পাহৰি গ’লা ?
প্ৰিয়মৰ প্ৰশ্নত ক্ষন্তেক ৰৈ দিবাকৰে হঠাতে কৈ উঠিল—
: অহ মাই গ’ড, মই একেবাৰে পাহৰি আছিলোঁ, আজিচোন আমাৰ এনিভাৰ্ছেৰী!!ছ’ৰী ডাৰ্লিং, মোক মাফ কৰি দিয়া প্লিজ – এইবুলি কৈ দিবাকৰে প্ৰিয়মৰ হাতত ধৰিলে ৷প্ৰিয়ম উচুপি থাকিল ৷
: এই নাকান্দিবা, মানুহে দেখিলে কি বুলি ক’ব, চাওঁ – দিবাকৰে প্ৰিয়মৰ চকুপানী মচি দিলে ৷
কেক, মিঠাই লৈ দুয়ো ঘৰ পালেহি ৷ ঘৰ পায়েই দিবাকৰে প্ৰিয়মক নিজৰ দুবাহুৰ মাজলৈ টানি আনিলে আৰু মৰমেৰে ক’লে--
: প্ৰি, মোৰ কালি খুব মূৰৰ বিষ হৈ আছিল,আমাৰ যে বিবাহ-বাৰ্ষিকী সেইকথা মই পাহৰিয়েই থাকিলোঁ৷ তুমিটো মোক মনত পেলাই দিব পাৰিলাহেঁতেন?
:মোৰ তোমাৰ ওপৰত অভিমান হৈছিল ৷ তুমি যে মোৰ ফালে পিঠি দি শুই থাকিলা !
: হ’ব, আজি পিঠি দি নুশুওঁ দিয়া ৷ আজি আমাৰ ৰাতিটো দিনৰ পোহৰৰ দৰেই উজ্জ্বল হ’ব৷
দিবাকৰৰ কথাত প্ৰিয়মৰ মুখত সন্তোষৰ হাঁহি বিয়পি পৰিল৷
স্নেপশ্বট -২
ৰাতি ১২ বাজিছে ৷ মলয়ে নাক বজাই বজাই ঘোৰ টোপনিত ৷ মলয়ৰ পত্নী ৰ’দালী ৷ তাইৰ টোপনি ধৰা নাই ৷অভিমানত গাল দুখন লুচি ফুলাৰ দৰে ফুলি আছে ৷ ইকাটি সিকাটি কৰিও টোপনি নাহিলত তাই ইটো কোঠালৈ গৈ লাইটটো জ্বলাই লেপটপ অন কৰিলে আৰু ফেচবুক চাই থাকিল ৷
টোপনিতে বাগৰ সলাওঁতে মলয় সাৰ পাই গ’ল৷দেখিলে ৰ’দালী নাই , কাষৰ কোঠাত লাইট জ্বলি আছে ৷ সি উঠি আহিল ৷
: ইমান ৰাতিখন লেপটপ অন কৰি কি কৰিছা?
: মোৰ টোপনি ধৰা নাই – ৰ’দালীৰ গম্ভীৰ উত্তৰ
: লেপটপত কি চাইছা, ফে’চবুক?
: অঁ ফে’চবুক – জোৰ দি ক’লে তাই
: এই মাজৰাতি তোমাৰ কালৈ মনত পৰিল যে ফে’চবুক খুলিব লগা হ’ল?—মলয়ে খং মিহলি সুৰেৰে ক’লে৷
: মোৰ প্ৰতি যদি তোমাৰ কোনো কেয়াৰ নাই, মই খাইছোঁ নে শুইছোঁ নে পিন্ধিছোঁ তুমি যদি একো গমেই নোপোৱা তেন্তে মই ফে’চবুক চোৱাত তোমাৰ আপত্তি কি?
:ৰ’দালী, বহুত বেছি হৈ গৈছে তোমাৰ, মই তোমাৰ দেউতাক ৰিপৰ্ট কৰিম তুমি ৰাতি ৰাতি ফে’চবুকত কাৰোবাৰ স’তে কথা পাতি থাকা বুলি!
:তুমি মোক সন্দেহ কৰিছা?
:অঁ সন্দেহ কৰিছোঁ
মলয়ৰ কথাত ৰ’দালীয়ে খঙতে লেপটপ সামৰিলে আৰু কোঠাৰ বেৰখনত কপালখন খুন্দিয়াবলৈ লাগিল ৷
“কি কৰিছা, কি কৰিছা” বুলি কৈ মলয়ে ৰ’দালীক বেৰৰ পৰা আঁতৰাই আনিলে৷
:তুমি মোক সন্দেহ কৰিবলৈ আহিছা –এইবুলি কৈ কৈ ৰ’দালীয়ে কান্দোন জুৰিলে
মলয়ে দেখিলে তাইৰ কপালখন ফুলি গৈছে,সি লৰালৰিকৈ ফ্ৰীজৰ পৰা বৰফ আনি তাইৰ কপালত বৰফ লগাই দিলে ৷
: এইবোৰ কি হৈছে ৰুলী, তুমি কিয় এনেখন কৰিছা? --- মলয়ে এইবাৰ ৰ’দালীক মৰমেৰে সুধিলে ৷
: মোৰ জন্মদিন তুমি পাহৰি গৈছা ! মই ভাবি আছিলো তুমি মোক উইছ কৰিবা কিন্তু তুমি নাক বজাই বজাই শুই থাকিলা ৷—ৰ’দালীয়ে অভিমানত কৈ উঠিল৷
মলয়ৰ তেতিয়াহে মনলৈ আহিল ৰ’দালীৰ যে আজি জন্মদিন আছিল!
: ৰুলী, জানাই দেখোন মই জন্মদিনবোৰ পাহৰি যাওঁ!মোৰ নিজৰ জন্মদিনো মনত নাথাকে ! তুমিটো মোক মনত পেলাই দিব পাৰা !
:নিজৰ পত্নীৰ জন্মদিনটোও পাহৰি থাকেনে কোনোবাই?
:ছ’ৰী, আজিৰ পৰা নাপাহৰোঁ দিয়া ৷বেৰত মূৰ খুন্দিওৱা দিন বুলি অন্তত: মনত ৰাখিম !
মলয়ৰ কথাত ৰ’দালীয়ে নাহাঁহি নোৱাৰিলে ৷ ৰ’দালীৰ ফুলি থকা কপালখনত চুমা খালে মলয়ে আৰু ফুচফুচাই ক’লে –“ হেপী বাৰ্থডে ৰুলী !”
স্নেপশ্বট — ৩
অবিনাশে অফিচলৈ বুলি লৰালৰিকৈ ওলাবলৈ সাজু হ’ল আৰু পৰিবাৰ মমীক চিয়ঁৰিলে –
: মমী, মোক ছাৰ্টটো ওলিয়াই দিয়া
: আলমিৰাৰ পৰা নিজেই ওলিয়াই লোৱা,মই মাইনাক “ভীমভিটা” কণ খুৱাই লওঁ
মমীৰ কথাত অবিনাশে অস্বস্তি অনুভৱ কৰিলে কাৰণ কোনো দিনে কৰিব নলগা কাম এটা আজি যেন কৰিব লগা হৈছে তাৰ তেনে লাগিল ৷ আলমিৰাৰ পৰা ছাৰ্ট এটা ওলিয়াই সি গাত লগালে ৷ “মমী মোৰ বেগটো” বুলি ক’ব খুজিও অবিনাশ ৰৈ গ’ল, সি গম পালে আজি মমীয়ে তাক বেগটোও হাতত তুলি নিদিব ৷ হঠাতে তাৰ মনটো বেয়া লাগিবলৈ ধৰিলে৷ সি বেগটো হাতত লৈ মমীৰ কাষ পালেগৈ ৷মমীয়ে সিহঁতৰ এবছৰীয়া কেঁচুৱাটোৰ ডায়েপাৰ সলাই আছে –
: মই যাওঁ – সি গহীনত ক’লে
: অঁ যোৱা, সকলো বস্তু ল’লা নহয়? — মমীয়ে হাঁহি সুধিলে তাক
: ল’লো
অবিনাশ ওলাই গ’ল৷ মমীৰ ব্যতিক্ৰমি আচৰণত সি আহত হ’ল৷অফিচলৈ গৈ কামত মন বহাব নোৱাৰিলে সি৷মমীৰ কথাবোৰে তাক আমনি কৰি থাকিল৷কণমানিটো সিহঁতৰ জীৱনলৈ অহাৰ পৰা তাৰ গুৰুত্ব যেন বহুখিনি কমি গ’ল৷সি কিয় নিজকে অসুখী অনুভৱ কৰিছে?মমী আৰু কণমানিটোক লৈ সিটো সুখী অনুভৱ কৰিব লাগিছিল!
অফিচলৈ যোৱাৰ পৰত মমীয়ে সদায় নিজৰ পচন্দৰ ছাৰ্টটো পিন্ধাই পঠাই তাক ! খুব মৰমেৰে ছাৰ্টৰ বুটামকেইটাও লগাই দিয়ে৷ হাতত বেগটো তুলি দি গে’টৰ লৈকে তাক আগবঢ়াই দিয়ে ৷ সি পৰম সন্তোষেৰে অফিচ পায়গৈ ৷ গোটেই দিনটো তাৰ মনটো ভৰি থাকে আনন্দত ৷ দুপৰীয়া মমীলৈ ফোন কৰে সি ৷ তাই টিফিন খালে নে নাই খবৰ লয় ৷ মমীক জীৱন সংগী হিচাপে পাই সি প্ৰতি মুহূৰ্ততে সুখী অনুভৱ কৰে ৷ কিন্তু এই সুখৰ দৈনন্দিন ৰুটিনত বাধা পৰিল কণমানিটো সিহঁতৰ জীৱনলৈ অহাৰ পৰা ৷
অবিনাশ গধূলী অফিচৰ পৰা আহি ঘৰ সোমাল ৷
: আহিলা ? মুখ-হাত ধুৱাগৈ যোৱা ৷ মই তোমালৈ চাহ কৰোঁ
: মাইনা ক’ত ?
“মাইনা শুই আছে” বুলি কওঁতেই কণমানিটোৱে “পেঁ পেঁ” কৈ কান্দিব লাগিল ৷ মমী দৌৰি যোৱাদি গৈ কণমানিটোৰ ওচৰ পালেগৈ ৷ অবিনাশ বাথৰূমৰ পৰা ওলাই টাৱেলেৰে গা মচি মচি শোৱাকোঠালৈ সোমাই আহিল ৷মমীয়ে বন কৰা ছোৱালী উৰ্বীক চিয়ঁৰি মাতিলে –
: উৰ্বী, ছাৰলৈ চাহ একাপ কৰ
মমীৰ চিয়ঁৰ শুনি অবিনাশ গহীন হৈ পৰিল ৷
: নাখাওঁ চাহ মই – অবিনাশে কৈ উঠিল
: কিয় ? – মমীয়ে কণমানিটোক কোচত লৈ অবিনাশৰ মুখলৈ চালে
সি মুখেৰে একো উত্তৰ নিদিলে ৷ গহীন গম্ভীৰটো হৈ টিভিটো অন কৰি টিভি চাই থাকিল ৷ মমীয়ে কণমানিটো কোচত লৈ তাৰ কাষত বহিলহি ৷উৰ্বীয়ে অবিনাশলৈ চাহ কৰি ডাইনিং টেবুলত থৈ গ’ল৷পিছে অবিনাশে সঁচাকৈয়ে চাহ নাখালে, চাহ কাপ চেঁচা পৰি গ’ল৷
ৰাতি শোৱাৰ পৰত মাতবোল নকৰাকৈ মনে মনে শুই থকা অবিনাশক মমীয়ে সুধিলে –
: কি হ’ল তোমাৰ?
অলপ সময় মৌনতা ৷ অবিনাশৰ পৰা একো উত্তৰ নাপাই মমীয়ে আকৌ সুধিলে –
: অবি, কিবা এটা কোৱা ৷ গা বেয়া নেকি তোমাৰ?
দীঘল হুমুনিয়াহ এটা টানি অবিনাশে ক’লে—
:তোমাৰ আচৰণত মই বৰ দুখ পাইছো মমী, মাইনাক পাই তুমি মোক পাহৰি পেলাইছা ৷
: কিয়, কি কৰিলো মই?
:তুমি মোক অফিচলৈ ওলাওঁতে কৰা আদৰ-সাদৰবোৰে মোক খুব আনন্দ দিছিল, কিন্তু মাইনাৰ জন্মৰ পাছৰ পৰা তুমি মোলৈ নোচোৱা হ’লা
অবিনাশৰ দুচকুত দুটোপাল পানী বিৰিঙি উঠিল ৷তাৰ আবদাৰ ভৰা কথা শুনি মমীৰ অবিনাশক এটা সৰু ল’ৰাৰ দৰে লাগিল ৷
: অ’ মোৰ ডাঙৰ কেচুঁৱাটোৰ অভিমান হৈছে তাৰমানে!—এইবুলি কৈ মমীয়ে তাৰ চুলিখিনিত আঙুলি বুলাই দিলে ৷
স্নেপশ্বট-৪
ৰিয়া আৰু পাহি কম্পেনী এটাত চাকৰি কৰে ৷ ৰিয়াৰ বিবাহিত জীৱনে ইতিমধ্যে পাঁচ বছৰ অতিক্ৰম কৰিছে আৰু পাহিৰ বিয়া ঠিক হৈ আছে ৷ পাহিৰ ফিয়াঞ্চিয়ে অফিচত থাকিলে কেইবাবাৰু পাহিলৈ ফোন কৰে আৰু পাহিয়ে হাঁহি হাঁহি ফোনত কথা পাতি থাকে ৷ পাহিয়ে ফোনত কথা পাতি থাকিলে পাহিৰ মুখখন উজ্জ্বল আভাৰে ভৰি থাকে ৷ ৰিয়াৰ পিছে গৃহস্থৰ পৰা ফোন এবাৰো নাহে ৷ ৰিয়াইও ফোন নকৰে ৷ একেবাৰে দৰকাৰী কথাতহে ফোন কৰে দুয়োজনে ৷যেনে ধৰক, ঘৰত যদি পাচলি নাথাকে ৰিয়াই গৃহস্থলৈ ফোন কৰি গধূলী অফিচৰ পৰা ঘৰলৈ আহোঁতে পাচলি আনিবলৈ মনত পেলাই দিয়ে নতুবা ডেৰবছৰীয়া কণমানিটোৰ ডায়েপাৰ, চেৰেলেক কিনিব লগা হ’লে ফোনত মনত পেলাই দিয়া হয় ৷
এদিন অফিচত খুউব দৰকাৰী কাম এটাৰ বাবে ৰিয়া আৰু পাহিৰ ঘৰলৈ অহা দেৰি হ’ল ৷ সেইদিনাও পাহিৰ ফিয়াঞ্চিয়ে ঘনে ঘনে খবৰ লৈ থাকিল পাহিহঁত কেতিয়া উভতিব বুলি ৷ পিছে ৰিয়াৰ গৃহস্থৰ খবৰেই নাই ৷পাহিৰ ঘনে ঘনে অহা ফোনে ৰিয়াক অনুভৱ কৰাবলৈ বাধ্য কৰালে যে ৰিয়াৰ গৃহস্থৰ তাই দেৰিকৈ ঘৰ অহাক লৈও কোনো খিয়াল নাই ৷ ৰিয়াৰ মনত পৰিল তাইৰ বিয়াৰ প্ৰথম বছৰৰ কথাবোৰ, গৃহস্থৰ মৰম আৰু ৰোমান্টিক অনুভৱবোৰ ৷ লাহে লাহে তাইৰ গৃহস্থৰ প্ৰতি অভিমান বাঢ়ি আহিল ৷ তাইৰ গৃহস্থইটো এবাৰ ফোন কৰি খবৰ ল’ব পাৰে কিয় দেৰি হৈছে বুলি!অভিমানত মনটো মাৰি পেলালে ৰিয়াই ৷
ঘৰ পাই ৰিয়াই দেখিলে গৃহস্থই কণমানিটোৰ লগত খেলি আছে ৷ তাই নীৰৱে বাথৰূমত সোমাল ৷ গা ধুই ফ্ৰেছ হৈ পাকঘৰ পালেগৈ আৰু চাহ উঠাই দিলে৷তাৰপিছত তাই কণমানিটো আৰু গৃহস্থৰ কাষলৈ গৈ কণমানিটোৰ ফালে হাতখন মেলি দিলে ৷ সি মাকক দেখি ফূৰ্তিতে হাতদুখন লৰাই লৰাই কোচলৈ আহিল ৷তাই কণমানিটোক গালতে চুমা এটা খাই বিচনাত বহাই দিলে আৰু পুনৰ পাকঘৰলৈ গৈ একাপ গৃহস্থৰ বাবে আৰু একাপ নিজৰ বাবে চাহ বাকি ওলাই আহিল ৷ টেবুলত চাহ দুকাপ থ’লে তাই আৰু নিজৰ চাহ কাপ লৈ চাহত চুমুক দিলে ৷ ৰিয়াৰ নীৰৱতাত গৃহস্থই সুধিলে –
: কি হ’ল আজি, মুখত মাত-কথা নাই যে ?
: আজিকালি মোৰ প্ৰতি তোমাৰ একো চিন্তাই নহয় ! মৰমবোৰ শিল হ’ল ৷—ৰিয়াই অভিমান মিহলি সুৰত কৈ উঠিল৷
: এনেই এনেই মূৰ গৰম কৰা কথাবোৰ নকবা দেই !—ৰিয়াৰ কথাত গৃহস্থৰ খং উঠিল ৷
: অঁ, মই মূৰ গৰম কৰা কথাই কৈছো ৷ মই যদি ৰাতি কাৰোবাৰ লগত নাচিও থাকোঁ তথাপি তোমাৰ মোলৈ চিন্তা নহ’ব ! --- ৰিয়াই খঙত চিয়ঁৰি কৈ উঠিল
:ৰিয়া, অযথা কথাত কাজিয়াৰ সুৰ ওলিয়াই নল’বা
:ওলিয়ামেই, ওলিয়াবই লাগিব ৷ এনেকৈ সংসাৰ চলে নেকি? মোক এনেকুৱা সংসাৰ নালাগে !—ৰিয়াই চাহ কাপ তাতে এৰি শোৱা কোঠালৈ গৈ বিচনাত পৰি উচুপি উচুপি কান্দিব লাগিল৷
কণমানিটো কোচত লৈ গৃহস্থ ৰিয়াৰ কাষলৈ আহিল ৷কান্দি থকা ৰিয়াৰ মূৰত হাত থ’লে তেওঁ
: ৰিয়া, শান্ত হোৱা ৷ মোক কোৱাচোন তোমাৰ আজি কিয় ইমান খং উঠিছে? আনকালেও তোমাৰ অফিচৰ পৰা অহা দেৰি হয়৷ আজি যেনিবা অলপ বেছি দেৰি হ’ল ৷ তোমাৰ দেৰি হৈছে বুলি মইটো একো ভবা নাই
:কিয় ভবা নাই? ভবা নাই কাৰণেই মোৰ বেয়া লাগিছে ৷ মোৰ এনে লাগিছে তুমি মোক আগৰ দৰে কেয়াৰ ল’ব পাহৰি গৈছা, মৰম কৰিব পাহৰি গৈছা …. এইবুলি কৈ কৈ তাই কান্দি থাকিল ৷
ৰিয়াৰ কথাত অলপ দেৰি মনে মনে ৰ’ল তেওঁ আৰু ক’লে—
:মইও অলপ দিনৰ পৰা অনুভৱ কৰিছোঁ, আমি যেন দিনে দিনে যন্ত্ৰচালিত মানৱ হৈ গৈ আছোঁ, চাকৰি আৰু ব্যস্ততাই আমাক ইজনে সিজনৰ কথা ভাবিবলৈও পাহৰাই পেলাইছে ৷ব’লা, অলপদিন ক’ৰবাত ফুৰি আহোঁ আৰু নতুন জীৱন এটাৰ আৰম্ভণি কৰোঁ
গৃহস্থৰ কথা শুনি ৰিয়াই কান্দোন সামৰি তেওঁৰ বুকুৰ মাজত সোমাই পৰিল৷
---- মৌচুমী বৰি
No comments:
Post a Comment