এনেকৈয়ে নিজাৰ পৰে বিষন্ন ৰাতিৰ ফুল”

এনেকৈয়ে নিজাৰ পৰে বিষন্ন ৰাতিৰ ফুল” “মাক এনেকৈ আৰু যত্ন লৈ থাকিব নোৱাৰোঁ দেই! তাতকৈ মাক বৃদ্ধাশ্ৰমত থৈ আহোঁগৈ ব’লা..আমাৰ সময়ো বাচিব....”। বোৱাৰীয়েকে পুত্ৰক কোৱা কথাষাৰ মাক সাবিত্ৰীৰ কাণত আহি পৰিলহি।কিবা এক বুজাব নোৱাৰা বিষাদে সাবিত্ৰীৰ মনটো আৱৰি ধৰিলে। অলপ দিনৰ পৰা সাবিত্ৰীৰ গোটেই শৰীৰতে বিষ হৈছে, কাৰোবাৰ সহায় নোলোৱাকৈ নিজে বিচনাৰ পৰা উঠিব নোৱাৰা হৈছে।সত্তৰৰ দেওনা পাৰ হৈছে সাবিত্ৰীৰ;বেমাৰে তাইক বয়সতকৈ আৰু অলপ বেছিকৈহে যেন বুঢ়া কৰি তুলিছে।তাইৰ দুটা সন্তান; ছোৱালীজনীক দূৰলৈ বিয়া দিলে।স্বামী দয়ানন্দ কাকতি চাৰি বছৰৰ আগতে এই সংসাৰৰ পৰা বিদায় মাগিলে।সাবিত্ৰী অকলশৰীয়া হৈ পৰিল। একমাত্ৰ পুত্ৰ আৰু বোৱাৰীৰ স’তে তাইৰ দিনবোৰ ঠিকেই চলিছিল, অসুখ-বিসুখ বুলিও তেনেকৈ নাছিল, নাতি-নাতিনীক চোৱাচিতা কৰাৰ পৰা ঘৰৰ ইটো সিটো কাম ভালকৈয়ে কৰি আছিল।অলপদিনৰ পৰাহে বেমাৰে দেহত বাঁহ লবলৈ আৰম্ভ কৰিলে ...... বোৱাৰীয়েকৰ কথাষাৰত সাবিত্ৰীয়ে বৰ সন্তাপ পালে তাতোকৈ বেছি সন্তাপিত হ’ল পুতেকৰ মৌনতাত।তাৰমানে সিও বোৱাৰীৰ কথাষাৰকে সমৰ্থন কৰিছে নেকি? সাবিত্ৰীৰ বুকু ভেদি দুখৰ হুমুনিয়াহ ওলাই আহিল। অৰুন্ধতীয়ে চকুৰ পৰা চছমাযোৰ খুলি খিৰিকীৰ বাহিৰলৈ চালে।বাহিৰত এখন সেউজীয়া পথাৰ...তাইৰ এই সেউজীয়া ভাল লাগে...সেউজীয়া খিনিলৈ চাই চাই পঢ়ি থকা গল্পটোৰ কথা ভাবি ভাবি মনৰ মাজত গুণগুণালে—“সেউজীয়াত মুখ গুজি পাহৰিব বিচাৰোঁ/এপিয়লা দুখ....” সাবিত্ৰীলৈ অৰুন্ধতীৰ বেয়া লাগিল—এগৰাকী নিসংগ বৃদ্ধা যাক পুতেক-বোৱাৰীয়েকে মিলি বৃদ্ধাশ্ৰমত থোৱাৰ সিদ্ধান্ত লব খুজিছে।সঁচাই, যান্ত্ৰিক হৈ গৈছে মানুহৰ হৃদয়...মাকৰ মমতাখিনি, পিতাকৰ স্নেহ খিনিও যেন আজিকালি কিছুমান জী-পো, বোৱাৰী-জোঁৱাইৰ বাবে তুলাচনীৰ বস্তু হৈ পৰিছে!গল্পটোৰ বোৱাৰীজনীলৈ লগতে সাবিত্ৰীৰ পুতেকলৈও অৰুন্ধতীৰ ঘৃণা উপজিল। সাবিত্ৰীৰ মনত পৰিল দুটি কণমানি, স্বামী তথা শহুৰ-শাহুৰে স’তে এখন ভৰা সুখী সংসাৰখনলৈ!তাইটো নিজৰ শহুৰ-শাহুৰৰ প্ৰতি কেতিয়াও এনে মনোভাৱ পোষণ কৰা নাছিল বৰঞ্চ তাইৰ হৃদয় তেওঁলোকৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধা, ভক্তি আৰু ভালপোৱাৰে ভৰি আছিল।তেওঁলোকৰ শেষদিনটোলৈকে তাই আলপৈচান ধৰি গল... সঁচাকৈ কিমান সুখী আছিল তাই! তাই দেখা বহুতো সপোনৰ মাজত এজনী লখিমী বোৱাৰী আৰু এজন চৰিত্ৰৱান সুদৰ্শন জোঁৱাই পোৱাৰ সপোনো আছিল। অৰুন্ধতীৰ পেৰেগ্ৰাফটো পঢ়ি সাবিত্ৰীৰ বাবে দুচকু সেমেকি আহিল; যুগৰ পৰিৱৰ্তনে বৃদ্ধা পিতৃ-মাতৃলৈ লৈ অহা ভয়াবহতাৰ কথা ভাবি বিচলিত হৈ পৰিল তাই।অৰুন্ধতীয়ে ভাবিলে – এইয়া যৌৱনৰ অহংকাৰ!যৌৱনৰ অহংকাৰত মানুহে পাহৰি যায় নিজৰ বৃদ্ধাৱস্হা প্ৰাপ্তিৰ কথা...। পুনৰ খিৰিকীৰ বাহিৰলৈ চালে তাই---শৰতৰ এখন নীলা ফৰকাল বিস্তৃত আকাশ, তলত বিস্তৃত সেউজীয়া পথাৰ!সুন্দৰ!সঁচাই অপৰূপা এই পৃথিৱী।সকলোৰে মনবোৰ যদি এনেকৈয়ে উদাৰ, বহল আৰু সেউজীয়া হ’লহেঁতেন!! গল্পটো আধাপঢ়াকৈয়ে সামৰি থৈ তাই এইবাৰ টিভিটো অন কৰিলে...টিভিৰ ব্ৰেকিং নিউজত চকু পৰিল তাইৰ --- “জোঁৱায়েকৰ হাতত বৃদ্ধ শহুৰ-শাহু প্ৰহাৰ”...পঢ়িয়েই টিভিটো অফ কৰি দিলে তাই...নাই,নাই এইবিলাক আৰু চাই থাকিব নোৱাৰি..এইবিলাক পঢ়িলে,শুনিলে গোটেই জগতখনকে এলাগী এলাগী লাগি যায়। তাই আকৌ সেউজীয়া পথাৰখনলৈকে চাই ৰ’ল, মনৰ মাজত গুণগুণালে---“এনেকৈয়ে নিজাৰ পৰে বিষন্ন ৰাতিৰ ফুল/সেউজীয়াত মুখ গুজি পাহৰিব বিচাৰোঁ/এপিয়লা দুখ..”